Βρε πόσα πράγματα και επαγγέλματα έχουν εξαφανιστεί από τη ζωή μας χάρη στην εξέλιξη. Μια εξέλιξη που οφείλουμε να ομολογήσουμε πως μας διευκόλυνε την καθημερινότητα, αλλά δεν παύουμε να σκεπτόμαστε με νοσταλγία κάποιες άλλες εποχές που όλα ήταν διαφορετικά.
Ένα παλιό βιβλίο άνοιξα κατά τύχη προχθές και τι βρήκα; Ένα τηλεγράφημα που είχα στείλει στη Φρόσω τότε που ήμουν μπαρκαρισμένος, το 1982. Ένα τηλεγράφημα που μου ξύπνησε αναμνήσεις καθώς η κατάληξή του, έστω και με δυο λόγια, ήταν ευχάριστη. Μετρημένες οι λέξεις τότε στα τηλεγραφήματα γιατί τα χρεωνόμασταν κιόλας, αλλά και τι να γράψεις όταν το περιεχόμενο περνούσε από πολλά μάτια. Ήταν τα λεγόμενα τηλεγραφήματα υγείας και ενημέρωσης. Πού βρίσκομαι, πού πάω, πότε φτάνω. Έστελνες και ένα πεταχτό φιλί άσχετα ότι δεν είχε καμία ουσία, αλλά για να μην ξεχνιόμαστε. Το συγκεκριμένο τηλεγράφημα που δημοσιεύω σημαίνει ότι είμαστε μεταξύ των λιμανιών που ξεφορτώνουμε και στη συνέχεια ερχόμαστε στον Πειραιά. Και όλη η γλύκα κρυβόταν στη λέξη Πειραιάς. Και ολοκλήρωνες στέλνοντας αγάπη και φιλιά.
Αναρωτιέμαι, τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, πόσες χιλιάδες τηλεγραφήματα έδωσα και πήρα, είτε του πληρώματος είτε υπηρεσιακά. Οκτώ χρόνια θαλάσσιας υπηρεσίας ως ασυρματιστής πόσες χαρές έδωσα στους συναδέλφους μου, κυρίως με τις γεννήσεις των παιδιών τους. Όμως είχαμε και τις πίκρες με τους θανάτους πατεράδων και μαννάδων. Και πώς να βρεις λόγια παρηγοριάς όταν τους το έδινες…
Το τηλεγράφημα, λοιπόν, ήταν το μοναδικό μέσο επικοινωνίας όταν ο ασύρματος του πλοίου ήταν μειωμένης ισχύος και όταν ταξίδευες εκτός Μεσογείου και Ατλαντικού ήταν δύσκολο και αδύνατο να τηλεφωνήσεις. Και έτσι τα τηλεγραφήματα έγραψαν τη δική τους ιστορία. Πόσα εκατομμύρια τηλεγραφήματα διακινήθηκαν μέσω του παράκτιου της Λούτσας και στη συνέχεια από τα τοπικά γραφεία του ΟΤΕ ή των παραρτημάτων στα χωριά. Και πόσες χαρές αλλά και πόσες πίκρες και ακόμα και στενοχώριες δεν είχαν καταγραφεί σε αυτά. Ερχόταν το τηλεγράφημα και μέχρι να ολοκληρώσεις το διάβασμα σε έπνιγε η αγωνία. Και η χαρά κι η ικανοποίηση ήταν μεγάλες όταν όλα ήταν καλά και ήξερες ότι οι άνθρωποί σου μπαρκαρισμένοι και στη στεριά είναι υγιείς. Υπήρχαν βέβαια και οι άσχημες στιγμές όταν το τηλεγράφημα μιλούσε για κάποιο θάνατο προσφιλούς συγγενούς ή φίλου.
Τώρα τα πράγματα απλοποιήθηκαν. Το τηλεγράφημα είναι άγνωστο είδος και πέρασε στην ιστορία. Τώρα έχουμε εξελιγμένα μέσα επικοινωνίας, αλλά θα επανέλθω και με τα τηλεφωνήματα.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
