Άλλη μια μαύρη χρονιά, άλλο ένα μαύρο καλοκαίρι, άλλος ένας μαύρος απολογισμός, η Νοτιοδυτική Χίος ένα απέραντο… μαύρο και ανάμεσα του οι άνθρωποι, ανάμεσα στους αριθμούς, οι άνθρωποι.
Δεύτερη μεγάλη πυρκαγιά από το 2012, συνήθως κάτι ψιλές τις… ξεχνάμε, Δευτέρα 25 Ιουλίου, μέχρι και την Παρασκευή που επισκεφθήκαμε ενδεικτικά την κατεστραμμένη Ελάτα, η φωτιά έκαιγε ακόμα μέσα στις ρίζες των αιωνόβιων ελιών. 43.431 στρέμματα στάχτη, 35.000 σχίνοι κάρβουνο, χιλιάδες ελιές, καλλιέργειες, περιουσία, μνήμες, νούμερα και συναισθήματα σκεπασμένα με στάχτη.
Την επομένη μια απ’ τα ίδια, ΕΔΕ για τα αίτια της πυρκαγιάς, ξέρει κανείς τι έλεγε η άλλη του 2012; Στο χωριό ήρθε ο Υπουργός και οι Βουλευτές. Ο ένας υποσχέθηκε ενισχύσεις που έτσι κι’ αλλιώς θα δίνονταν. Τον πήραν χαμπάρι βέβαια αλλά σιγά μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου. Οι άλλοι εμφανίστηκαν σοφότεροι από τα λάθη του παρελθόντος, άλλωστε τι να πουν αφού οι αποζημιώσεις του 2012 αναζητούνται από τον… Ερυθρό Σταυρό;
Μια από τα ίδια δηλαδή χωρίς να αλλάζει τίποτα, νούμερα ,αριθμοί, υπολογισμοί, απολογισμοί, κανένας υπεύθυνος και πίσω απ’ όλα οι άνθρωποι, που τώρα μαζεύουν το βιός τους σε στάχτη.
Ποιόν να πρωτοακούσεις και τι να μεταφέρεις, μεταφέρεται το κάρβουνο χωρίς να λερωθείς; Μπορείς να περιγράψεις το απέραντο μαύρο χωρίς να κλάψεις. Όχι απ’ την μαυρίλα, αλλά απ’ αυτήν που βλέπεις μέσα στα βουρκωμένα μάτια των ανθρώπων.
Οι κόρες διαστέλλονται και τα μάτια βλέπουν στο κενό.
_Αυτή την ελιά την φύτεψε ο παππούς μου, δεν μπορώ να την βλέπω έτσι πεθαμένη. Αυτή μας έδινε 250 κιλά ελιές θρούπες, έδιναν 30% ελαιόλαδο, μιλάμε για ευλογία Θεού.
_Σ’ αυτό τον σχίνο κένταγα με την γιαγιά μου, ανοίγαμε εκεί τη λακκούβα να βγάζομε το ασπρόχωμα και για να μη γκρινιάζομε μας έλεγε, «σκάβετε βρε εφτού, κι’ άμαν έρτουν οι Τούρκοι, θα κάμομε δυό ψωμιά και θα χωθούμε εδώ μέσα μέχρι να ξεκουμπιστούνε. Ετσι δα μούλεγε και μένα η γιαγιά μου»
_Δεν πάω στα χωράφια μου, δεν μπορώ να δω αυτή την καταστροφή, δεν ξέρω αν θα αντέξω μας λέει άλλος, ενώ μερικοί είναι πιο πρακτικοί.
_Κατασταφήκαμε αλλά πρέπει να ξανασηκωθούμε, πως όμως με τα ίδια μυαλά και τις ίδιες νοοτροπίες; Θες να κόψεις τα πουρνάρια γύρω απ’ το χωράφι σου να μην καείς. Σε πάει μέσα η Δασική υπηρεσία, θέλεις να κόψεις ένα θάμνο μέσα στο χωράφι σου, όχι είναι… ιερός. Μας έχουν ταράξει στα πρόστιμα, τώρα που κάηκαν όλα πιστεύουμε να είναι ευχαριστημένοι.
Ερώτημα τώρα. Αντί να «σουλατσάρουν» οι Βουλευτές γιατί δεν αλλάζουν την αναχρονιστική Δασική νομοθεσία;
Πολιτικές αποφάσεις, αριθμοί και πάλι άνθρωποι .
_Καταστραφήκαμε ολοσχερώς λένε οι Λατούσοι, δεν θάχομε ούτε λάδι για τα καντήλια των Εκκλησιών, τι θα απογίνομε;
Σκέφτεσαι, στα άλλα χωριά, που δεν κάηκαν τον Ιούλιο, τι άραγε γίνεται για να μην καούν… αύριο ή τον Αύγουστο;
Πότε θα δούμε σοβαρά τον σχεδιασμό της αγροτικής παραγωγής με βάση τις πραγματικές συνθήκες; Πότε θα καταλάβουμε ειδικά στο θέμα της μαστίχας ότι δεν μπορούμε να παίζουμε με το μέλλον του νησιού;
Τόσα χρήματα χρειάζονται, τόσοι σχίνοι για φύτεμα, τόσα χρόνια για να αποδώσουν, πάλι αριθμοί και πίσω οι άνθρωποι και μάλιστα οι νέοι, οι νέοι αγρότες που δεν σκέφτηκαν να μεταναστεύσουν ακόμα.
Για να δούμε θα καταφέρουμε να τους διώξουμε;
Και επειδή τα λόγια είναι εύκολα και εύκολα ξεχνιούνται, τα ινία στην περίπτωση μας πρέπει να τα πάρει η ΕΜΧ. Γιατί να μην υπάρχουν 50.000 σχίνοι σε μια έκταση, απ’ τις απέραντες του άχρηστου Δημοσίου, που να φυτευτούν και να καλλιεργούνται εθελοντικά, συλλογικά να μοιράζονται τα κέρδη με την πρόβλεψη ότι αν ένας παραγωγός χάσει στη φωτιά 100 πιξάρια να ζεί απ’ αυτά τα συλλογικά μέχρι να ξαναγίνουν τα δικά του;
Ιδέες υπάρχουν πολλές, πράξη μας χρειάζεται και πρακτικά μυαλά. Γιατί να κλάψουμε, δεν λέμε, αλλά η ζωή συνεχίζεται. Μπορούμε τουλάχιστον απ’ αυτή την φωτιά να βγούμε καλύτεροι;
Το ρεπορτάζ για το απέραντο ... μαύρο θα προβληθεί τη Δευτέρα στην ΑΛΗΘΕΙΑ ΤV.
