Όνομα πατρός. Όνομα Μητρός. Εγγονή, θυγατέρα, αδερφή. Όνομα συζύγου. Μητέρα, γιαγιά.
Κλαδιά του ίδιου γενεαλογικού δέντρου που άνθισε εκεί που ήταν φυτεμένο.
Η Μέλη Βυζανιαρη- Τσακού, είχε οικογενειακή μερίδα στο ληξιαρχείο του Δήμου Χίου. Εκεί που δηλώθηκαν τα μεγάλα γεγονότα της ζωής της. Οι γεννήσεις των παιδιών της, των εγγονών της. Οι απώλειες της.
Εκεί που θα δηλωθεί και ο θάνατος της.
" Θάνατος της;..."
Πεθάνουν οι λέξεις; Πεθαίνουν οι πράξεις;
Όταν στις φλέβες τους ρέει " γάργαρο νερό";
Όπως ο τίτλος του πρώτου της βιβλίου...
Συγγραφέας...
Ποτέ δεν το είδα κάτω από το όνομα της.
Και ας είχε γράψει δέκα βιβλία.
Η " δική μου" Μέλη... Η Μέλη της Χίου...
Ήταν στην μια αιθέρια παρουσία, με μια νεραιδένια φωνή που με περίμενε στην κορυφή μιας μεγάλης, επιβλητικής ξύλινης σκάλας...
Δευτέρα Δημοτικού θαρρώ πήγαινα.
Η πρώτη δασκάλα αγγλικών.... Ένα πορτοκάλι βιβλίο ανάγνωσης, ένα άλλο ασκήσεων.
Η πρώτη μας γνωριμία...
Σε ένα γραφείο στο πάνω όροφο του σπιτιού στην οδό Καλαμπόκα.
Φύσηξε ο αέρας της ζωής, μακρύνανε αλλά εκείνο το πλησίασμα πάνω από το πορτοκαλί βιβλίο αγγλικών για αρχάριους, έγινε " βιβλίο της ζωής"
Ποιο αεράκι μας έφερε ξανά κοντά σχεδόν δύο δεκαετίες μετά;
Να εργάζομαι στην ΑΛΉΘΕΙΑ, δίπλα στο ίδιο σπίτι... Με νέα πρόσωπα...
Η δασκάλα των Αγγλικών, η πρώτη, δίπλα μου στα πρώτα βήματα στο άγνωστο...
Συχνά πυκνά χαιρετιόμασταν.
Στο μπαλκόνι, στο δρόμο, όταν έφερνε τα κείμενα της...
Η πρώτη δασκάλα των αγγλικών ...
Απλή, προσιτή, χαμογελαστή, με χιούμορ, έτοιμη να σκύψει δίπλα μας
Σαν τότε πάνω από το πορτοκαλί βιβλίο ...
Κυοφορούσε παιδιά, βιβλία, μοσχομύριζε το φαγητό, τα λουλούδια στην αυλή, το μπαλκόνι, ακούγονταν η καθαρότητα από τα ανοικτά παράθυρα....
1 βιβλίο, 2 βιβλία, 3 βιβλία....
Μόνο το χρώμα στα μαλλιά της άλλαξε.
Γκρι... Εκείνη όχι.
Ούτε και η πρώτη ιδιότητα.
Η κυρία Μέλη, η πρώτη δασκάλα αγγλικών...
Χωρίς ημερομηνίες θυμάμαι δειλά δειλά να τη συμβουλεύομαι για την ζωή, για το γράψιμο...
Η Δασκάλα...
Πάντα πρόθυμη, υπομονετική, ανεκτική, καταδεκτική.
Τα παιδιά της μεγάλωναν, τα βιβλία πλήθαιναν και εκεί ίδια και απαράλλαχτη.
Κάθε μεσημέρι που ανταμώμαμε με τον άντρα της τον Λάκη Τσακό, όταν σχολούσε από την δουλειά, οι ευχές για χαιρετίσματα και καλή ξεκούραση, τον συνόδευαν για να την συναντήσουν....
Οι Δάσκαλοι...
Όπως οι γονείς μας, στα παιδικά μας μάτια, αγέραστοι, άτρωτοι από το χρόνο, ανέγγιχτοι από ασθένεια καί θάνατο.
Στην σκέψη μας.
Φαινόταν νεώτερη. Η θαλλερή Ψυχή της ήταν απροσδιόριστου ηλικίας.
Με τα παιδιά, τα εγγόνια καί τα βιβλία μπορούσε κανείς να την υπολογίσει, κατά προσέγγιση...
Οι άνεμοι της ζωής μας κλωθογύρισαν πολλές φορές...
Χρειάστηκε η δύναμη της πειθούς για την πρώτη συνέντευξη...
Πόσο πίσω...
Η τελευταία της....
Ιούλιος του 2023.
Δύο γυναίκες.
Η δασκάλα και η μαθήτρια.
Σε άλλους ρόλους. Στο ίδιο σπίτι!
Τηλεοπτική συνέντευξη; Πιο πολύ μιια συζήτηση μεταξύ δύο γυναικών για την Γυναίκα, με αφορμή την έκδοση του 9ου βιβλίου της με τίτλο "Γυναίκες"
Όπως θα τη ρωτούσα αν ήμασταν μόνες...
Δασκάλα και μαθήτρια...
Οι ερωτήσεις έρρεαν.
Οι απαντήσεις της το ίδιο.
Ένα πρωινό του Ιούλη.
Συνέντευξη ή προφορική "διαθήκη";
Από την ημέρα που ανακοινώθηκε ότι έκανε τις λέξεις της σκαλοπάτια για τον Ουρανό...
Ξανά και ξανά τη βλέπω.
Τώρα πια τα λόγια της έσπασαν τη σφαίρα του εφήμερου...
Ηχούν αλλιωτικα στο διηνεκές. Τυπώνονται στο βιβλίο της μνήμης και της Ιστορίας.
Σαν να ειπώθηκαν για να διασωθούν από την φθορά...
Πεντακάθαρα, ιριδίζοντα, ακτινοβόλα.
Ευθυγραμμισμένα. Πλήρως. Λόγια και πράξεις.
Ειπωμένα με μια βελούδινη φωνή.
Όπως η Μάννα ψυθυριζει λόγια αγάπης στο παιδί της.
Οι σκέψεις, οι απόψεις, οι αρχές της, η ζωή της...
Τότε δεν το πρόσεξα. Αχ γιατί ;
Ήταν η ευχή και η προσευχή της.
Ο προφορικός επίλογος στο βιβλίο της ζωής της...
" ... όσα χρόνια μου μένουν θέλω να τα ζήσω όπως θέλω εγώ.
Το όνειρο μου είναι ένα τέλος ανώδυνο.
Όπως στην λειτουργία.
" ... ανώδυνα, αναιπαίσχυντα, ειρηνικά..."
Αν ακούσετε ποτέ ότι η Μέλη έχει καταπέσει στο κρεβάτι, καί την νταντεύουν, να ξέρετε ότι η Μέλη θα είναι ένα δυστυχισμένο άτομο.
Δεν το θέλω αυτό.
Θέλω να φύγω όρθια και να προσφέρω "
Να πέσω κάτω καί να τελειώσω εκεί..."
Ιούλιος 2023- Σεπτέμβριος 2025.
Βλέπω και ξαναβλέπω την συζήτηση μας...
Κοντεύω να την μάθω απέξω.
Απομνμημονεύω τα λόγια, τα αστεία, τις παύσεις της, το γάργαρο γέλιο της, την βελούδινη φωνή της...
Για να μην ξεχάσω ούτε λέξη.
Από όσα άφησε μας με λέξεις καί πράξεις.
Καλλιγραφικές. Πάνω στην γραμμή.
Κανένα ορθογραφικό λάθος.
Ούτε μουτζούρα. Στο τετράδιό της ζωής...
ΆΡΙΣΤΑ κυρία Μέλη...
Μια μαθήτρια σας...