Υποθέτω πως ξέρετε πόσο άσχημα αισθάνεται κανείς όταν υποχρεώνεται εκ των πραγμάτων να γράψει κάτι που τον κάνει κακό… Και, δυστυχώς, όσοι κρατάμε ένα μολύβι και ένα χαρτί στα χέρια μας ή, για να κυριολεκτήσω, ένα πληκτρολόγιο υπολογιστή και γράφουμε στις εφημερίδες ή στο διαδίκτυο γινόμαστε, πολύ τακτικά, κακοί.
Κακοί για κάποιους, οι οποίοι πιστεύουν ότι τους αδικούν τα σχόλια που γράφονται, άσχετα αν αναφέρονται σε πραγματικά περιστατικά. Κανείς δεν θέλει να γράφεται κάτι κακό για τον εαυτό του, ενώ όλοι θέλουν να γράφονται καλά και επαινετά. Ελάτε όμως που κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνεται αν υποθέσουμε ότι κάποια πράγματα πάνε στραβά…
Έτσι, οι δημοσιογράφοι, γι’ άλλους είναι καλοί και για κάποιους άλλους πολύ κακοί. Τελικός κριτής βέβαια είναι ο αναγνώστης, ο οποίος μπορεί να ξεχωρίσει τι είναι καλό και τι κακό και να βγάλει τα συμπεράσματά του. Αν, φυσικά, δεν υπάρχει σκοπιμότητα εκ μέρους του δημοσιογράφου και αυτά που γράφει στηρίζονται σε πραγματικά γεγονότα για τα οποία μπορεί και πρέπει να έχει άποψη…
Από τότε που άρχισα να γράφω πολλοί ήταν εκείνοι που μου έκοψαν ακόμα και την καλημέρα, γιατί κάποια στιγμή η κριτική ήταν τέτοια που δεν την σήκωσαν. Αλλά και κάποιοι άλλοι που παρεξήγησαν τα γραπτά μου. Όμως, όταν βλέπεις κάτι στραβό μπορείς να μην το σχολιάσεις; Μπορείς να μην κριτικάρεις κάτι το μεμπτό; Μπορείς να κλείνεις τα μάτια, όταν κάτι δεν πάει ίσια; Είναι κάποια ερωτήματα. Ακρη βέβαια δεν βρίσκεις και πώς να τη βρεις…
Προσωπικά, πάντως, έχω ήσυχη τη συνείδησή μου και δεν έχω κατηγορήσει ποτέ τον εαυτό μου ότι έγραψα κάτι με ελαφρά τη καρδία. Ούτε πρόδωσα ποτέ κάποιες αρχές μου. Τώρα αν κάποιοι δεν μπορούν να σηκώσουν κριτική είναι πρόβλημά τους…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
