Το καλοκαίρι μου είχε φανεί παράξενο που δεν έβλεπα το αμερικάνικο τζιπ του Μικέ Φρεζούλη, παρκαρισμένο απέναντι από το σπίτι του. Και αναρωτιόμουν γιατί αυτή η απουσία. Όταν μάλιστα ο Μικές ήταν συνεπέστατος, όλα τα χρόνια, στο καλοκαιρινό ραντεβού του με τα Θυμιανά. Δεν μπορεί παρά κάτι κακό να σημαίνει αυτή η απουσία, σκεφτόμουν. Και τι θα εμπόδιζε τον Μικέ να έρθει για το ετήσιο προσκύνημά του στο χωριό; Τι άλλο παρά λόγοι υγείας. Κάτι είχα ακούσει να ψιθυρίζεται στο χωριό, αλλά δεν περίμενα ότι αυτό το «κάτι» θα είχε μοιραία κατάληξη…
Έτσι μας άφησε χρόνους και ο Μικές, στα 85 του, αν δεν κάνω λάθος, χρόνια του. Εκεί στην Αμερική όπου πέρασε τα καλύτερα χρόνια της ζωής του. Ένιωσα μια γροθιά στο στομάχι χτες το πρωί, όταν ο κουνιάδος του, Παντελής Παλαβίδης, μου έστειλε μήνυμα ότι ο Μικές έφυγε για τη γειτονιά των αγγέλων…
Δεν ξέρω σε ποια γειτονιά του ουρανού κατέληξε ο Μικές όμως όλη η ζωή του ήταν τέτοια που πρέπει να κατέληξε στην καλύτερη. Και τι δεν έκανε και τι δεν πρόσφερε από κάθε άποψη. Ήταν εντυπωσιακή η διαδρομή του, συνυφασμένη με αγάπη, καλοσύνη, ταπεινότητα και προπάντων αλληλεγγύη σε όποιον είχε ανάγκη.
Πρόεδρος επί πολλά χρόνια του συλλόγου Θυμιανούσων Αμερικής «Αγία Ερμιόνη» έγραψε ξεχωριστή ιστορία. Με τον ίδιο πρωτεργάτη ο σύλλογος όχι μόνο διατήρησε την πολιτιστική κληρονομιά μας στην Αμερική, αλλά η αγάπη για το χωριό μας μετατράπηκε σε έργα και όχι μόνο στα λόγια. Με χοροεσπερίδες στις οποίες πρωταγωνιστούσε με άλλους συγχωριανούς συγκεντρώνονταν χρήματα τα οποία τα διέθεταν για έργα στα Θυμιανά, αλλά κυρίως για την ανακούφιση όσων είχαν οικονομική ανάγκη. Τα αφτιά και τα μάτια τους ήταν πάντα ανοικτά και η ανταπόκριση άμεση και αποτελεσματική. Δεν αρνήθηκαν σαν σύλλογος τη βοήθεια σε κανέναν. Και τα αιτήματα ήταν πολλά.
Τα Θυμιανά χάνουν ένα μεγάλο κεφάλαιο που ζούσε και ανέπνεε για την ευημερία τους. Και ο Μικές αποτελούσε τον πρωτοπόρο Θυμιανούση, ο οποίος σε συνεργασία με τους υπόλοιπους συγχωριανούς της Αμερικής, έστω και από τόσο μακριά, νοιαζόταν για το χωριό μας και η απώλειά του είναι μεγάλη.
Φιλικός και καλοσυνάτος με όλους και με την αίσθηση του χιούμορ έζησε μια ζωή γεμάτη, με πρωταρχικό στόχο και σκοπό ό,τι ήταν καλό για το γενικότερο συμφέρον. Εγκαταστάθηκε πολύ νέος στην Αμερική, δούλεψε σκληρά, δεν ξέχασε ποτέ το χωριό του, μας έκανε υπερήφανους με την όλη βιωτή του. Θα μας λείψει, αλλά αυτή είναι η ζωή. Συλλυπητήρια στους οικείους του. Αιωνία η μνήμη του. Και θα πρέπει να φροντίσουμε κι εμείς να μην ξεχάσουμε την μεγάλη αγάπη και προσφορά του.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
