Μία από τις γλυκές αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής ήταν και ο συγχωρεμένος καντηλανάφτης του Άι Στράτη, ο Φίλιππας ο Βλάχος… Πολλά χρόνια υπηρέτησε στην εκκλησία μας μαζί και με τον Ευτύχη Μπαγιάτη… Το έχω ξαναγράψει αλλά η μνήμη μου με προκαλεί να το θυμηθώ ξανά γιατί είναι αποτυπωμένο με ανεξίτηλα γράμματα στο μυαλό μου.
Τον καιρό εκείνο οι πιο πολλοί πιτσιρικάδες στριμωχνόμασταν μέσα στο Ιερό και μάλιστα τσακωνόμασταν κιόλας για το ποιος θα πρωτοφορέσει ως «παπαδάκι», με τον αείμνηστο Φίλιππα (ένθετη φωτό πάνω αριστερά) να κάνει τον διαιτητή και να προσπαθεί να μας βάλει σε μία τάξη.
Κάθε βράδυ Μεγάλης Παρασκευής, λοιπόν, πριν από την περιφορά του Επιταφίου στους δρόμους του χωριού έβγαινε «στο σφυρί» ο σταυρός του Εσταυρωμένου. Τον κρατούσε ο Φίλιππας και δίπλα του ήταν ένας επίτροπος με ένα δίσκο στο χέρι.
Με στεντόρεια φωνή ο Φίλιππας άρχιζε να φωνάζει «Βοήθεια της Εκκλησίας» και οι πιστοί άρχιζαν να ρίχνουν τον οβολό τους στο δίσκο. Μάλιστα έλεγε και το ποσό, που ανέβαινε κάθε φορά με κάθε καινούργια «κατάθεση»… Είναι σαν να τον ακούω τώρα να φωνάζει «100 δραχμές βοήθεια της εκκλησίας» και μετά από λίγο «120 δραχμές…» κ.λπ. Μέχρι που εκείνος που έδινε περισσότερα είχε και το δικαίωμα να σηκώσει τον σταυρό κατά την περιφορά. Τις περισσότερες φορές όχι ο ίδιος, αλλά παραχωρούσε το προνόμιο σε κάποιον τρίτο. Θυμάμαι τω καιρώ εκείνω επειδή ήμουν μέσα σε ό,τι είχε σχέση με την εκκλησία, ότι πολλές φορές τον είχα σηκώσει.
Ας είναι τούτο το κείμενο ένα λιτό μνημόσυνο στη μνήμη του Φίλιππα και του Ευτύχη, μετά από τόσα χρόνια… Και ένα μνημόσυνο στη χαμένη τώρα πια, πολλά χρόνια πριν, παιδικότητά μας. Τα χρόνια μπορεί να πέρασαν, αλλά οι αναμνήσεις από τις παλιές εποχές πάντα μας συγκινούν, ιδιαίτερα, τούτες τις μέρες που πάντα ήταν ξεχωριστές. ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
