Το Φως του Ήλιου ρέει σαν φωτεινό ποτάμι ανάμεσα στην στενή κοίτη των δρόμων... Σειρά παρκαρισμένα αυτοκίνητα, σπίτια που θυμίζουν επαρχιακές συνοικίες.
Δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων!
Ανήμερα της Παναγίας!
Οι καμπάνες εκκλησιών που χτυπούν χαρμόσυνα, καλώντας στην πρωινή λειτουργία, δεν διακρίνονται ανάμεσα στους τσιμεντένιους όγκους, χάνονται ανάμεσα τους...
Τις ακούει άραγε κανείς πίσω από κλειδαμπαρωμένες πόρτες και παντζούρια;
Δεν κάνει κρύο.
Κοιτώ γύρω τα διαμερίσματα.
Μοιάζουν όμοια στα επαρχιώτικα μάτια.
Καθένα μοναδικό όπως οι ένοικοι τους.
Σαν να θέλει η ματιά να διαπεράσει τους τοίχους για να δει πως ξημέρωσε η δεύτερη, επίσης γιορτινή ημέρα, των Χριστουγέννων.
Όχι από περιέργεια.
Αλλά για να φτιάξει κομμάτι κομμάτι το παζλ της Ζωής...
Ένα αυτοσχέδιο "παιχνίδι" που μου άρεσε από την εφηβεία, στην πρώτη επίσκεψη στην Αθήνα, να παίζω από μπαλκόνια ξενοδοχείων, σπιτιών φιλοξενίας...
Έπαιρνα "βόλτα" με τα μάτια, τα σπίτια, τις πολυκατοικίες και έπλαθα φανταστικές ιστορίες για τους ενοίκους τους. Οι άλλοι...
Άραγε, σκεφτόμουν, είναι υγιείς ή ασθενείς ,είναι μόνοι μέσα σε τέσσερις τοίχους με ένα μικρό δεντράκι; Κοιτούν στο κενό έξω από ένα στενό παράθυρο; Πονούν, πενθούν, πεινούν;...
Υπακούουν στο χτύπημα από το ενοχλητικό ξυπνητήρι για την δουλειά;
Τρέχουν πίσω από τα παιδιά που ζουν τα δικά τους ανέμελα Χριστούγεννα;; Αγκαλιάζονται στο διπλό κρεβάτι; Πίνουν τα πρωινά χάπια μετά τον καφέ; Έχουν εκείνα που χρειάζονται για να γεμίσουν τα γιορτινό τραπέζι; Τα άλλα;...
Σαν να προσπαθούσα να βρω τα νήματα που ενώνουν τις ζωές τους... Τις ζωές μας!
Το νόημα της ζωής...
Εργασία - σπίτι, σπίτι εργασία, σκόρπιες σκέψεις από φανάρι σε φανάρι, κουρασμένα σώματα πιο πολύ από τις ψυχές ή το αντίστροφο.
Λίστες με δώρα, λίστες με ψώνια, λίστες με χρέη.
Κάγκελα σιδερένια πώς να χωρέσει η φάτνη της Γέννησης του Χριστού;
Οι καμπάνες χτυπούν ξανά λίγο αργότερα.
Αλλαγή πλευρού στο κρεβάτι για κατάκοπους εργαζόμενους ή χθεσινούς ξενύχτηδες.
Καμιά κίνηση στο δρόμο.
Ασυνήθιστη εικόνα για Αθήνα. Μια αλλόκοτη πρωινή σιγή.
Μόνο οι σιωπηλές ερωτήσεις για μια μεγαλούπολη πόλη πέντε εκατομμυρίων...
Ο άνθρωπος σαν σταγόνα στον ωκεανό.
Ξένοι ανάμεσα σε ξένους.
Άραγε θα ευχηθούν φυσικά και γενναιόδωρα "χρόνια πολλά" στον διπλανό περαστικό στην ήσυχη γειτονιά της Αθήνας;
Έστω για μια μέρα
Είναι ακόμη Χριστούγεννα!
Με τι σκέψεις ακούμπησαν στο μαξιλάρι το βράδυ των Χριστουγέννων;
Τους λείπουν οι αγαπημένοι τους;
Τους βαραίνουν χρέη, άδεια ντουλάπια, άδειες καρέκλες;
Τους ζεσταίνουν παρουσίες, αγκαλιές που είχαν μακρύνει;
Ξύπνησαν κοιτώντας δοξαστικά τον ίδιο Ήλιο από το παράθυρο του δωματίου τους;
Ή με απέραντη βαριεστημάρα;
Τους πολιορκεί η " θλίψη των εορτών" ή αναζητούν ευφρόσυνα την δική τους Βηθλεέμ πίσω από καλοστολισμένες βιτρίνες, βγαλμένες από παιδικά όνειρα....
Πουθενά γύρω.
Μέσα τους!
Αλήθεια, θα ήταν αρχές του Δημοτικού που αν και είχα γύρω μου τα αληθινά ΔΩΡΑ των Χριστουγέννων, που αν και είχα το κάστρο της πατρικής οικογένειας, ονειρευόμουν τα Χριστούγεννα της Αθήνας.
Με τον χρωστήρα της παιδικής φαντασίας, ήμουνα κιόλας στην ολοστόλιστη Αθήνα, όπως την έβλεπα στην τηλεόραση, ζούσα το όνειρο και διάλεγα παιχνίδια σε φαντασμαγορικό πολυκατάστημα της εποχής...
Χριστούγεννα και " παιδικό όνειρο" συνώνυμα για χρόνια.
Ποια Βηθλεέμ; Ποια φάτνη με το Θείο βρέφος, ποιος λαμπερός αστέρας ;...
Χριστούγεννα στην Αθήνα έμοιαζε ένα άπιαστο δώρο των ημερών...
Τότε... Παιδί! Μετά έφηβη. Νιόπαντρη.
Νέα μητέρα. Τότε πια τα Χριστούγεννα είχαν άλλη λάμψη...
Έμεινε σε μια γωνίτσα, εκείνο το παιδικό όνειρο...
Χριστούγεννα στην Αθήνα ήταν ταυτισμένα με αφθονία από λαμπιόνια, δώρα στοίβες, κολλημένο πρόσωπο από μαγαζί σε μαγαζί, ατελείωτες βόλτες σε δρόμους, θέατρα , μουσικές σκηνές... όλα τόσο δελεαστικά!
Άλματα στον χρόνο.
Ξανά πίσω σε εκείνα τα δικά μου παιδικά Χριστούγεννα στην Χίο.
Ανέξοδα, χωρίς περιορισμούς, άλματα στον χρόνο και το χώρο!
Η βόλτα με τον πατέρα στο παραδοσιακό παιχνιδάδικο της Βενιζέλου έρχεται στο τώρα.
Με γεύση σαν παιδικό γλειφιτζούρι.
Το ανεκπλήρωτο παιδικό όνειρο, σπρώχνει τις γλυκές αναμνήσεις για να βρει την θέση του στο παρόν.
Την Αθήνα του 2025.
Άλλη ηλικία, άλλοι ρόλοι...
Γύρω, σε μια βαριά τραυματισμένη κοινωνία, πολύχρωμα, αφάνταστα αντικείμενα που περιμένουν να ενδώσεις στην αγορά τους....
Χρώματα , σχέδια, ιδέες για κάθε επιθυμία! Απλησίαστα στους πολλούς!
Άραγε ήταν και μισό αιώνα πριν έτσι;...
Αν εκείνο το παιδί έμπαινε στο ανεκπλήρωτο παιδικό όνειρο...
Όταν θα γυρίζαμε στο σχολείο να είχα κάτι να γράψω στην δασκάλα μας, όταν θα μας έβαζε έκθεση με θέμα " πως περάσατε τα Χριστούγεννα" .
Θα είχα τόσα να γράψω από την γιορτινή Αθήνα, το όνειρο κάθε παιδιού....
Πουθενά όμως το Πνεύμα των Χριστουγέννων! Μήπως θα πείραζε τότε;...
Τώρα; Ούτε φαίνεται να απασχολούσε τους ανθρώπους στο δρόμο, τα καταστήματα, στα απέναντι σπίτια.... Ακόμη και τώρα...
Χριστούγεννα = ψώνια, δώρα, λίστα με φαγητά, ακριβά ρεβεγιόν για λίγους, ιδέες για γιορτινό ντύσιμο. Βολική εξίσωση. Αλλά με τα "μαθηματικά" της Γης.
Και "οι άλλοι;"...
Τόσες δεκαετίες και το υπομονετικό παιδικό όνειρο πήρε ζωή. Ανέλπιστα.
Όταν απελευθερώθηκα από την βασανιστική προσμονή του.
Χριστούγεννα στην Αθήνα!
Σωτήριον έτος 2025 μ.Χ.
Το παιδί που μόνο άμα προσθέσει τα νούμερα της ηλικίας του μπορεί να πλησιάσει εκείνα τα χρόνια...
Ετών 59. 5 + 9 = 14...
Κοιτάει ακόμη γύρω....
Σε τούτο μόνο τον δρόμο μιας περιοχής της Αθήνας!
Σπίτια αγέννητα όταν γεννήθηκε άλλα που γέρασαν μαζί με τους ενοίκους...
Άλλα σφαλιστά όπως καρδιές αμπαρωμένες...
Άνθρωποι με τους ίδιους πόθους, τους ίδιους "πόνους" , με όνειρα στρογγυλά, ολόκληρα , όπως το γιορτινό τραπέζι με τους αγαπημένους....
Στρογγυλό τραπέζι σαν τους κύκλους της ζωής.
Πάλι αυτή η επιμονή ερώτηση στους δρόμους της ζωής, στους δρόμους της Αθήνας..." και οι άλλοι;"...
Φέτος...
Μεγάλωσε πολύ για να γίνονται πραγματικότητα, όνειρα φυλαγμένα σε παιδικά κουτιά. Σιωπηλά!
Κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι της ζωής για να ποτιστούν οι σπόροι τους φυτεμένη στην αυλή της καρδιάς.
Οι μεσοτοιχίες των δωματίων που κατοικεί ο Χρόνος, έπεσαν...
Ζωντάνεψαν βιώματα, εμπειρίες που άλλοτε προσθέτουν ή αφαιρούν. Πρόσωπα, συναισθήματα. Πολλαπλασιάζουν την χαρά, αφαιρούν χιονοστιβάδες θλίψης .
Τώρα οι μνήμες πού ξαναζωντανεύουν από εκείνα τα χρόνια βγαίνουν μέσα από ξεχασμένα δώρα, κάτω από το παιδικό χριστουγεννιάτικο δέντρο με τις εύθραυστες γυάλινες μπάλες.
Τώρα πια εκείνο το κοριτσάκι με τα μακριά μαλλιά και το κοντό φουστανάκι,
δεν θέλει πια το δώρο που κρατούσε ο πατέρας, γιορτινά στολισμενος γυρίζοντας με το ταξί, το απόγευμα της παραμονής των Χριστουγέννων.
Θέλει τον πατέρα....
Το γιορτινό τραπέζι με τα λιγοστά που είχε στρώσει η μητέρα στο βυσσινί βελούδινο τραπεζομάντηλο. Θέλει όχι τα μασουράκια που είχαν φτιάξει μαζί στην κουζίνα.
Μοσχοβολούσε το σπίτι ανθόνερο .
Μοσχοβολούν οι μνήμες Μάννα...
Οικογένεια, φίλοι...
Μοίρασμα!
Σε εκείνο το σκούρο ξύλινο τραπέζι, με το γιορτινό βελούδινο τραπεζομάντηλο.
Καμιά ευθυγράμμιση του χρόνου...
Τα χαρτιά περιτυλίγματος των δώρων εκείνου του καιρού, ξεφτίσαν, πετάχτηκαν...
Τα δώρα... πού να είναι άραγε;
Στροβιλίζεται στην αέναη κίνηση της ζωής.
Μένουν η ασφάλεια από αγκαλιές που έχουν γίνει φωτογραφίες σε άλμπουμ με φωτογραφίες...
Είναι πια μεγαλύτερη στην ηλικία από τους πρωταγωνιστές της ζωής σε εκείνα τα μακρινά Χριστούγεννα....
Τώρα πια "ανακάλυψε" -έχασε πολύ χρόνο είναι αλήθεια- ανοίγοντας ανυπόμονα πολλά, πολλά πακέτα δώρων...
Δεν θυμάται πια πόσα.
Ούτε τι ημερομηνία έδειχνε το ημερολόγιο...
Χριστούγεννα είναι οι άνθρωποι, όχι οι τόποι!
Είναι συναισθήματα που ρέουν...
Πράξεις που γίνονται απλά και φυσικά σαν την ανάσα.
Είναι οι ανοιχτές αγκαλιές όχι τα ανοιχτά καταστήματα...
Ο ι κρυστάλλινες στιγμές που μοιράστηκε σε αληθινά τραπέζια Αγάπης!
Δεκέμβρης και πριν...
Τότε που "χόρτασε" η Ψυχή της!
"...και οι άλλες;" Έρχεται πάλι η μόνιμη σκέψη.
Έτσι θα έγραφε με καλλιγραφικά γράμματα στο μπλε τετράδιο της έκθεσης αν γύριζε πίσω στο θρανίο με την σχολική ποδιά. Με θέμα "Πώς περάσατε τα Χριστούγεννα;"
Αν έπρεπε να γράψει για τα ανεξίτηλα, τα καλύτερα Χριστούγεννα της ζωής της.
Θα άνοιγε το θησαυροφυλάκιο της καρδιάς της και θα τα περιέγραφε ένα - ένα.
Με ευγνωμοσύνη! Για την θεία δωρεά!
Φωτεινά σαν τον πρωινό Ήλιο!
Ανθεκτικά στην φθορά.
Αληθινά!
Αναστάσιμα!
Οδοδείκτες στους οδοιπόρους στην στράτα του Ήλιου.
Στον επίλογο της, τρεις λέξεις...
"...και οι άλλοι;"