Ποια γλύκα έχει η ζωή με τις ιδιαίτερες χαρούμενες στιγμές της; Μπορεί να μην είναι πολλές και σε αρκετές περιπτώσεις μικρές, αλλά όταν τις βιώνεις νιώθεις άλλος άνθρωπος. Και ένα παραπάνω όταν αυτές οι στιγμές έχουν να κάνουν με αγαπημένα πρόσωπα που δεν τα έχεις κοντά σου, αλλά τα συναντάς και τα βλέπεις στη χάση και στη φέξη λόγω αντικειμενικών δυσκολιών. Και, ξέρετε, όσο μεγαλώνουμε γίνονται και πιο δύσκολες οι μετακινήσεις μας εξ αιτίας πολλών παραγόντων…
Ίσως πολλοί από εσάς να αναρωτήθηκαν για ποιο λόγο έλειψα κάποιες μέρες από τις στήλες και την καθημερινή επαφή μας. Πικρή η ξενιτιά και η απουσία αγαπημένων ανθρώπων. Μικρών και μεγάλων. Ελάτε όμως που η ζωή τα φέρνει έτσι χωρίς να εξετάζει λεπτομέρειες και επιθυμίες. Και η ξενιτιά ανέκαθεν ήταν κάτι που σε πληγώνει…
«Παππού», άκουσα τον μικρό εγγονό μου να φωνάζει βγαίνοντας από την πύλη αφίξεων του αεροδρομίου μας και συγχρόνως να ανοίγει τη μικρή αγκαλιά του. Και πού να χωρέσω βέβαια, κοτζάμ μαντράχαλος, σε μια τόσο μικρή αγκαλιά... Έτσι τον έκλεισα στη δική μου με τα χεράκια του να σφίγγονται στο λαιμό μου και να αισθάνομαι τα χείλια του να με φιλούν στα μάγουλα. Και πώς να… ξεκολλήσουμε αφού είχαμε και ένα χρόνο να συναντηθούμε. Ε, τι να σας πω. Εκείνο το «παππού» και η αγκαλιά ήταν όλα τα λεφτά. Περίσσεψε η συγκίνηση και η χαρά και ευχόσουν αυτή η στιγμή να παρατεινόταν συνέχεια.
Έτσι είχαμε κοντά μας τόσο τον εγγονό μου αλλά και τα παιδιά για λίγες, δυστυχώς, μέρες αφού έτρεχαν και οι επαγγελματικές υποχρεώσεις τους, αλλά όπως αντιλαμβάνεστε «όλα τα λεφτά» ήταν ο μικρός. Ο οποίος στον ένα χρόνο που είχαμε να τον δούμε μεγάλωσε, όπως ήταν φυσικό. Και από 3,5 έγινε 4,5. Η γλώσσα του έτρεχε ροδάνι και μάλιστα σωστά και μη με χαρακτηρίσετε χαζοπαππού. Τους χαρήκαμε και τους τρεις αλλά ξαναβρεθήκαμε σε λίγες μέρες στην αίθουσα αναχωρήσεων αυτή τη φορά. Πικρό, φαρμάκι…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
