Ξημερώνει το Πάσχα του καλοκαιριού...
Δεκαπενταύγουστος 2025.
Ήχοι από κλαρίνο, ρυθμοί τσιφτετελιού, και ασύνδετοι στίχοι, εισβάλουν απρόσκλητα από το ανοιχτό παράθυρο. Κάποιοι γιορτάζουν...
Λευκωνιά - Βολισσός, μια ζωή δρόμος...
Τρεις μέρες μετά από εκείνη την αποφράδα, που η Βολισσός " βάφτηκε μαύρη"... Αφέθηκε να καεί! Και συνεχίζει...
Σαν παραμονή εξοδίου ακολουθίας, που όλη η ζωή του νεκρού " προβάλλεται" στην οθόνη της μνήμης.
Καλοκαίρι του 1993 ένα νέο ζευγάρι τότε, επιλέγει την Βολισσό, για τις ολιγοήμερες διακοπές του. Ανακαλύπτει την μαγεία της...
Με θέα τα τρυφερά μώβ χρώματα του δειλινού...
Το Πελινναίο δεσπόζει στο βάθος.
Χρώματα, ευωδιές, άνθρωποι τους μαγνητίζουν...
Στο ημερολόγιο της η νέα γυναίκα γράφει καθημερινά...
"Βολισσός, Αύγουστος 1993"
Με χρωματιστές λέξεις υμνεί, απεικονίζει , μια γωνιά του "παραδείσου" για εκείνην, τον αγαπημένο της και το κυοφορούμενο παιδί τους!
Η έλξη που ασκεί ο τόπος, το τοπίο είναι ακατανίκητη!
Στις οικογενειακές φωτογραφίες τους, η Βολισσός πρωταγωνιστεί! Είναι το φόντο όλων τών εποχών!
33 χρόνια!!!
Άλλοτε οι παρθένες παραλίες της, άλλοτε το λιμανάκι στα Λιμνιά, άλλοτε η πλατεία στο κέντρο του χωριού, ο μώλος στο λιμάνι, άλλοτε η αυλή της Αγίας Μαρκέλλας, Σε μεγάλες γιορτές γυριζαν τα ξωκλήσια πέριξ της Βολισσού, Πισπιλούντα, και άλλα χωριά της Αμανής...
Προσκυνήματα καλοκαιρινά, εκδρομές όλο το χρόνο με την οικογένεια και φίλους...
Σιγά σιγά, έγινε η μοναδικής ομορφιάς παραλία της Λαμψά, ορμητήριο για μικρές εξορμήσεις και καταφύγιο...
Το ησυχαστήριο! Το όνειρο της εβδομάδας...
Τα παιδιά γνώρισαν ως " χωριό" την Βολισσό και ας μην υπήρχε καμία καταγωγή ή συγγένεια!
Από " ξένοι", έγιναν, γίναμε γείτονες, φίλοι, κουμπάροι, σαν μόνιμοι κάτοικοι... Γνώριμοι στο φούρνο, στο μαγαζάκι, στην πλατεία, την παιδική χαρά. Χωρίς μεταδημότευση!
Η Αρχόντισσα Βολισσός...
Μας μάγεψε!
Την ερωτευτήκαμε, την ανασαίναμε, την περπατούσαμε, την φωτογραφίζαμε...
Ακόμη, μας φρόντισε στο ιατρείο της, σε καιρούς ασθένειας. Καλοκαίρια, της Παναγιας, Χριστούγεννα, Πάσχα, Καθαρή Δευτέρα, γιορτές, αργίες, άδειες, Σαββατοκύριακα....
Όταν λείπαμε από το σπίτι μας, ήξεραν όλοι που ήμασταν... Βολισσό!
Έτσι γίναμε Βολισσιανοί από την χώρα...
Τα χρόνια πέρασαν, τα παιδιά που έκαναν με μπρατσάκια και κουλούρα τα καλοκαιρινά τους μπάνια στην Λαμψά, μεγάλωσαν...
Από βρέφη, μαθητές, φοιτητές, οδηγοί, σύζυγοι, φίλοι, πάλι στον γνώριμο δρόμο...
Λευκωνιά - Βολισσός , μόνο τα αυτοκίνητα άλλαζαν.
Ιούλιος 2025. Λίγες μέρες πριν την χάρη της Αγίας Μαρκέλλας...
Ήδη η καταστροφική φωτιά της 22ας Ιουνίου στην ραχοκοκαλιά της Χίου , είχε βαρύνει τις καρδιές μας, ειδικά, ανεβαίνοντας προς την Λαμψά! Τελευταία παραλία πρίν την Αγία Μαρκέλλα!
Μόλις φτάσαμε στο μικρό σπίτι με την μεγάλη αυλή, η θέα μας αντάμειψε...
Ξαπλωμένη στον καναπέ, το πευκοδάσος στο κοντινό λοφάκι, μέσα από το ανοικτό παράθυρο, φάνταζε σαν πίνακας ζωγραφικής...
Δεν ήταν και πρωτοειδωμένο! Μήπως η αντίθεση με το μαύρο τοπίο από τον περιφερειακό μέχρι το Αίπος; Ή ένας ενδόμυχος φόβος μην τύχει χαθεί και αυτό;
Έδιωξα την σκέψη!!! Αναζωογονητική ευωδιά πευκοδάσους έμπαινε από το παράθυρο, ανάμεικτη με του γιασεμιού...
Πουλιά κελαηδούσαν στην βεράντα, βασιλικοί στην σειρά σαν πράσινα τείχη...
Απολαυστικό μπάνιο στα κρυστάλλινα νερά της παραλίας, αντάμωμα με γείτονες.
Ευχές για " καλό καλοκαίρι" και οικογενειακό γεύμα στην δροσιά της βεράντας...
Ευδαιμονία!!!
Η ημερήσια εκδρομή ολοκληρώθηκε με επίσκεψη στο Προσκύνημα της Αγίας Μαρκέλλας. Σε ώρα Γαλήνης.
Κατάφυτος ο προαύλιος χώρος...
Πριν την αναχώρηση μια ασήμαντη προτροπή " Ελάτε να σας βγάλω μια φωτογραφία, πατέρα και γιό στην αυλή της Αγίας Μαρκέλλας" .
Τετάρτη 12 Αυγούστου 2025 το τηλέφωνο λέγαμε για την ζέστη, το θαλασσινό μπάνιο...
Ρουτίνα! Ασφαλής ρουτίνα!
Το πρώτο 112 δεν προκάλεσε ανησυχία.
Μπορεί λόγω των ανεπαρκών γνώσεων της γεωγραφίας της περιοχής
Ίσως αυτό ...
Νωρίς το ίδιο απόγευμα το νεώτερο τηλεφώνημα άλλαξε όλο το σκηνικό....
" Πες στο παιδί να έλθει, Βολισσό.!
Η φωτιά είχε αλλάξει κατεύθυνση μαζί καί εμείς χρώμα στο πρόσωπο...
Η ώρα περνούσε. Ο αέρας φούντωνε!!!
Χωρίς οπτική επαφή με το πεδίο της πυρκαγιάς, οι μνήμες από άλλες φωτιές στην Βολισσό...
Το κάστρο να απειλείται, το ιστορικό σχολείο το ίδιο, οι καμπάνες του χωριού που ηχούσαν για να εκκενωθεί το χωριό, απόκοσμες ...
Οι γείτονες που ξαγρύπνησαν μαζί μας εκείνο το βράδυ τού βράδυ της φωτιάς ενός άλλου καλοκαιριού που μας τρόμαξε αλλά δεν έγινε ο χειρότερος εφιάλτης μας!
Τετάρτη 12 Αυγούστου 2025.
Η ίδια γειτονιά! Το ίδιο σκηνικό.
Πεύκα, ελιές, συκιές, αμπέλια που ποτίζαμε με τα παιδιά, τα δέντρα που φύτεψε ο παππούς...Τα πουλιά στα κλουβιά τους. Όλα σαν να μην πέρασε ούτε μέρα ούτε ώρα.
Στην πίσω αυλή κοντέινερ - αποθήκη με εργαλεία... Καί άλλα χρήσιμα...
Ο "εχθρός" δεν ήταν αμελητέος... Ούτε αόρατος. Το πυκνό σύννεφο που σκίαζε τό καθαρό απογευματινό ουρανό θορύβησε..
Οχήματα, μερικά από αυτά, μετακινήθηκαν όσο γινόταν πιο γρήγορα στη παραλία...
Ετοιμότητα. Μπουκάλια νερού, πετσέτες! Ετοιμότητα. Η Πυροσβεστική που κλήθηκε τρεις φορές με την εναγώνια φωνή " Η Λαμψά καίγεται!!! Δεν φάνηκε!
Δύο άντρες. Φίλοι πιο μακρυά.
Πατέρας καί γιός. Έτοιμοι... Όσο είναι ο άνθρωπος μπροστά στην φωτιά.
Όλο και πλησίαζε. Ακόμη δεν είχε φανεί στο λόφο... Υπήρχε χρόνος...
" Πατέρα έρχεται η φωτιά! Φεύγουμε τώρα!!!"
Ενάμιση λεπτό!!! Τόσο πήρε για να τους κυνηγήσει από την ράχη του λόφου μέχρι το μικρό σπιτάκι που ήταν το καταφύγιο τους...
Ενάμιση λεπτό...
Τους χώριζε από...
Τόσο απείχε η ζωή από τόν θάνατο!!!
Ενάμιση λεπτό...
Σαν ακούσιοι πρωταγωνιστές σε ταινία τρόμου, που είχαν προβάρει την σκηνή τους ξανά και ξανά...
Πέρασαν!!! Έφτασαν στην παραλία της Λαμψά! Τίποτα δεν θύμιζε τις μέρες καλοκαιριού.
Φλόγες και καπνοί συνεχίζουν να τους κυνηγούν.! . Μέχρι το προαύλιο της Αγία Μαρκέλλας
Μια ανεξέλεγκτη φωτιά, χωρίς πυροσβεστικές δυνάμεις από γης και αέρος!
Μια θυμωμένη φωτιά, ανεξέλεγκτη φωτιά!
Τίποτα από όσα έζησαν, το κυνηγητό της φωτιάς και τους καπνούς, δεν έφτασε με την πρώτη επικοινωνία στην Μάννα... Τουλάχιστον στην αρχή!
" Είμαστε στην Αγία Μαρκέλλα. Είμαστε καλά.
Δεν ξέρουμε αν κάηκε το σπίτι..." Τηλεγραφικά. Χωρίς χρωματισμό συναισθημάτων στην φωνή
Με άλλους γείτονες φεύγουν όλο και πιο μακρυά...
Τώρα απειλή είναι οι πυκνοί καπνοί!!!
Η Μάννα όλο και πιο ήσυχη. Δεν ξέρει...
"Στην αυλή της Αγίας Μαρκέλλας είναι τι μπορεί να συμβεί; " Μονολογούσε σαν να ήθελε να καθησυχάσει τον εαυτό της...
Που να ήξερε ότι εκείνα τα λεπτά παίζονταν οι ζωές καί άλλων αγαπημένων.
Που περικυκλωμένοι από την θηριώδη φωτιά άνοιξαν την πόρτα του μικρού σπιτιού και σύρθηκαν κάτω από το ύψος των πυκνων καπνών, με βρεγμένες πετσέτες...
Γύρισαν πίσω στην ζωή, ενώ κινδύνεψαν να χαθούν αγκαλιά.
Ενάμιση λεπτό, λίγα λεπτά...
Ζωές που σώθηκαν, Ω του θαύματος, το απόγευμα μιας" Μ. Τετάρτης", καλοκαιρινής.
Πριν το φετινό "Πάσχα του καλοκαιριού"
Στην ίδια βεράντα και αυλή που για χρόνια αντηχούσαν αστεία και γέλια. Που μύριζε πεύκο και γιασεμί...Που τσουγκρίζαν τα ποτήρια " εις υγείαν"!
Λίγα λεπτά πριν καπνοί και φλόγες τους τυλίξουν...
Λίγα μέτρα μακρυά έλιωναν παράθυρα, κουφώματα, έσπαγαν τζάμια, καίγονταν αποθήκες εργαλεία... Έλιωναν από την θερμοκρασία, οι κύλινδροι δικύκλων. Οι καπνοί πλημμύριζαν καί το σπίτι...
Μια τραγωδία που γράφονταν εκείνα τα κρίσιμα δευτερόλεπτα. Πριν φανεί ο από μηχανής θεός!
Πόσα αλήθεια δευτερόλεπτα, είναι το ενάμιση λεπτό;
Τόσο πήρε για να γίνει
Το πράσινο...μαύρο.
Το κελάηδημα των πουλιών, σιγή.
Το ζωηρό σκυλάκι ... απουσία
Το όνειρο... εφιάλτης
Η ζωή ... θάνατος.
Η απελπισία... ελπίδα
Η Σταύρωση... Ανάσταση!