Πόσα θυμάστε από τα Αρχαία Ελληνικά που μαθαίναμε στο Γυμνάσιο; Υποθέτω ελάχιστα γιατί δεν ήταν και το πιο αγαπημένο μάθημα. Δύσκολη και η μετάφραση, αλλά υπήρχαν και τα κομμάτια εκείνα που ήταν απλά και κατανοητά αμέσως. Και γι' αυτό έμειναν και στη μνήμη μας καθώς ήταν σοφά και διδακτικά. Και μάλιστα μας συνοδεύουν μέχρι να κλείσουμε τα μάτια μας.
Με αφορμή πρόσφατο περιστατικό που θα αναλύσω παρακάτω θυμήθηκα εκείνα τα αλήστου μνήμης: -Πιστεύω τω φίλω: έχω εμπιστοσύνη στον φίλο. -Πιστόν φίλον εν κινδύνοις γιγνώσκεις: τον πιστό φίλο στους κινδύνους τον γνωρίζεις. -Ο φίλος τον φίλον εν πόνοις και κινδύνοις ου λείπει: Ο φίλος δεν εγκαταλείπει τον φίλο του, όταν πονάει...
Ήταν από τις πρώτες επαφές που είχαμε με την αρχαία ελληνική γλώσσα και χαρακτηριζόταν ύμνος στη φιλία. Θυμήθηκα επίσης το φιλόλογό μας (πρέπει να ήταν ο συγχωρεμένος Λουκάς Καράβολος) στο πρώτο μάθημα αρχαίων ελληνικών να μας μεταφράζει με γλαφυρό τρόπο ένα μέρος του αρχαίου κειμένου, η εισαγωγή του οποίου μου έμεινε χαραγμένη στο μυαλό.
Ξέρετε ότι πρόσφατα πέρασα μια μεγάλη περιπέτεια υγείας. Επειδή στη Χίο δεν γινόταν η επέμβαση έπρεπε να πάω στη Θεσσαλονίκη, στο γιατρό που είχε κάνει και τις προηγούμενες. Και η μετάβαση στη συμπρωτεύουσα δεν είναι απλή. Έχει και τη σχετική ταλαιπωρία, όταν μάλιστα σφαδάζεις από τους πόνους. Και χρειάζεσαι και μια συμπαράσταση. Δίπλα σου οι δικοί σου άνθρωποι, αλλά αν προσφέρεται και άλλος γιατί να αρνηθείς τη συνδρομή του; Μόνο, βέβαια για ψυχολογικούς λόγους και για να αισθάνεσαι ότι εκτός από τους δικούς σου υπάρχει και κάποιος άλλος που σε σκέπτεται. Και υπήρχαν πολλοί άλλοι φίλοι που αγωνιούσαν και εξέφραζαν την αγωνία τους με κάθε τρόπο.
Θα έρθω μαζί σας στη Θεσσαλονίκη, μου είπε ο αγαπημένος μου φίλος Πέτρος Διακογεωργίου και δεν σήκωνε καμιά αντίρρηση. Βρε το ένα, βρε το άλλο, την απόφαση την είχε πάρει και δεν σήκωνε κουβέντα. Όλοι όσοι τον γνωρίζουν από κοντά στην Αγία Ερμιόνη ξέρουν πόσο δοτικός και αλληλέγγυος είναι με όλους. Ένας καλότατος άνθρωπος που δεν ξέρω αν υπάρχει και κανείς άλλος με τέτοιο μεγαλείο ψυχής. Ο άνθρωπος, Σαμιώτης, μόνιμος κάτοικος Αγ. Ερμιόνης, είναι στην κυριολεξία άπαιχτος. Και μαζί με την σύζυγό του Μαρία, εξ Οινουσσών, άλλη δουλειά δεν κάνουν παρά να σκέπτονται τους συνανθρώπους τους και να τους νοιάζονται. Δεν έχω λόγια να περιγράψω την καλοσύνη τους.
Έτσι ο Πέτρος εφάρμοσε στην πράξη το «ο φίλος τον φίλο εν κινδύνοις γιγνώσκει» και «ο φίλος τον φίλον εν πόνοις και κινδύνοις ου λείπει».
Πέτρο σε ευχαριστώ και δημόσια όπως και όλους τους υπόλοιπους φίλους και να είναι πάντα καλά!
