Aπό τότε που μας «κατσικώθηκε» ο τρισκατάρατος μέχρι και τώρα, ακόμα και στις ενδιάμεσες ανάπαυλες που υπήρξαν, μετρημένες είναι οι φορές που κατέβηκα στη Χώρα… Για κανένα γιατρό, για κάποιο φαρμακείο, για μια επείγουσα ανάγκη. Φύλαγε τα ρούχα σου να έχεις τα μισά, σκεφτόμουν, αφού η κατάσταση ήταν τέτοια που δεν σου επέτρεπε πολλές πολυτέλειες με τον κορωνοϊό να σεργιανίζει και να μην ξέρεις αν τον βρεις ή σε βρει στο δρόμο του… Και όσες φορές κατέβηκα διαπίστωσα μια καταθλιπτική περιρρέουσα ατμόσφαιρα που είχε, βέβαια, κάποια διαλείμματα, όπως πέρυσι το καλοκαίρι μέχρι τον Οκτώβρη, αλλά και που δεν έπαυε να είναι κι αυτά αρρωστημένα…
Με κλειστά τα μαγαζιά της αγοράς, με κατεβασμένα τα ρολά των καφετεριών και εστιατορίων, με τον κόσμο μουρωμένο και να μη γνωρίζει ο ένας τον άλλον… Είχαν χαθεί οι ρυθμοί που ξέραμε και ζωντάνευαν την πόλη μας. Μια νεκρή πόλη διαφέρει σε ό,τι έχει σχέση με τη ζωντάνια της. Έτσι πέρασαν σχεδόν έξι μήνες που, ευτυχώς, ήταν χειμωνιάτικοι και επειδή ο χειμώνας έχει συνδυαστεί με την κλεισούρα, λόγω καιρικών συνθηκών, ας πούμε ότι κάναμε τα πικρά- γλυκά και το ξεπεράσαμε… Όχι χωρίς συνέπειες, φυσικά…
Χτες που κατέβηκα και πάλι για ιατρική επίσκεψη, μετά την άρση των αυστηρών περιοριστικών μέτρων, είδα μια άλλη πόλη, επιτέλους… Μια πόλη με τους ίδιους γνώριμους ζωντανούς ρυθμούς του παρελθόντος. Μια πόλη που έσφυζε από ζωή σε όποιο σημείο και αν βρισκόσουν. Και πιστεύω πως όλοι ξαναθυμηθήκαμε τα παλιά και πολύ μας άρεσε και το χαρήκαμε… Ανοικτά τα μαγαζιά της αγοράς, απλωμένα τραπεζάκια και καρέκλες στην πλατεία, στους παράδρομους της Απλωταριάς, στην προκυμαία. Ανοιχτά και τα εστιατόρια έστω και σε εξωτερικού χώρους. Και όπως ερχόμουν για το χωριό, είδα και μια μεγάλη παρέα κυριών να πίνουν το καφεδάκι τους στην καφετέρια, εδώ της γειτονιάς μας, της Λευκωνιάς…
Με λίγα λόγια αρχίζουμε και ξαναμπαίνουμε σε κανονικούς ρυθμούς που τόσο πολύ μας έλειψαν. Α, ναι… Παρατήρησα ότι όλοι σχεδόν φοράμε την προστατευτική μάσκας μας που όπως φαίνεται θα μας συντροφεύει για πολύ ακόμα. Αλλά αυτό ας είναι το λιγότερο…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
