Δεν ξέρω πόσες γυναίκες παρακολουθούν τις απογευματινές παρακλήσεις στην Παναγία. Υποθέτω ότι δεν είναι πολλές καθώς η ζέστη κρατά πολύ κόσμο κλεισμένο στο σπίτι του. Αν είναι αυτό μια δικαιολογία. Ποιος ή ποια ενδιαφέρεται στις μέρες μας για «τη σωτηρία της ψυχής που είναι πολύ μεγάλο πράγμα»; Όμως υπάρχουν και εκείνες που, όπως φαίνεται, είναι τακτικές και βέβαια έχουν και μια σχετική ηλικία, καθώς οι νέες δεν έχουν συνηθίσει τέτοιες παρουσίες παρά το ότι μεγάλωσαν σε σπίτια στα οποία τηρούνταν οι παραδόσεις. Και ένα παραπάνω τα νέα κορίτσια που έχουν άλλα ενδιαφέροντα και ποσώς τα απασχολεί ό,τι έχει σχέση με τις εκκλησιαστικές ακολουθίες και την παράδοση. Όλα αυτά είναι στα αζήτητα.
Πρόσφατα η Σοφία Καρασούλη μας χάρισε ένα πολύ ωραίο κείμενο για μια παράκληση που παρακολούθησε και ξύπνησαν μέσα της πολλές μνήμες. Αξίζει να το μοιραστούμε:
«Στάθηκα χτες και πάλι στο παλιό στασίδι της συχωρεμένης της μητέρας μου. Αυτό που μ' έστελνε να πιάσω νωρίς σε μέρες γιορτινές ή το Μεγαλοβδόμαδο. Άδεια σχεδόν η εκκλησιά για την παράκληση, μέχρι που φανήκαν οι παλιές ενορίτισσες.
Να η κυρά-Μαρία του Νέστορα, ήρθε να κάτσει στο τελευταίο στασίδι, πλάι στην πόρτα του γυναικείου. Σταυροκοπιέται και κάνει βαθιές μετάνοιες που ξεπαραβγαίνουν μόνο εκείνες της Καίτης, της αδελφής της Αδέλας. Η Καίτη ήτανε «ζαβή» από γεννησιμιού της -όπως λέγανε τότε. Την θυμάμαι γονατισμένη στα κρύα πλακάκια της Ευαγγελίστριας να σκύβει σε κάθε ψαλμό, σε κάθε τροπάριο, και να γίνεται ένα με το δάπεδο.
Να κι η ευγενική κυρία Ασπασία η Μονογιούδη, κι από πίσω ακολουθεί η κυρία Ξανθούλα η Μπουγδάνου με τον αψηλό τον κότσο.
Η χαμογελαστή κ. Μαρία Λουφάκη στη θέση της, εκεί κοντά στην εικόνα της Αγίας Υπομονής, την πολυπροσκυνημένη.
Η κυρία Ρίτα η Γαρρή έφτασε λίγο πιο αργά και γνέφει από μακριά το «καλησπέρα». Μα πιο πολύ απ' όλες άργησε απόψε η κυρά-Βερονία. «Ώχου, ζέστη, κόρη μου, και δεν αντέχουν τα ποδάρια μου πια…»
Ο παπάς θυμιατίζει κι οι σκιές αναδεύουν μέσα από τους καπνούς, αναμνήσεις εσπερινές από παρακλήσεις μακρινές. Η ενορία των ουρανών συναντά την επίγεια.
«Άξιον εστίν ως αληθώς…».
Μια Παράκληση…»
Δημήτρης Φρεζούλης
