Τα... γεράματα

Στη μακρόχρονη πορεία μου στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, συνήθως ασχολούμαι με θέματα απτόμενα του Μυροβόλου γενέθλιου τόπου μου. Κατά καιρούς, φυσικά, υπάρχουν και εξαιρέσεις. Να σας θυμίσω το δημοσίευμα με τον τίτλο «ΞΕΡΩ ΠΟΥ ΕΓΕΝΗΘΗΚΑ», με ημερομηνία δημοσίευσης στην «ΧΙΩΤΙΚΗ ΠΑΡΑΜΒΑΣΗ» 2-Μαρτίου-2013 (πρώτη δημοσίευση στην εφημερίδα «η Αμανή 15-6-2002»), αφορούσε τους απανταχού απόδημους και ήταν βασισμένο σε ένα ποίημα ενός ξενιτεμένου Κύπριου αδελφού μας. Αυτή τη φορά η αναφορά μου είναι βασισμένη πάλι σε ένα ποίημα. Σε ένα ποίημα από την Λεβεντογέννα Μεγαλόνησο Κρήτη. Μου το έδωσε ο καλός συνάδελφος και φίλος καπετάν Μιχάλης Καπελάκης. Όπως μου είχε πει, το έγραψε η λατρευτή του μητέρα. Τότε (2002), ήταν κοντά στα ενενήντα της χρόνια. Ένα θέμα, νομίζω, επίκαιρο και διαχρονικό.

 

«Μια ιστορία θα σας πω, που γνώρισα ένα γέρο,
δακρύσανε τα μάτια μου, χωρίς να τόνε ξέρω.
Μια συμβουλή στον άνθρωπο, γράφω προτού γεράσει, να τη διαβάζει πάντοτε για να μη την ξεχάσει.    
Άμα γεράσει ο άνθρωπος, δεν τόνε συμπαθούνε,             τον θάνατο παρακαλούν να τον ξεφορτωθούνε.  

 

Γι’ αυτό κράτα καημένε γέροντα τα περιουσιακά σου, 
γιατί μια μέρα θα βρεθείς στο δρόμο από τα παιδιά σου. 
Ο μεγαλύτερος εχθρός στον άνθρωπο, γίνεται το παιδί του                    
και ο φίλος ο καλύτερος είναι η σύνταξη του!    
           

Άμα γεράσει ο άνθρωπος και δεν αυτοσυντηρείται  καλύτερα ο θάνατος παρά να τυραννείται.  

Σε μια γωνιά τον βάζουνε τον φουκαρά τον γέρο,  

και για να τον κοιτάξουνε, χρειάζεται συμφέρον. 

                         
Άμα γεράσει ο άνθρωπος και φύγουν τα παιδιά του,  είναι απαραίτητο να έχει την συντροφιά του. Άμα φύγει ο ένας  απ’  τους διό, ο άλλος γίνεται ένα κουρέλι,  

ο ένας τον σπρώχνει από τη μια και ο άλλος δεν τον θέλει.      

Τη συμβουλή μου ανάλυσε και μη την έξεχάσεις, 

να την διαβάζεις πάντοτε, αλλά προτού γεράσεις !!!»

 

 

Ακόμα άλλο ένα λαμπρό παράδειγμα αποστάγματος λαϊκής  σοφίας, τα λόγια της γερόντισσας. Σοφία από πεπραγμένα και παραδείγματα αιώνων. Καταγεγραμμένα στο νου, τα ήθη και τα έθιμα του πονόψυχου λαού μας. Καλότυχη η ηρωίδα της ιστορίας μας. Έλαχε να έχει αντάμα της ένα λεβέντη γιο. Άραγε, πόσες άλλες καλότυχες  γερόντισσες έχουν αυτή την αντιμετώπιση;                

                                                                 

Φίλες και φίλοι μου, εύχομαι καλή τύχη σε εσάς και τους γέροντες μας… ας μη ξεχνάμε πως και εμείς γεράσαμε ή θα γεράσουμε οπότε η σκέψη, ο προβληματισμός, και η συναισθηματική φόρτιση  ας είναι φωτεινός φάρος στο κάθε μας βήμα. Το «καλό όνομα», είναι ότι το πολυτιμότερο, αφήνουμε στα παιδιά μας. Ας μην το ξεχάσουμε ποτέ ...!                                                                                                 

Από την Αγάπη και την συμπόνια, δεν χάνει κανένας…!!!