Το περιβόλι του κυρ Αλέκου
Μαζευτήκαμε το απογευματάκι όρθιοι μπροστά στην πεζούλα, μια που η χλωμή λιακάδα και ο γλυκός καιρός το επέτρεπαν.
Απέναντι, το περιβόλι του κυρ Αλέκου, που αν και συνταξιούχος ναυτικός το περιποιόταν, το αγαπούσε και ήταν καταπράσινο.
Ο κυρ Αλέκος έφυγε πριν χρόνια, παιδιά δεν είχε, έτσι τώρα το περιβόλι απεριποίητο ερημώνει. Ο κυρ Γιώργης λέει: «Δες μια κατάντια, τα πορτοκάλια μικρά μικρά από τη δίψα, αρκετά δέντρα ξεραίνονται και τα αγριόδεντρα πετάχτηκαν και ψηλώνουν.»
«Πολλά περιβόλια είναι σε αυτή την κατάσταση, Γιώργη», λέει ο κυρ Αντώνης, «όχι μόνο αυτών που έφυγαν αλλά και αυτών που δεν μπορούν να τα περιποιηθούν, αφού δεν εισπράττουν τίποτα» και συνεχίζει: «δεν θέλω να γίνω μάντης κακών αλλά αν συνεχιστεί αυτή η αντιαγροτική φορομπηχτική πολιτική όλα τα περιβόλια θα ξεραθούν και θα γεμίσουν αγριόδεντρα και κισσούς.».
«Φίλοι μου», λέει ο κυρ Δημήτρης, «δεν πέρασε από τη γη καμιά γενιά που να μην προβλέψει ότι η επόμενη γενιά θα καταστρέψει τον κόσμο, αλλά η φύση έχει τη δύναμη και ανανεώνεται, έχω ακούσει ότι όταν μετά από λίγα χρόνια γύρισαν στη Χίο μερικοί που γλύτωσαν από τη σφαγή του 1822 δεν έβρισκαν τα πηγάδια, τα είχαν σκεπάσει τα αγριόδεντρα και οι βάτες.»
«Καλά τα λες Δημήτρη», απαντά ο Γιάννης, «αλλά στη σημερινή κατάσταση έχουμε μεγάλη ευθύνη εμείς, που ψηφίζουμε κυβερνήσεις που δεν ενδιαφέρονται για την πρωτογενή παραγωγή και εγκαταλείψαμε τους συνεταιρισμούς σε χέρια καιροσκόπων και τους διέλυσαν. Πρέπει τώρα να οργανωθούμε σε ομάδες, να εκλέξουμε σωστούς ανθρώπους που θα φροντίζουν για την προώθηση των καρπών και θα απαιτούν στήριξη της πρωτογενούς παραγωγής και όχι βαριά φορολογία. Μόνο έτσι ίσως βρεθεί κάποιο έσοδο από τα περιβόλια και τα παιδιά μας μπορέσουν να τα αγαπήσουν και όχι όπως τα βλέπουν όπως σήμερα βάρος μια και δεν πουλιέται τίποτα αλλά και φορολογούνται σαν πολυτελή οικόπεδα.»