Όταν αφήνω το αυτοκίνητό μου στο χώρο στάθμευσης του Ναυτικού Ομίλου Χίου πραγματικά η καρδιά μου ματώνει, αφού χωρίς να το θέλω μπροστά στα μάτια μου βρίσκεται το κτήριο του ιστορικού σωματείου μας. Ένα κτήριο που δεν έχει βέβαια καμία σχέση με το παρελθόν. Εγκαταλειμμένο στη μοίρα του. Με πεσμένους σοβάδες από τα εξωτερικά τοιχία του, σπασμένα τζάμια, γκρεμισμένους τοίχους, σκουπιδαριό του περιβάλλοντα χώρου και τόσα άλλα…
Αλήθεια, ποιος περίμενε μία τέτοια κατάληξη; Και ποιος θα μπορούσε να διανοηθεί ότι το κτήριο που στέγαζε τον ιστορικό και δοξασμένο Όμιλο θα μπορούσε κάποια στιγμή να έχει τέτοια και τόσα χάλια; Θα τρίζουν τα κόκαλα και θα αναποδογυρίζουν στους τάφους τους όλοι όσοι, κατά καιρούς, αφιέρωσαν πολλές ώρες της ζωής τους σε αυτόν το χώρο. Και οι ζωντανοί όμως, όσοι αγάπησαν πραγματικά τον Όμιλο και του έδωσαν την ψυχή τους, όλοι θα αγανακτούν.
Το πρόβλημα βέβαια είναι γνωστό και χιλιοειπωμένο και όπως φαίνεται δεν υπάρχει και πολιτική βούληση προκειμένου να υπάρξει κάποια λύση. Και φυσικά το κτήριο κινδυνεύει, αν όχι να καταρρεύσει, να μείνει έτσι για πολλά χρόνια ακόμα.
Αναρωτιέμαι, όμως, ειδικά για την περίπτωση αυτή, δεν μπορεί κανείς να κάνει τα στραβά μάτια; Σάμπως θα είναι η πρώτη φορά; Είναι δυνατόν να αντιμετωπίζεται τόσο άπονα; Ακούσαμε και για την ένταξή του σε προγράμματα, αλλά τι γίνεται και μ’ αυτά; Ξεχνιούνται; Μέχρι να εγερθεί και πάλι το πρόβλημα και να υπάρξει μια σχετική κινητικότητα αλλά έργα δεν βλέπουμε. Και τι να τα κάνω τα λόγια όταν δεν συνοδεύονται από τις αντίστοιχες πράξεις; Όλο ακούμε για ριζική λύση αλλά λύση δεν βλέπουμε. Άραγε κάποιοι από εμάς θα ζήσουν να δουν επιτέλους την αποκατάσταση, για να ξαναγίνει και πάλι έδρα του ιστορικού σωματείου μας; Αμφιβάλλω…
Του Δημήτρη Φρεζούλη