Όταν λανσαρίστηκαν τα κινητά τηλέφωνα άλλοι τα υποδέχτηκαν με χαρές και πανηγύρια και άλλοι με κάποια επιφύλαξη αφού, στην αρχή τουλάχιστον, φαίνονταν και σαν δείγμα νεοπλουτισμού. Όπως όμως αποδείχτηκε, βέβαια, στη συνέχεια στην πράξη όχι μόνο τέτοιο δείγμα δεν ήταν, αφού διαπιστώσαμε όλοι πόσο εξυπηρετικά είναι. Τέτοιο δείγμα παραμένει για ορισμένους μόνο που αλλάζουν τα νέα μοντέλα σαν πουκάμισα.
Τα αυτονόητα γράφω αλλά έπρεπε να κάνω μία αρχή. Και τι θέλω να επισημάνω…; Ότι ναι μεν τα κινητά έγιναν τα απαραίτητα εργαλεία της καθημερινότητάς μας όμως δεν είναι λίγες οι φορές που μας δημιουργούν προβλήματα. Προβλήματα που εμείς οι ίδιοι τα προκαλούμε με την αλόγιστη χρήση τους, παρά τις όποιες προειδοποιήσεις μάς έχουν κατά καιρούς απευθύνει.
Μην μου πείτε ότι δεν δημιουργούμε κινδύνους τόσο για εμάς τους ίδιους όσο και για τους υπόλοιπους όταν οδηγούμε και δεν το αφήνουμε να χτυπά μέχρι να σκάσει, αλλά το σηκώνουμε απ' ευθείας λες και θα χυθεί το γάλα... Με το ένα χέρι οδηγούμε και με το άλλο έχουμε το κινητό στο αφτί μας. Και ας έλεγαν οι πιο παλιοί ότι «δεν μπορείς να ξεματάς κουκιά και να παίζεις και παγιαύλι». Τώρα τι οδήγηση κάνουμε, ο καθένας από εμάς το ξέρει... Παρ' όλα αυτά όμως επιμένουμε σε αυτή την κακή συνήθεια και όποιον πάρει ο χάρος. Δεν είμαστε δα και μετρημένοι…
Αμέ εκείνοι οι νεαροί που οδηγούν μηχανάκι και σαν να μην τρέχει τίποτα μιλούν με όλη την άνεσή του στο κινητό τους... Αφήστε που κάποιες φορές στέλνουν ή διαβάζουν μηνύματα. Αυτοί κι αν δημιουργούν επικίνδυνες καταστάσεις. Νέοι όμως είναι και ποιον ακούν; Εμείς όμως, που υποτίθεται ότι έχουμε και λίγο νιονιό στο κεφάλι μας, επιτρέπεται να συμπεριφερόμαστε έτσι;
Του Δημήτρη Φρεζούλη
