Η κατάνυξη είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτή της εβδομάδας. Μεγάλη γαρ, αλλά το ερώτημα είναι πόσο κατανυκτικά τη βιώνουμε όλοι όσοι πάμε στις εκκλησίες. Υποτίθεται ότι είναι μια εβδομάδα παθών με ό,τι κάτι τέτοιο συνεπάγεται. Με πιο κύρια χαρακτηριστικά τη θλίψη και την ταπείνωση. Και όταν βέβαια κάποιος είναι θλιμμένος, υποτίθεται και πάλι, ότι βρίσκεται σε μια τέτοια συναισθηματική φόρτιση που αποκλείει τη χαρούμενη ατμόσφαιρα. Με φωτοχυσίες και «φρου - φρου κι αρώματα»…
Πού το πάω θα αναρωτηθείτε… Μα σε τι άλλο, από ότι οι εκκλησίες μας πρέπει να συνάδουν με το κλίμα των ημερών. Και όχι μόνο οι εκκλησίες μας αλλά και οι λειτουργοί τους, είτε αυτοί είναι κληρικοί, είτε ψάλτες, όπως βέβαια κι εμείς που θα πάμε να εκκλησιαστούμε. Το ζητούμενο είναι αν πραγματικά η ατμόσφαιρα στις εκκλησίες μας είναι κατανυκτική ή «τρεις λαλούν και δυο χορεύουν».
Και τι θα πρότεινα αν θα θέλαμε να ζήσουμε μια τέτοια ατμόσφαιρα. Να σβήσουν οι πολυτελείς πολυέλαιοι και όλα τα υπόλοιπα φωτιστικά που λαμποκοπούν μέσα στις εκκλησίες μας ή εν πάση περιπτώσει να περιοριστούν στα ελάχιστα. Και να απομείνουν οι φλογίτσες των κεριών μικρών και μεγάλων. Γιατί τέτοιες και τόσες φωτοχυσίες Μεγαλοβδομαδιάτικα; Και δε λέω για τους εξωτερικούς φωτισμούς αλλά τους εσωτερικούς που κάνουν τη νύχτα, μέρα. Οι κληρικοί και οι ψάλτες να αντιληφθούν ότι οι ακολουθίες δεν είναι πανηγυρικές, αλλά το αντίθετο, και πρέπει να ψέλνουν με ταπεινότητα.
Κι εμείς, οι πιστοί, ότι δεν πάμε στην εκκλησία επειδή είναι ωραίο το θέαμα, μια παράσταση, αλλά για να εκπληρώσουμε μια εσωτερική ανάγκη μας. Και ότι δεν χρειάζεται να τα θυμηθούμε όλα εκείνη την ώρα και να μη βάζουμε γλώσσα μέσα κουβεντιάζοντας με τους διπλανούς μας. Αμήν!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Η εικόνα δια χειρός της αγαπητής αγιογράφου συμπατριώτισσάς μας, Τίνας Μάσχα.
