Χειμώνας, κρύο, κάποιες μέρες και παγωνιά, αλλά ευτυχώς, τα τελευταία χρόνια τουλάχιστον, οι περισσότεροι δεν μπορούμε να πούμε πως τουρτουρίζουμε κιόλας. Το γενικότερο επίπεδο διαβίωσης βελτιώθηκε και το σήμερα δεν έχει πολλές ομοιότητες με το χτες.
Ειδικά τώρα το χειμώνα που είναι αναγκαίο το κάτι τις παραπάνω και που έχει σχέση με την καθημερινότητά μας. Και τι είναι αυτό; Τι άλλο από λίγη ζεστασιά, ώστε να μην κρυώνουμε που είναι ό,τι χειρότερο.
Λίγο πολύ, εκτός από τα καλοριφέρ και τα κλιματιστικά που μπορεί από κάποιους να θεωρηθούν και πολυτέλεια, όλο και κάποιο θερμαντικό μέσο υπάρχει. Καμία σόμπα πετρελαίου ή ξύλων, κανένα τζακάκι, καμία ηλεκτρική «μαργαρίτα». Ακόμα και καμιά παραπάνω κουβερτούλα να τυλίγεσαι και να σε διαπερνά δυσκολότερα η παγωνιά…
Και τι θυμήθηκα με την ευκαιρία… Το αλήστου μνήμης μαγκάλι ή μαγκαλάκι όπως το αποκαλούσαν κάποιοι γιατί ήταν σωτήριο, ιδιαίτερα τα απογεύματα και τα βράδια του χειμώνα. Και το οποίο μαγκαλάκι κυριαρχούσε στην καθημερινότητά μας μέχρι και τη δεκαετία του ‘70.
Μπορεί τα περισσότερα να ήταν απλά και ταπεινά, γιατί υπήρχαν και τα πολυτελείας, αλλά μια χαρά επιτελούσαν την αποστολή τους που δεν ήταν άλλη από το να ζεσταίνουν. Έστω εκείνους που κάθονταν τριγύρω του αφού η θερμότητά του ήταν περιορισμένη αποκλειστικά στον περίγυρό του.
Έτσι κάθε απόγευμα ή νωρίς το βράδυ η αποστολή της νοικοκυράς ήταν να προετοιμάσει το άναμμα του μαγκαλιού… Εν αρχή ήταν τα αχινοπόδια για να «πάρουν» εύκολα φωτιά τα ξυλαράκια που θα γίνονταν καρβουνάκι και στη συνέχεια γύρω γύρω η πυρήνα, ένα καύσιμο που βοηθούσε τη διατήρηση της θερμαντικής εστίας. Και ένα χρυσόχαρτο από το πακέτο των τσιγάρων για να μη σβήσει. Και το ανακάτεμα του «υλικού» με μια μασιά που κρέμονταν από τα αυτιά του μαγκαλιού.
Και τριγύρω οικοδεσπότες και επισκέπτες στη βραδινή βεγγέρα καθισμένοι σε σκαμνάκια και καρεκλάκια να απλώνουν τα χέρια τους να ζεσταθούν. Αξέχαστο!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
