Απόψε...
42 νύχτες μετά την 12η Αυγούστου 2025 που σκοτείνιασε η ημέρα...
Απόψε που ο καιρός έχει ψυχράνει.
Χρειάζεται μια κουβερτούλα το βράδυ.
Απόψε πριν κλείσουμε τα φώτα για να κοιμηθούμε...
Ας μπούμε για λίγο, όσο αντέχουμε, στην θέση των πυρόπληκτων της Αμανής, της Βολισσού.
Ας κάνουμε μια "άσκηση ετοιμότητας".
Μυρίζει καπνός, φωτιά...
Βγαίνουμε με τα ρούχα που φοράμε, τους αγαπημένους μας, τα ζωάκια μας και την τσάντα μας...
Μόνο! Αν προλάβουμε...
Τρέχουμε να σωθούμε...
Μια στερνή, αποχαιρετιστήρια ματιά, σε ό,τι ήταν το "κάστρο", το βιός μας. Κόποι χρονών, αναμνηστικά μιας ζωής. Χρωματιστές ψηφίδες ονείρου. Στέρεες. Πριν λιώσουν...
Μετά από ώρες επιστροφή στο κενό!
Λιωμένα όλα. Σαν να μπήκαν σε καμίνι.
Ούτε μαχαιροπήρουνα.
Ένα τσουβάλι κάρβουνα έπιπλα, ρούχα, ηλεκτρικές συσκευές, όλα επίπεδα όπως το μαύρο έδαφος... Εξαυλώθηκαν!
Μετά την φωτιά... Προσφυγιά!
Χωρίς ούτε μια αλλαξιά ρούχα.
Χωρίς τα πρώτα ρουχάκια του παιδιού, το βαφτιστικό σταυρό του, τα κεντήματα της Μάννας. Τις παιδικές ζωγραφιές από το δημοτικό, τις ευχετήριες κάρτες στις γιορτές. Τις οικογενειακές φωτογραφίες στο έπιπλο του καθιστικού. Που είναι όλα;...
Γυμνοί! " Φτωχοί" γιατί σε αυτά τα μικρά συρτάρια της μνήμης ήταν ο "πλούτος"τους
Μη ρωτήστε πως τους έλεγαν.
Τι δουλειά έκαναν. Τώρα είναι "πυροπαθείς" .
Άστεγοι και " γυμνοί", ούτε ένα " μπογαλάκι" δεν πρόκαμαν να πάρουν, την εικόνα από το εικονοστάσι , όπως οι πρόγονοι μας, κυνηγημένοι από την φωτιά και το μαχαίρι στην Σμύρνη.
Ούτε ένα μπογαλάκι...
40 μέρες και...
" Πρόσφυγες" δίπλα στα καμένα τους σπίτια, τις αυλές, τις αποθήκες, εκεί που ήταν η ζήση τους...
Τι μαρτύριο!!!
Οι γείτονες, οι γνωστοί, οι φίλοι, ανοικτή αγκαλιά...
Τους έδωκαν σπίτι για να μείνουν, τα πρώτα ρούχα, ένα χέρι για να βγουν από τα καμένα όνειρα...
Για την Πολιτεία όμως...
Είναι αόρατοι!!! Δεν υπάρχουν στα κιτάπια του κράτους...
Δεν έχουν κηρυχθεί με Νόμο... πυροπληκτοι!!!
Σαράντα και μέρες...
Κουστωδίες έρχονται με τα σκαρπίνια τους, καί τα ατσαλάκωτα,τα ανοιχτόχρωμα πουκάμισακια τους, ίσαμε με την πλατεία...
Που να πλησιάσουν τα καμμένα;...
Όπου να πατήσεις, όπου να αγγίξεις...
Λερώνεσαι!
Στην πλατεία...
Εκεί... Μακρυά από τα καμένα...
Τους έδωσαν γυαλιστερές υποσχέσεις...
Τους είπαν ότι θα, θα, θα. Μπροστά στις κάμερες και έφυγαν.
Ατσαλάκωτοι και με αλέκιαστα σκαρπίνια και πουκάμισα όπως ήρθαν.
Απόψε...
Αναρωτιέμαι...
Μπήκαν έστω σε ένα καμένο σπίτι;
Να νιώσουν την νεκρική σιγή του καμένου σπιτικού; Άκουσαν την κραυγή της Βολισσού, των Βολισσιανών;
Τους ρώτησαν αν έχουν ρούχα να αλλάξουν;
Που κοιμούνται;
Λεφτά για να βάλουν βενζίνη;
Να αγοράσουν κάτι για να φάνε; Τα φάρμακα τους; Νερό, ένα χυμό;
Τους ρώτησαν αν έχουν σεντόνια για να σκεπαστούν, τσουκάλι να μαγειρέψουν, εργαλεία να δουλέψουν;
Τους ρώτησαν έστω πως είναι να σε κάνει η πατρίδα σου πρόσφυγα και να σε ξέχνα μετά;...
Αυτοί που πέρασαν όπως και πριν τις εκλογές, έκατσαν στο καφενείο, έταξαν και έφυγαν...
Έκαναν δηλώσεις για αυτά που θα" κάνουν", ένιψαν τα χέρια τους και γύρισαν κατάκοποι στο σπίτι τους.
Όλα όπως τα άφησαν... Η ώρα περασμένη.Καιρός να ξεκουραστούν.
Έχουν πολλά να σκεφτούν για τα " μεγάλα έργα" του τόπου...
Η Αμανή, η Βολισσός είναι μακρυά.
Οι προϊστάμενοι, οι σύμβουλοι θα αναλάβουν τα " μικρά"...
Που κοιμούνται τόσο καιρό οι πυρόπληκτοι; Αν κοιμούνται από τον εφιάλτη της φωτιάς; Ποιός τους φιλοξενεί;
Με τι λεφτά αγοράζουν ψωμί, γάλα, φαγητό, λάδι , φάρμακα, βενζίνη;
Έχουν σεντόνια, πετσέτες, κουβέρτες τώρα που κάνει ψύχρα;
Έχουν μαχαιροπήρουνα;
Έχουν να πληρώσουν τους λογαριασμούς, τους φόρους, το νερό, το τηλέφωνο, το ίντερνετ;
Έχουν να πάνε στο γιατρό; Να πάρουνε τα είδη υγιεινής, πρώτης ανάγκης;
Έχουν να πάρουν " νερά και σάντουιτς, ξηρά τροφή, φάρμακα" όπως ζητούσε ο Δήμος Χίου, από το χιώτικο Λαό,το βράδυ της πρώτης φωτιάς στις 22 Ιουνίου; ...
Αναρωτήθηκαν πως βγάζουν την ημέρα, 42 μέρες καθημερινοί άνθρωποι που πριν αφεθούν να καεί ο τόπος και το βιός τους, ήτανε εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, μικρό επαγγελματίες, γονείς, ηλικιωμένοι, ασθενείς...
Έβγαζαν, δεν έβγαζαν το μήνα...
Σε σαράντα μέρες έχασαν το βίος τους και απέκτησαν ρευστότητα;...
Για να αγοράσουν ρούχα, φαγητό, σεντόνια, κουβέρτες, εργαλεία, βενζίνη, για να επισκευάσουν τα καμένα και να καλύψουν όλα τα χρέη από την φωτιά...
Σε σαράντα μέρες...
Απόψε...
Κλείνουμε τα μάτια καί βρισκόμαστε εκεί οι στέγες έγιναν ένα με το πάτωμα...
Εκεί που οι κάτοικοι της Βολισσού, της Αμανής έγιναν πρόσφυγες στο τόπο τους!
"Γυμνοί" , άνεργοι, ανέστιοι... Αξιοπρεπείς ήταν και παραμένουν!!!
Άγρυπνοι από το πένθος, τη θλίψη, το θυμό γιατί στα "σαράντα" της φωτιάς τους ξέχασαν κιόλας... Εμείς δεν μπορούμε!!!Δεν είναι "βολετό να σωπάσουμε "
Έχει μια ψύχρα απόψε...
Έρχεται από εκεί που μύριζε νωτισμένο πεύκο....
Ακαφτο! Εκεί που οι άντρες προχωρούσαν βουβοί, με βούρκωμενα μάτια!
Απόψε...
Δεν μετρούμε μόνο καμένα σπίτια, δέντρα , ζώα, καμένες ζωές...
Το μπόι του Ανθρώπου μετρούμε...
Διαμάντια αλληλεγγύης μέσα στα αποκαίδια.
Η απ- ανθρωπιά; Αμέτρητη!