«Μαρκόνη, θα κάνουμε κανένα τηλεφώνημα;». Μια από τις πιο συνηθισμένες ερωτήσεις του καιρού εκείνου στα καράβια, μόνο που το τηλεφώνημα δεν εξαρτιόταν αποκλειστικά από τον μαρκόνη…
Τις προάλλες έγραφα για τα βαπορίσια τηλεγραφήματα. Σήμερα ας γράψω για τα βαπορίσια τηλεφωνήματα. Κατ' αρχάς ένα τηλεφώνημα από το πλοίο είχε άμεση σχέση σε απόλυτο βαθμό από την ισχύ του ασυρμάτου. Αν η ισχύς του ήταν μικρή θα σε άκουγαν μόνο τα… διπλανά κύματα. Αν ήταν μεγάλη είχες την τύχη με το μέρος σου. Όχι μόνο για τα τηλεφωνήματα αλλά και για τα τηλεγραφήματα. Τι σήμαινε η μεγάλη ισχύς; Ότι από οποιαδήποτε γωνιά της γης, εκτός του Ειρηνικού, θα σε «άκουγε» το Ράδιο Αθήναι και θα μπορούσες να τηλεφωνήσεις. Όμως τα παλιά βαπόρια της εποχής εκείνης άντε να είχαν πομπό ασυρμάτου που να ήταν των 250 βατ. Τα πιο καινούργια, της ίδιας εποχής, ήταν πάνω από 1000, κάτι που διευκόλυνε τη δουλειά του ασυρματιστή.
Ο σταθμός με τον οποίο γινόταν η επικοινωνία ήταν στη Λούτσα της Αθήνας. Συντόνιζες το δέκτη σου στις συχνότητες του σταθμού και άρχιζες να τον καλείς. Τυχερός όταν σε άκουγε και ακόμα πιο τυχερός όταν σου έδινε μικρή σειρά προτεραιότητας για να μην περιμένεις ώρες. Και ακόμα άτυχος όταν περίμενες ώρες ολόκληρες και ερχόταν η σειρά σου και ο συνάδελφος από τον παράκτιο σου έλεγε ότι δεν σε ακούει. Ε, τότε, τη ζωή σου δεν την ήθελες. Εν τω μεταξύ έκανες την προεργασία με το πλήρωμα. Παιδιά, πόσοι θέλετε να τηλεφωνήσετε; Έκανες μια λίστα και περίμενες στην ακρόαση και όταν ερχόταν η σειρά σου έβαζες τις φωνές να ειδοποιηθούν οι ενδιαφερόμενοι. Άλλοι στη μηχανή κι άλλοι στην κουβέρτα και πότε να έρθουν κι εσύ να κινδυνεύεις να σε κλείσει ο σταθμός και να σε προσπεράσει.
Έτσι το ένα τηλεφώνημα που απευθύνονταν στα σπίτια διαδεχόταν το άλλο, με τα πρόσωπα πότε να λάμπουν για τα καλά νέα και πότε να ξινίζουν από τα δυσάρεστα. Κι εσύ να είσαι ακούσιος μάρτυρας όλων όσα διαμείβονταν. Και όχι μόνο εσύ αλλά και οι άλλοι συνάδελφοι βαποριών που περίμεναν τη σειρά τους.
Και καλά να ήταν το τηλέφωνο στο σπίτι… Σε κάποια χωριά που υπήρχε ένα τηλέφωνο και έπρεπε να ειδοποιηθεί η γυναίκα για να τρέξει;
Η χαρά μας ήταν μεγάλη όταν βρισκόμασταν στη Μεσόγειο και στον βόρειο Ινδικό αφού αργά το βράδυ «πιάναμε» τον παράκτιο της Χίου. Είχαμε την ευκαιρία να μιλάμε πολλά περισσότερα λεπτά (η διάρκεια του τηλεφωνήματος χρεωνόταν με το λεπτό) αλλά οι Τέττερης, Σκουλούδης, Βεϊογλάνης, Τσαρδάκας μας χρέωναν το ελάχιστο, που ήταν τα 3 λεπτά.
Άλλες εποχές, άλλες συνήθειες, άλλες δυσκολίες. Τώρα ανοίγεις τον υπολογιστή, συνδέεσαι στο διαδίκτυο και όποια και ό,τι ώρα θέλεις επικοινωνείς. Και δεν χρειάζεται στο τέλος κάθε πρότασης να λες «έτοιμος» για να κάνεις διάλογο.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
