Συνήθως συναντιόμαστε στο πάρκινγκ της Φάρκαινας να πάρουμε το λεωφορείο που εκτελεί το δρομολόγιο προς το κέντρο. Τον χαίρομαι γιατί, παρά τα χρονάκια του, είναι αειθαλής και αεικίνητος και γεμάτος όρεξη για ζωή αλλά και για το πάθος του. Ένα πάθος που δεν έχει σχέση με μικρά και ανούσια αλλά με σπουδαία και ουσιαστικά. Και το διαπιστώνεις στο σπινθηροβόλο βλέμμα και στον τόνο της φωνής του…
Ο λόγος για τον κυρ - Γιάννη Κοκκινάκη που όλα αυτά τα χρόνια έχει παθιαστεί και αφοσιωθεί στη Φιλοδασική Ένωση Χίου. Κι όπου σταθεί κι όπου βρεθεί δεν παύει να μιλά γι’ αυτήν και να κάνει ό,τι είναι δυνατόν ώστε να ευοδώνονται οι στόχοι και σκοποί της. Και ποιοι είναι αυτοί; Μα ποιοι άλλοι από την αναδάσωση του Αίπους. Μια αναδάσωση που ξεκίνησε πολλά - πολλά χρόνια πριν, με πρωτοβουλία του μακαρίτη εφοπλιστή Μίμη Χανδρή για να συνεχιστεί με πολλές άλλες παρόμοιες κινήσεις και με ένα θαυμαστό αποτέλεσμα. Ένα αποτέλεσμα που όταν περνάμε από το Αίπος το θαυμάζουμε και το καμαρώνουμε και από μέσα μας συγχωρούμε όλους όσοι συμμετείχαν σε αυτό το θαύμα. Να πρασινίσει ένα καραφλό τοπίο…
Έτσι από τη Φάρκαινα μέχρι το κέντρο, το 10λεπτο που διαρκεί το δρομολόγιο, όποτε βρεθούμε, ο κυρ - Γιάννης, γι’ άλλο τίποτα δεν μιλάει παρά για τη Φιλοδασική. Και για όλους όσοι προηγήθηκαν και έβαλαν τις βάσεις. Για τον Μίμη Χανδρή που έφτιαξε και το ομώνυμο ξενοδοχείο και έδωσε ζωή στο νησί μη αποβλέποντας στο κέρδος αλλά ζητώντας από τον τότε διευθυντή του, τον κυρ - Γιάννη (επί 25 χρόνια!), μόνο να «μην μπαίνει μέσα». Τον Κώστα τον Γκιάλα, το Νίκο Βαμβούρη και όλους όσοι βοήθησαν και συνέδραμαν αυτό το θεάρεστο έργο.
Το ζητούμενο είναι, βέβαια, ποιοι θα το συνεχίσουν. Η ελπίδα είναι στα παιδιά που βγήκαν τις προάλλες στους δρόμους φωνάζοντας «Σώστε τον πλανήτη δεν έχουμε άλλο σπίτι». Μακάρι!
Δημήτρης Φρεζούλης
