"῞Οταν οὖν ποιῇς ἐλεημοσύνην, μὴ σαλπίσῃς ἔμπροσθέν σου, ὥσπερ οἱ ὑποκριταὶ ποιοῦσιν ἐν ταῖς συναγωγαῖς καὶ ἐν ταῖς ρύμαις, ὅπως δοξασθῶσιν ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων" (Ματθαίου 6, 2-4)
«Όταν λοιπόν κάνεις ελεημοσύνη, μη σαλπίσεις μπροστά σου, όπως ακριβώς κάνουν οι υποκριτές στις συναγωγές και στα δρομάκια, για να δοξαστούν από τους ανθρώπους. Αλήθεια σας λέω, έχουν πάρει πλήρως το μισθό τους. Εσύ, όμως, όταν κάνεις ελεημοσύνη, ας μη γνωρίζει το αριστερό σου τι κάνει το δεξί σου χέρι, για να γίνεται η ελεημοσύνη σου στα κρυφά και ο Πατέρας σου που βλέπει στα κρυφά θα σου αποδώσει».
Δεν ξέρω αν και τι θα σου αποδώσει ο Θεός, όταν θα μεταναστεύσεις εις τας αιωνίους μονάς, που είναι αμφίβολο, αλλά εκείνο που ξέρω είναι ότι, όπως έλεγαν οι πιο παλιοί, «κάνε το καλό και ρίξ’ το στο γυαλό». Και την αφορμή για τα παραπάνω μου την έδωσε μια ανακοίνωση της ντόπιας «Κιβωτού» με την οποία μάθαμε ότι ο γιατρός Μιχάλης Μισαηλίδης, που «έφυγε» πρόσφατα, «προσέφερε σημαντικά και διακριτικά όλα αυτά τα χρόνια στα παιδιά το φρέσκο γάλα τους».
Προσωπικά δεν είχα καμία σχέση με τον Άνθρωπο, και βάζω επίτηδες το άλφα με κεφαλαίο, γιατί έστω και μετά θάνατο αναγνωρίζεται η φιλανθρωπική δράση του. Καμιά φορά μόνο τον συναντούσα στο δρόμο κρατώντας την «Καθημερινή» στο χέρι. Όμως δεν μπορούσα να φανταστώ και το μεγαλείο της ψυχής του. Και να είναι αιώνια αναπαυμένος και αξίζει να του απονεμηθούν τα εύσημα έστω και μετά θάνατο…
Και ο Μιχάλης Μισαηλίδης δεν ήταν και δεν είναι ο μόνος. Ας μην ξεχάσουμε έναν ακόμα γιατρό, τον Λεόντιο Χριστοφορίδη, που βοηθούσε κι αυτός κρυφά ανήμπορο κόσμο και κοσμάκι. Κυκλοφορούσαν φήμες τότε που ζούσε και για έναν άλλο γιατρό, τον Μιχάλη Βουρνού. Και υπάρχουν και άλλοι που με διάφορους τρόπους βοηθούν αναξιοπαθείς οικογένειες. Είτε με χρηματικά φακελάκια κάτω από τις πόρτες τους, είτε με ψώνια από το σούπερ μάρκετ, είτε με πληρωμές λογαριασμών.
Πραγματικά αξιοθαύμαστοι άνθρωποι με το αίσθημα της αλληλεγγύης σε προτεραιότητα και αξίζει να τους επαινούμε, αν κάτι μαθαίνουμε, γιατί, είπαμε, δεν ξέρει η αριστερά τους τι κάνει η δεξιά τους. Και να τους χρωστάμε ευγνωμοσύνη έστω και μετά θάνατο.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
