Η προειδοποίηση έλεγε για έντονα καιρικά φαινόμενα που θα έπλητταν το νησί μας χτες και, ούτε λίγο, ούτε πολύ, θα είχαν ως αποτέλεσμα ένα μικρό «χαμό»… Είχαν προηγηθεί περιοχές της Αττικής, όπου έγινε ένας μεγάλος χαμός με καταστροφές και, όπως ήταν επόμενο, αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε τι μούτρα θα παρουσιάσει στη Χίο ο καιρός. Βλέπετε πολλές φορές οι μετεωρολογικές προβλέψεις που αφορούν την περιοχή μας «πέφτουν» έξω. Και, έτσι, άλλα περιμένουμε και άλλα βιώνουμε…
Και το έκτακτο προειδοποιητικό δελτίο κινητοποίησε από το πρωί της Δευτέρας τους ψαράδες μας, ερασιτέχνες και επαγγελματίες, να ασφαλίσουν καλύτερα τις βάρκες και τα καΐκια τους γιατί η σοροκάδα στην Αγία Ερμιόνη δεν αστειεύεται. Μπορεί να τις πάρει και να τις σηκώσει, που δε λέει μόνο ο λόγος.
Εδώ, στο λιμανάκι της Αγίας Ερμιόνης, από προχτές το βράδυ λυσσομανούσε η άγρια νοτιά και τα αφρισμένα κύματα έβγαιναν ζωντανά στη στεριά και καβαλούσαν τους λιμενοβραχίονες. Διαμορφωνόταν μια κατάσταση που σου προκαλούσε και ένα σχετικό φόβο. Τα στοιχεία της φύσης είχαν στήσει ένα τρικούβερτο «πανηγύρι», στο οποίο αθέλητοι θαμώνες ήταν όλα τα πλεούμενα που βρίσκονταν μέσα στο λιμανάκι, τα οποία χόρευαν σε έναν τρελό ρυθμό «ροκ εντ ρολ». Και τα σούρτα - φέρτα των ιδιοκτητών των σκαφών διήρκεσαν όλη τη νύχτα, καθώς η ανησυχία τους ήταν έντονη…
Και ενώ χτες το πρωί περιμέναμε βροχές και καταιγίδες, ξημέρωσε σα να μη συμβαίνει τίποτα… Βρε δεν θα βρέξει πάλι, σκεφτήκαμε… Όμως το μεσημεράκι το «καπλάντισμα» με σύννεφα του ουρανού, άρχισε σιγά - σιγά, πάνω από τα Νένητα… Από εκείνη την κατεύθυνση έρχεται πάντα η βροχή και έτσι αναπτερώθηκε η ελπίδα μας…
Δεν πέρασαν πέντε - δέκα λεπτά και άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες σταγόνες, ψιλές στην αρχή, πιο χοντρές στη συνέχεια, μέχρι που ξεκίνησε να ρίχνει «καλαπόδια», κατά το κοινώς λεγόμενο. Άνοιξαν οι καταρράκτες του ουρανού και ακούστηκαν και τα πρώτα μπουμπουνητά. «Έρχεται βροχή, έρχεται μπόρα» θα τραγουδούσε ο Σαββόπουλος βλέποντας την κατάσταση που άρχισε να διαμορφώνεται… Επιτέλους έβρεχε! Μετά από τόσο καιρό… Μόνο που δεν κράτησε για πολύ, όπως θέλαμε όλοι.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
