ΕΙμαστε λαός των άκρων. Ζούμε στον κόσμο μας, που φυσικά έχει κέντρο την... Ελλάδα και ζούμε με δανεικά.
Στο Σύνταγμά μας γράψαμε ότι εκλογές γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια, αλλά το γράψαμε για... πλάκα.
Πάλι στο Σύνταγμά μας, δώσαμε διακοσμητικές αρμοδιότητες στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αλλά πάλι εκεί θεσπίσαμε ότι αν δεν πάρει 180 εκλεκτές ψήφους του Κοινοβουλίου, τότε γίνονται εκλογές!
Μετά απ’ αυτές όμως, ο επόμενος Πρόεδρος μπορεί να βγει και με μία ψήφο παραπάνω του συνυποψήφιού του, άρα... το πιθανότερο σενάριο είναι η Βουλή που θα προκύψει μετά τις 25 Ιανουαρίου 2015 να βγάλει Πρόεδρο... διακοσμητικό πάντα, αλλά αυτό είναι εσωτερική μας υπόθεση.
Γεγονός είναι πάντως ότι αν είναι κανείς μόνος του, μπορεί να πουλάει τρέλα, όμως αν ζει σε μια οικογένεια, εμείς διαλέξαμε την Ευρωπαϊκή, αυτό είναι πρακτικά αδύνατο και κυρίως έχει επιπτώσεις μόνο στον ίδιο, ειδικά αν είναι μονίμως δανειζόμενος και φεσωμένος.
Συνεπώς μετά τις 25 Ιανουαρίου πάμε για τις επόμενες εκλογές μέχρι το Μάρτη, που όλοι λένε ότι τελειώνουν τα μετρητά.
Και μετά τι κάνουμε; Ως λαός των άκρων, τότε μια λύση έχουμε, να πιαστούμε αναγκαστικά απ’ το μέτρο, που τι ειρωνεία, το δίδαξαν στην οικουμένη οι αρχαίοι ημών πρόγονοι.
Το μέτρο είναι να προκύψει έστω και αναγκαστικά μια κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης, που να σώσει τη χώρα, αν θέλουν, και υποθέτουμε ότι θέλουν, να σωθούν οι πολίτες της.
Σε κάθε ιστορική στιγμή, το πρώτο που βλέπει κανείς είναι το διεθνές περιβάλλον, εκτός αν ζει μόνος του, οπότε είναι ή θεριό ή Θεός, για να ‘μαστε Θεοί... δεν το κόβω.
Το περιβάλλον είναι οικονομικά παγκοσμιοποιημένο, χωρίς καμία σταθερά με έναν ρευστό έως πολεμικό περίγυρο.
Στην Αμερική, τη χώρα του κακού, η Δημοκρατία είναι τόσο εδραιωμένη, που μπουζουριάζεται ένας Πρόεδρος του Δ.Ν.Τ. επειδή την έπεσε σε μια καμαριέρα.
Στη Ρωσσία, του πρώην σοσιαλιστικού παραδείσου, κυβερνά ένας Δικτάτορας. Σταθερά δεν υπάρχει πια και όσοι δεν το βλέπουν απλά είναι πολιτικά «θρησκόληπτοι».
Στο σπίτι μας, την Ευρωπαϊκή Ένωση, κυβερνά το μπάχαλο, δίπλα μας ο σουλτάνος Ερντογάν απ’ τη μια στέλνει τον Νταβούτογλου να πει «Καλά Χριστούγεννα» στους ακρίτες φαντάρους μας σε φυλάκιο του Έβρου και απ’ την άλλη αμολάει τους πιλότους του πάνω απ’ τα Ψαρά.
Η Συρία παραδίπλα μας σπαρταράει από εμφύλιο πόλεμο και οι Κούρδοι καραδοκούν για το δικό τους 1821 και δεν θα αρκεστούν στην... Πελοπόννησο, οπότε ο χαμένος Σουλτάνος, κάτι πρέπει να πάρει για αντιστάθμισμα.
Η ιστορία υπάρχει για να μας διδάσκει. Όποτε είχαμε οικονομική και πολιτική κρίση, σε ασταθές διεθνές περιβάλλον, μέχρι να συνέλθουμε από το μεθύσι, τρώγαμε ένα χαστούκι, χάνοντας ένα κομμάτι του εθνικού μας κορμού.
Μακάρι να το καταλάβουμε χωρίς άλλη εθνική τραγωδία.
Στο μεταξύ, μέχρι τις επόμενες εκλογές, δεν εννοούμε τις παρούσες, θα αναμετρηθεί κατά πως βολεύει το εθνικό DNA μας, το φως και το σκότος.
Αυτοί που θα δώσουν μια κλοτσιά στους δανειστές και αυτοί που τα πούλησαν όλα.
Επειδή όμως τα πράγματα μάλλον δεν είναι έτσι ας δώσουμε με την ψήφο μας μήνυμα εθνικής συνεννόησης.
Οι δανειστές -δεν υπάρχουν χώρες, ταμεία υπάρχουν- πρέπει να καταλάβουν ότι ο ελληνικός λαός είναι στα όριά του, δουλεύει και χρωστάει, περπατά και τον ληστεύουν και όποιος είναι στα όριά του δεν λειτουργεί λογικά.
Εμείς πάλι πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν μπορούμε να ζούμε με δανεικά, χωρίς παραγωγή, δεν μπορούμε να πουλάμε τσαμπουκά όταν ακόμα και οι φακές που τρώμε, όσοι τρώνε, γιατί κρίση – κρίση αλλά τα όσπρια που μοιράζει σε 1.000 παρά κάτι απόρους η Μητρόπολη μένουν στα αζήτητα, δεν μπορεί να εισάγονται απ’ τον Καναδά.
Άρα, χρειαζόμαστε στη Βουλή κόμματα και ανθρώπους της κοινής λογικής.
Αν σκάσουμε, το πολύ – πολύ οι Ευρωπαίοι να διοργανώνουν εράνους στέλνοντας τρόφιμα για να μην πεθάνουμε, άρα για να ζήσουμε και να πληρώσουμε, όχι τοκογλυφικά πάντως, όσα δανειστήκαμε, πρέπει να μας δοθεί μία περίοδος χάριτος και αμέσως μετά να μπουν ρεαλιστικές δόσεις, που πρέπει να καταβάλλουμε.
Μέχρι τότε θα έχουμε το χρόνο σταδιακά να καταλήξουμε στο αυτονόητο. Ότι χρειαζόμαστε νέους συνταγματικούς θεσμούς, νέους κανόνες, παραγωγή και το 1/3 του δημοσίου τομέα που έχουμε σήμερα, και το κυριότερο να συνειδητοποιήσουμε ότι οι εκλογές δεν είναι παιχνίδι.
Πώς βγάλαμε Δημάρχους για 5 χρόνια και τέλος; Έτσι πρέπει να βγάζουμε και κυβερνήσεις και κατ’ αρχήν μας χρειάζεται μια Κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης για τουλάχιστον μια πενταετία.
Ευτυχώς ή δυστυχώς αν δεν καταλήξουμε σ’ αυτό θα το πληρώσουμε ακριβά, όπως και τοπικά πληρώνουμε ακριβά το τίμημα των θεσμικών μας ανωμαλιών.
Ένα δυνατό πολιτικό μυαλό το σκάσαμε και το στείλαμε υπάλληλο στις Βρυξέλλες, άλλη μια δυνατή κοινοβουλευτική μας παρουσία δεν θα μπει στη νέα Βουλή, επειδή το κόμμα του σπαράσσεται εσωτερικά.
Όμως πολιτικοί θα βρεθούν, η κοινωνία γεννά άλλους, αλλά αυτό δεν μπορεί να αποδώσει με θεσμούς στα μέτρα μας, σφίξιμο του λαού μέχρι σκασίματος ή πουλώντας τρέλα σ’ αυτούς που σε δανείζουν γιατί τα έκανες μούσκεμα.
Και κάτι τελευταίο, για τη «Χρυσή Αυγή». Η Δημοκρατία έχει ένα μόνο μειονέκτημα, αυτοϋπονομεύεται, άρα δίνει την ίδια ακριβώς δυνατότητα έκφρασης και παρουσίας σε όσους θέλους να την εκτελέσουν.
Αν μετά απ’ όσα έχουν γίνει (με τη μισή της ηγεσία στον Κορυδαλλό) υπάρχουν πολίτες που τη στηρίζουν, ε, λοιπόν, αυτή είναι η Δημοκρατία, υπάρχουν κι αυτοί μέσα στην κοινωνία.
Άρα, ας σοβαρευτούμε την ύστατη ώρα.
Ακόμα και ο παρ’ ολίγον Πρόεδρος Δημοκρατίας... Στ. Δήμας, είπε ότι δεν θέλει τις ψήφους της. Γιατί, ποιος θα τον ρώταγε; Απλά οι Χρυσαυγίτες δεν είχαν χιούμορ να τον ψηφίσουν...
Συνεπώς, για να πάψει και αυτή η «χρυσή ανωμαλία» το πολιτικό σύστημα οφείλει να σοβαρευτεί και να συνεννοηθεί. Και επειδή αν το μπορούσε θα το είχε κάνει ήδη, ας της το επιβάλλει ο λαός με την ψήφο του.
Αν όχι σ’ αυτές τις εκλογές... στις επόμενες.
Υ.Γ.: Άσχετο, σε όλα τα παραπάνω προσθέστε ότι η μοναδική, μεγαλύτερη και κερδοφόρα επιχείρηση στην Ελλάδα είναι ο ΟΠΑΠ, δηλαδή ο τζόγος...