«Ρε φίλε σ’ ευχαριστώ που μου συνέστησες τον νευροχειρουργό του νοσοκομείου μας, Δημήτρη Δρόσο και η γυναίκα μου, μετά από μια απόλυτα επιτυχημένη επέμβαση, σουλατσάρει τώρα στο διάδρομο». Στην άλλη άκρη του τηλεφώνου ο παλιός συμμαθητής, συγχωριανός και φίλος Γιάννης Γούτης. Η γυναίκα του οποίου, μετά από πολλές ταλαιπωρίες και αφού είχε κάνει ήδη μια πρώτη επέμβαση στη μέση στην Αθήνα που απέτυχε, εμπιστεύτηκε την τύχη της στα χέρια του νευροχειρουργού του Νοσοκομείου μας. Και αφού είχε επισκεφτεί και ιατρικές κορυφές, όπως χαρακτηρίζονταν, στην Αθήνα. Και όμως βρήκε τη γιατρειά της εδώ, στο ταπεινό Νοσοκομείο της Χίου από έναν ταπεινό αλλά άξιο υπηρέτη του όρκου του Ιπποκράτη.
Για τον Δημήτρη Δρόσο είχα γράψει και πριν από λίγο καιρό με αφορμή μια κουβέντα που είχα το καλοκαίρι με την τέως διευθύντρια αναισθησιολογίας του ΑΧΕΠΑ Θεσσαλονίκης και πανεπιστημιακή καθηγήτρια Μαρία Γκιάλα. Η οποία είχε εκφραστεί με τα κολακευτικότερα λόγια για τον περί ου ο λόγος νευροχειρουργό και μάλιστα με είχε συμβουλέψει να τον εμπιστευόμαστε με κλειστά μάτια…
Έτσι, εξ αιτίας ενός παρόμοιου προβλήματος της Φρόσως, τον επισκεφτήκαμε κάποια στιγμή και διαπίστωσα με... ανοικτά μάτια ότι ο Δρόσος μπορεί να μην φέρει τον τίτλο του «κορυφαίου», όμως αγκαλιάζει με αγάπη τον ασθενή του. Και με υπομονή του εξηγεί με το νι και με το σίγμα τι πρέπει να κάνει. Αρχικά για να αποφύγει το «μαχαίρι» γιατί, εδώ που τα λέμε όταν μπορείς να αποφύγεις μια επέμβαση, δεν πας γυρεύοντας. Και γιατί το γράφω αυτό; Γιατί κάποιες άλλες «κορυφές» στην Αθήνα επιλέγουν την εύκολη και προσοδοφόρα επέμβαση, αφού γεμίζει και το κεμέρι τους…
Προσωπικά από το 2000 έχω πολλαπλά προβλήματα τόσο με τον αυχένα όσο και με τη μέση μου, έχοντας κάνει τρεις επεμβάσεις. Κι εγώ δεν θυμάμαι πόσες φορές τρέχαμε στην Αθήνα με ό,τι αυτό συνεπαγόταν με μια ασήκωτη σακούλα με μαγνητικές υπό μάλης. Επισκέψεις, τρέξιμο, ξόδεμα, ταλαιπωρία. Και πολύ χαίρομαι που τα τελευταία χρόνια έχουμε στο Νοσοκομείο μας ένα γιατρό αυτής της ειδικότητας που με τέλεια επιστημονική κατάρτιση μπορεί να μας φροντίζει και να μας γιατρεύει. Μπράβο, έτσι;
Του Δημήτρη Φρεζούλη
