

Το συζητούσαμε πολλές φορές στην παρέα του ούζου της Πέμπτης αλλά δεν μας «καθόταν». Μας είχαν ζαλίσει και ο Στράτος με τον Ιάκωβο ότι πρέπει να πιούμε ούζο στο εκκλησάκι του Αγίου Αντωνίου με την υπέροχη θέα. Τελικά ήρθε και «κούμπωσε» χτες, ανήμερα της γιορτής του Αγίου. Μόνο ακουστά είχα το εν λόγω εκκλησάκι, αλλά με την επιμονή τους οι δυο φίλοι μού είχαν κεντρίσει το ενδιαφέρον. Μα παράδεισος είναι αυτός ο Άγιος Αντώνιος, σκεφτόμουν. Και χτες που πήγαμε δικαιολόγησα τους δύο «ανισόρροπους». Γιατί πραγματικά η περιοχή στην οποία βρίσκεται το εν λόγω εκκλησάκι είναι θεσπέσια και χάρμα ιδέσθαι. Με τα πεύκα της να σε «σκεπάζουν» και το μάτι σου να ξεκουράζεται στο βαθύ πράσινο που κατακλύζει την περιοχή. Και τι σκέφτηκα ακόμα; Ότι πόσες τέτοιες εκπάγλου ομορφιάς περιοχές έχουμε στο νησί, αλλά παραμένουν άγνωστες.
Δρόμο πήραμε, δρόμο αφήσαμε, που λέτε, και να ‘μαστε στην τελευταία στροφή του δρόμου προς Νέα Μονή. Θα στρίψετε αριστερά μας είχαν πει, αλλά δεν χρειαζόταν και να μας το πουν αφού στον κεντρικό δρόμο είδαμε τα εορταστικά σημαιάκια και λίγο πιο κάτω και μυρσινιές… Α, εδώ τα πράγματα είναι πολύ οργανωμένα, είπα. Και κατεβαίνοντας το στενό δρομάκι είδαμε δεκάδες αυτοκίνητα παρκαρισμένα. Ευτυχώς όμως κάπου βρήκαμε και τρυπώσαμε και το δικό μας.
Εκκλησάκι δεν έβλεπα, αλλά σε λίγο η πρώτη εικόνα ήταν ένα καλαίσθητο γεφυράκι πάνω από ένα ποταμάκι. Η δεύτερη, σε λίγο, το εκκλησάκι, δύο επί τρία, αλλά και ένα μεγάλο καζάνι στα ξύλα με αχνιστό ρεβυθοπίλαφο. Ωχ, σκέφτηκα, εδώ θα τρώει η μάννα και δεν θα δίνει του παιδιού της. Και στην αυλή πολλοί πιστοί με ευλάβεια. Βολευτήκαμε σε ένα από τα τρία κελιά, σ’ αυτό του Στράτου, περιμένοντας την απόλυση για να αρχίσει το «πατιρντί», με την καλή έννοια του όρου. Καφές, άρτος με λουκούμι, κόλλυβα, λουκουμάδες… Και με την απόλυση να τα κιασεδάκια με ένα ρεβυθοπίλαφο να γλείφεις τα δάχτυλά σου. Κόψανε και την βασιλόπιτα, που ευλόγησε ο πάτερ Διονύσιος και το τραπέζι άρχισε να κατακλύζεται με πλούσια τα ελέη. Να και τα ούζα, τα τσίπουρα και οι σούμες. Να και τα ψητά στο τζάκι. Ε, δεν θέλει και πολλά άλλα ο άνθρωπος να αρχίσει να αισθάνεται χαρούμενα και μάλιστα με τέτοια παρέα. Όμορφη περιρρέουσα ατμόσφαιρα, φιλική συντροφιά, πλατειά χαμόγελα.
Και για μια ακόμα φορά θαύμασα τον αεικίνητο Στράτο Χάρλα που συνεπικουρούμενος από τον Χρήστο Τσακό και τον Παναγιώτη Πεντάκη τα έδωσαν όλα για να γίνει η διασκέδαση άψογη.
Στο διπλανό κελί, ενοικιασμένο από τον Γιάννη Στουπάκη, της γνωστής ποτοποιίας, το ίδιο σκηνικό με πλούσιο τραπέζι κι εδώ, με μια όμορφη παρέα, πίνοντας, βέβαια, ούζο και τσίπουρο Στουπάκη.
Και αξίζουν πολλά συγχαρητήρια σε όλους όσοι συνέβαλαν στην παραδοσιακή γιορτή.
Το ξανάγραψα πόσο όμορφες είναι οι γιορτές στα ξωκκλήσια μας… Και είναι πάρα πολλά και το καθένα έχει τη δική του χάρη. Και μια δυο φορές το χρόνο, συνήθως, έχουν την τιμητική τους. Και η όλη γιορτή έχει μια ιδιαίτερη και ξεχωριστή γοητεία. Μια γοητεία που δεν έχει σχέση αποκλειστικά με το προσκύνημα και το βαθμό πίστης, αλλά με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Μια ατμόσφαιρα χαρούμενη, με πολλά χαμόγελα. Και, ξέρετε, δυστυχώς το χαμόγελο λείπει από τη ζωή μας. Το θυμόμαστε όμως κάπου - κάπου και δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από το να βλέπεις χαμογελαστά πρόσωπα. Και τι προδίδει το χαμόγελο; Χαρά και ευχαρίστηση.
Και του χρόνου να είμαστε καλά!
Του Δημήτρη Φρεζούλη