Τι πιο εύκολο και απλό, «κοντά στο νου και η γνώση», έλεγαν οι παλαιοί. Μπαρκάρουμε, εισπράττουμε τα 14, τα 13 ή τα 23, τα στέλλουμε στο νησί, τα ρίχνουμε στην αγορά και ο τόπος αναπτύσσεται. Έτσι αναπτύχθηκε το νησί, παράδειγμα τα Καρδάμυλα που δέχθηκαν ποταμούς χρυσοφόρου συναλλάγματος από πλοιάρχους και εφοπλιστές και αντί να αναπτυχθούν ερήμωσαν και ερειπώνουν συνεχώς. Το κράτος απέσυρε τις δημόσιες υπηρεσίες λόγω αποψίλωσης του πληθυσμού πήγε να κλείσει και τα εκπαιδευτήρια και μόνο η παρέμβαση γνωστού εφοπλιστού έδωσε το προσωρινό φιλί της ζωής με το οικοτροφείο μαθητών που ίδρυσε.
Εκτός από το αναποτελεσματικό μέτρο της ναυτικής ανάπτυξης πολύς λόγος γίνεται και για τη «μεγάλη ναυτική οικογένεια». Μια απλή έρευνα με το μαρκούτσι και την κάμερα στην Απλωταριά θα μας πείσει ότι δεν υπάρχει πια ναυτική οικογένεια. Ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού είναι επιστήμονες, πολλοί ναυτικοί υπαναχώρησαν και έγιναν επιχειρηματίες και τεχνίτες ενώ ο κορμός του χιώτικου πληθυσμού είναι μέτοικοι Αθηνών. Ιστορία δεκαετιών διδάσκει ότι κατά κανόνα οι ναυτικοί αργά ή γρήγορα μετοικούν στην Αθήνα για να σπουδάσουν τα παιδιά τους και παραμένουν κοντά τους μετά την επαγγελματική τους σταδιοδρομία.
Στις δημοκρατίες ο λαός κυβερνά αλλά και κυβερνιέται από τους ταγούς του, τους γενάρχες που πρέπει να τον χειραφετούν και να τον ποδηγετούν σωστά, και όπως το στραβό δάχτυλο ενός δεσπότη μετά από μια περίοδο ξηρασίας έδειξε την Θάλασσα με τις γνωστές αρνητικές συνέπειες του περασμένου αιώνα, έτσι τώρα οι ταγοί πρέπει να τον ποδηγετήσουν για να επιστρέψει σε πραγματικές πηγές ανάπτυξης, όπως π.χ. τον τουρισμό, και τις βιοτεχνίες την μοντέρνα γεωργία και κτηνοτροφία. Τους κάμπους Πυργιά, Αυλώνα, Γλυφάδα Λουτρά και τις πλαγιές τους καθώς και τον κεντρικό κάμπο των Καρδαμύλων καλλιεργούσαν περίπου 3500 κάτοικοι που αντίθετα με τώρα τότε γελούσαν, ζούσαν χωρίς ηρεμιστικά και κοιμόταν σαν μωρά.
Πανάκριβη τρούφα, σαλιγκάρια, σπαράγγια και τα συναφή παράγουν οι μεσογειακές χώρες, σταφύλια τον χειμώνα η Ιταλία, ντομάτες σε κλωνάρι η Ολλανδία και εμείς κάνουμε εισαγωγές, ενώ αν μπολιαστούν οι ελιές του νησιού με την πανάκριβη μεστούσικη θρούμπα η εμπορικότητά της θα είναι πανελλαδική. Έτσι λοιπόν οι οικονομικοί παράγοντες θα μπορούσαν να επενδύσουν σε γεωργικές και βιοτεχνικές κερδοφόρες επιχειρήσεις για να βρουν θέσεις εργασίας οι νέοι και αυτή είναι η βιώσιμη ανάπτυξη η πραγματική. Η τοπική αυτοδιοίκηση φαίνεται να έχει στραφεί προς την σωστή αναπτυξιακή κατεύθυνση, επιπρόσθετα όμως θα μπορούσε με πνεύμα ομόνοιας να διεκδικήσει την ίδρυση στη Χίο του Περιφερειακού καρδιολογικού κέντρου νήσων Αιγαίου, με πυρήνα την υποδειγματική καρδιολογική κλινική του «Σκυλίτσειου» Νοσοκομείου.
Ναυτικές σχολές παραναυτιλιακών επαγγελμάτων επίσης θα μπορούσαν να ιδρυθούν στο νησί και ναυτικές σχολές για να «τραβούν το κουπί» στα πλοία ορεινοί λαοί που δεν δεινοπάθησαν, ενώ οι Χιώτες θα ασχολούνται από την στεριά. Αυτά είναι κατά την ταπεινή μας γνώμη τα περί του πρακτέου που θα κρατήσουν το πληθυσμό για να μην περιμένουμε την ιστορική συνέχεια του νησιού μας από τα δημοτικά σχολεία με τα Οθωμανά.
Ευσεβάστως αναφέρομαι και εις τον μητροπολίτη Χίου κ. Μάρκο που κατά την κοπή της πίτας των Βρονταδουσίων Αττικής «έπνεε τα μένεα» εναντίον όσων προτείνουν στους Χιώτες να μη γίνουν ναυτικοί. Ας επανεξετάσει το θέμα γιατί δεν γνωρίζει ότι έχει συμβούλους κακούς.