Με αφορμή το προχτεσινό χρονογράφημα «Ο φίλος τον φίλο…» ένα ερώτημα είναι αν τους φίλους τους χρειαζόμαστε πιο πολύ στις ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μας ή μήπως στις στιγμές της δυστυχίας. Η αλήθεια είναι ότι τους επιζητούμε και στη μία και στην άλλη περίπτωση, γιατί και στις στιγμές της δυστυχίας τους οι άνθρωποι χρειάζονται βοήθεια αλλά και οι ευτυχισμένοι άνθρωποι έχουν ανάγκη από συντρόφους στη ζωή.
Στις στιγμές, λοιπόν, της δυστυχίας η φιλία είναι κάτι το πιο αναγκαίο, είναι όμως και το πιο ωραίο στις στιγμές της ευτυχίας. Άλλωστε και μόνο η παρουσία των φίλων είναι ευχάριστη και στις ευτυχισμένες στιγμές και στις στιγμές της δυστυχίας. Γιατί είναι μία ανακούφιση για τους στεναχωρημένους ανθρώπους η συμμετοχή των φίλων στον πόνο τους. Φαίνεται ότι η παρουσία των φίλων έχει κατά κάποιο τρόπο μεικτό χαρακτήρα: το να βλέπουμε τους φίλους μας είναι από μόνο του κάτι το ευχάριστο (αν μάλιστα είμαστε σε στιγμές δυστυχίας) είναι όμως και κάτι που μας βοηθάει στην αντιμετώπιση της λύπης…
Γιατί ο φίλος, αν είναι επιτήδειος και έξυπνος άνθρωπος έχει τη δύναμη να μας παρηγορεί με το βλέμμα του και με τα λόγια του, καθώς γνωρίζει το χαρακτήρα μας και τα πράγματα που μας προκαλούν χαρά ή λύπη. Από την άλλη όμως το να αισθανόμαστε το φίλο μας στεναχωρημένο με τις δυστυχίες μας είναι κάτι που μας στεναχωρεί εξίσου πολύ.
Ίσως, λοιπόν, είναι καλό να μη ζητάει κανείς να έχει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο αριθμό φίλων, αλλά μόνο τόσους όσοι είναι αρκετοί για τη συμβίωση. Γιατί ούτε και θα φαινόταν δυνατό να έχει κανείς μία δυνατή φιλία με πολλούς. Στη συντροφική φιλία οι φίλοι δεν είναι πολλοί. Οι άνθρωποι που έχουν πολλούς φίλους και συμπεριφέρονται φιλικά και με οικειότητα προς όλους, θεωρούνται πως δεν είναι φίλοι κανενός παρά μόνο με την έννοια της σχέσης των συμπολιτών μεταξύ τους.
Τα παραπάνω από τα Ηθικά Νικομάχεια του Αριστοτέλη… Για να γηράσκουμε αεί διδασκόμενοι!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
