Η γειτονιά μας είναι το μεγάλο σπίτι μας, ίσως η μικρή πατρίδα μας. Γι’ αυτή την μικρή πατρίδα μου, τον Κάμπο, που παρατηρώ εδώ και πάνω από 60 χρόνια είπα να γράψω.
Αρχίζω από τα πολύ παλιά, τότε που στο χωματόδρομο πολύ λίγα ήταν τα αυτοκίνητα, η ζωή άρχιζε με την ανατολή του ηλίου και τελείωνε μετά την βεγγέρα στην πεζούλα του δρόμου, μόλις περνούσε το λεωφορείο των οκτώ.
Τον χειμώνα όλη μέρα στο δρόμο κυκλοφορούσαν κάρα που κουβαλούσαν τους καρπούς, έτσι συχνά ακουγόταν το τρίξιμο από τα καρούλια των κάρων, μόνο πρωί - πρωί και βράδυ - βράδυ ο δρόμος ζωντάνευε από τις φωνές των εργατών.
Το καλοκαίρι όλη μέρα ακουγόταν το τρίξιμο της στρόφας (άξονας) από τα μάγκανα που βγάζαμε νερό από το πηγάδι, μαζί με τις φωνές των παιδιών που έπαιζαν στο δρόμο και μερικές φορές ακουγόταν η φωνή του ψαρά και το καμπανάκι του πραματευτή με το γαϊδουράκι.
Με το πέρασμα των χρόνων χάθηκαν όλα αυτά, μαζί και αρκετοί γειτόνοι, άλλαξαν και οι συνθήκες της ζωής μας. Χάθηκε το τρίξιμο της στρόφας και τώρα ακούγεται το τσαφ-τσαφ της πετρελαιομηχανής που τώρα γυρίζει τον μάγκανο και από το δρόμο χάθηκαν οι φωνές των παιδιών που δεν μπορούν πια ανέμελα να παίξουν μια και στο δρόμο συνέχεια περνούν αυτοκίνητα, ούτε ψαράς περνά, ούτε πραματευτής.
Σήμερα η γειτονιά πιο διαφορετική, ένα μούγκρισμα συνέχεια ακούγεται από τα πολλά αυτοκίνητα, το τσαφ-τσουφ της πετρελαιομηχανής αντικατέστησε ένα σφύριγμα του μοτέρ που βγάζει το νερό και το στέλνει στα δέντρα.
Στο δρόμο εργάτες ούτε για δείγμα. Τι να κάνουν, αφού δεν πουλιούνται οι καρποί, πεζοί κυκλοφορούν όσοι πάνε βόλτα το σκυλάκι τους και είσαι τυχερός αν σηκώσουν τα μάτια τους από το κινητό και σε χαιρετίσουν.
Άλλαξαν οι άνθρωποι, άλλαξαν οι συνήθειες, άλλαξε όλη η γειτονιά.