Η Αριστερά μπροστά σε νέα πρόκληση
Η ιστορία μάς διδάσκει και απ’ αυτήν μπορεί να διαπιστώσουμε, πως υπάρχουν διάφοροι τρόποι και μορφές πολιτικής πρακτικής βάσει των οποίων μπορεί να αγωνιστεί κανείς για να υπερασπίσει είτε τα προσωπικά του συμφέροντα* είτε της τάξης του, χρησιμοποιώντας κάθε φορά την πρακτική που απαιτούν οι δυσκολίες του αγώνα ή τα συμφέροντα της τάξης του.
Μπορούμε εύκολα να το διαπιστώσουμε από την ιστορία της πολιτικής πρακτικής τής αστικής τάξης η οποία εξασφάλιζε την κυριαρχία της εκμεταλλευόμενη τα θύματά της είτε υποτάσσοντας τα ειρηνικά είτε δια της βίας.
Αντίθετα η Μαρξιστική παράδοση μάς λέει πως «το προλεταριάτο πρέπει ν’ απελευθερωθεί με τις δικές του δυνάμεις». Γιατί δεν μπορεί να υπολογίζει σε βοήθεια απ’ έξω εκτός από τον εαυτό του**. Και καθώς πρέπει αναγκαστικά να θεμελιώσει συμμαχίες μακρόβιες, δεν μπορεί να αντιμετωπίζει τους συμμάχους του σαν ξένους, σαν δυνάμεις στο έλεός του, πάνω στις οποίες κυριαρχεί κατά τα συμφέροντά του: μπορεί μονάχα να τους αντιμετωπίζει ως πραγματικά ισότιμους και οφείλει να σέβεται την ιστορική τους προσωπικότητα.
Όμως η πολιτική εμπειρία μάς λέει πως τα Κομουνιστικά κόμματα (και το ΚΚΕ) αντιμετώπιζαν (κάποτε τις μάζες) σήμερα τους πολίτες, σαν ξένους υποταγμένους στην πολιτική τους πρακτική, η οποία δεν διαφέρει απ’ αυτήν της αστικής πολιτικής παράδοσης αφού εφαρμόζει την πολιτική της διαχωρίζοντας την ηγεσία από τα μέλη και το κόμμα από τις μάζες.
Έτσι γίνεται φανερό, πως όλα παίζονται στην κορυφή μια και κανείς δε νοιάζεται για τα μέλη και πολύ περισσότερο για τον λαό. Αντίθετα ήταν και είναι βαθιά απαίτηση των εργαζομένων που άκουγε και ακούει στο σύνθημα της «λαϊκής ενότητας». Όμως αυτή η ενότητα βρίσκεται μόνο στα λόγια της ηγεσίας και όσοι ενδιαφέρονται για να γίνει πράξη, είναι κουρασμένοι, καιροσκόποι οπορτουνιστές ακόμα και φραξιονιστές (δηλ. λειτουργούν σαν ομάδα αντίθετα από την ηγεσία).
Εκτιμώ λοιπόν πως η πράξη είναι ο μέγας κριτής της ορθότητας των ιδεών και εκεί κρίνεται αν οι σκέψεις μας είναι ρεαλιστικές και εφαρμόσιμες ή αντίθετες με την πραγματικότητα και γι’ αυτό αποτυχαίνουν.
Αυτό όμως δεν μπορεί να το καταλάβει η ηγεσία του «κόμματος της εργατικής τάξης» και γι’ αυτό κρατάει φυλακισμένα τα μέλη και τους πολίτες στην πολιτική της, και το εργατικό κίνημα σε οπισθοχώρηση. Παράλληλα βαφτίζοντας το κρέας ψάρι, παρουσιάζει την οπισθοχώρηση αυτή σαν σημάδι δύναμης, αγωνιστικότητας, ακόμη και πολιτικής οξυδέρκειας! Προσβλέποντας σε μελλοντικές αποτυχίες των αντιπάλων ρεφορμιστών*** προκειμένου να επιβεβαιωθεί η πολιτική της. Η πολιτική όμως αυτή καταλήγει στην απομόνωση του κόμματος μέσα στην κοινωνία και ίσως στην επιβεβαίωση από τους αντιπάλους, πως το κομουνιστικό κόμμα δεν είναι «όπως τα άλλα» γιατί η γραμμή του δεν αλλάζει από το 1917(!) μέχρι σήμερα. Όμως πιστεύω πως η πλειονότητα των μελών του έχει αρκετή οξυδέρκεια, καθαρότητα και πλούτο γνώσεων, ιδεών και προτάσεων που μπορούν να προσφέρουν στο ζωντάνεμα της σκέψης μακριά από «κομμουνιστικές εμμονές» «ακραίου συγκεντρωτισμού» και τυποποιημένους κανόνες που δεν είναι δυνατό να εφαρμοστούν εδώ και τώρα για την «ανατροπή του καπιταλισμού». Αλλά αναλύοντας την πραγματικότητα είναι ολοφάνερο πως πρέπει πρώτα να περιοριστεί η ανεξέλεγκτη δράση του κεφαλαίου∙ με την κοινή δράση των εργαζομένων∙ πράγμα που γνωρίζουν καλά οι καπιταλιστές των ευρωπαϊκών χωρών πως η ενότητα φέρνει δύναμη. Όμως αυτή δυστυχώς βρίσκεται εκτός της λογικής της ηγετικής ομάδας των «συντρόφων της άλλης πλευράς» (όπως λέγαμε κάποτε). Αν κάποια πράγματα κάποτε «έτσι έπρεπε να γίνουν» σήμερα οι συνθήκες και η εμπειρία απαιτούν ποιο άμεσες ή έστω ώριμες ενέργειες που θα δημιουργήσουν ισχυρή πλειοψηφία των εργαζομένων αλλά και των μικροαστικών στρωμάτων που χτυπιόνται το ίδιο ανελέητα από την ανεργία και τη φτώχια. Έτσι μόνο μπορεί να κυβερνήσει ένα κόμμα της Αριστεράς έστω και αν δεν θα φέρει την «πραγματική αλλαγή» όπως την εννοεί η μοναδικότητα του «κόμματος της εργατικής τάξης».
Αν υπάρχουν ακόμα κομμουνιστές, που επιμένουν να ισχυρίζονται πως είναι γνήσιοι εκπρόσωποι της εργατικής τάξης, αλλά δεν διδάχτηκαν τίποτα από όσα έχουν συμβεί στην Ανατολική Ευρώπη με τους κομουνιστές στην εξουσία, με γειά τους με χαρά τους. Αλλά να ξέρουν ότι με τέτοιες αντιλήψεις και εμμονές, μόνο για τα συμφέροντα των εργατών δεν παλεύουν. Παλεύουν ίσως για να ικανοποιήσουν την προσωπική τους φιλοδοξία να άρχουν και να καθοδηγούν σαν «μπροστάρηδες» τις «μάζες». Όμως ένας τέτοιος ρόλος εκτιμώ πως δεν ταιριάζει σε κομμουνιστές. Γιατί πρέπει να γνωρίζουν πως οι συνθήκες ζωής των ανθρώπων διαμορφώνουν τη συνείδηση τους και όχι το αντίθετο όπως γράφει κάπου ο Μαρξ. Εκτιμώ λοιπόν, πως αυτό το λάθος έγινε όπου επικράτησαν οι κομμουνιστές γιατί προσπάθησαν να διαμορφώσουν τις συνειδήσεις των εργαζομένων κόντρα στις συνθήκες που ζούσαν.
Ας αφήσουμε όμως την Μαρξιστική θεωρία και να συμφωνήσουμε με την άποψη που μας λέει ότι: Καθοριστικός παράγοντας για τις σημερινές εξελίξεις και όχι μόνο, είναι η δημιουργία ευρύτερου λαϊκού κινήματος που θα στηρίξει κάθε θετικό μέτρο και πάνω απ’ όλα θα αγωνιστεί μακριά από σεχταρισμούς****, για να επιτύχει σήμερα το ρεαλιστικά εφικτό ενεργοποιώντας και κινητοποιώντας τον λαό με παράλληλη βοήθεια στην ελεύθερη ανάπτυξη των πρωτοβουλιών του ως πρώτο βήμα στην πορεία προς την κοινωνική απελευθέρωση.
Πρόσθετες διευκρινήσεις - σημειώσεις
*Δεν έτυχε να ακούσω τον λαλίστατο και «παντογνώστη» πρώην βουλευτή του ΛΑΟΣ πρώην υπουργό της ΝΔ και νυν στέλεχος του πάνω ορόφου της δεξιάς πολυκατοικίας, και γι’ αυτό μεταφέρω με επιφύλαξη το ζουμί των όσων είπε και που κάποιοι αυτήκοοι ή αυτόπτες μάρτυρες μου μετέφεραν. Ότι δηλαδή αν τυχόν και έβγαινε στην κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ (φτού φτού φτού κατά την προσφιλή του θεατρινίστικη έκφραση & πρακτική), αυτός ο μέγας ελληνολάτρης θα έπαιρνε τα λεφτά του και θα τα μετέφερε στο εξωτερικό για να μην του τα φάει ο συριζαίος Βαρεμένος. Δεν μου διευκρίνισαν βεβαίως αν θα μετακόμιζε συν γυναιξί και τέκνοις εις την αλλοδαπήν. Όμως δάσκαλε που δίδασκες…αν το ίδιο έκανε και ο Λεωνίδας το 480 π.Χ στις Θερμοπύλες δεν γνωρίζω αν εσύ θα μίλαγες ως βουλευτής ή σαν Έλλην υπήκοος της Περσικής Αυτοκρατορίας ή όπως αποφαίνεσαι σήμερα σαν βουλευτής τής Γερμανικής Bundestag. Άσχετο αν και σήμερα η συμπεριφορά πολλών είναι δούλων προς αφέντη. (αρχ. αυθέντης δηλ. απόλυτος κύριος, δεσπότης αλλά και αυτόχειρ, φονεύς). Είναι στο χέρι σου να διαλέξεις με ποιους θα πας, μια και όπως γνωρίζεις καλά, οι αγωνιστές μένουν στην Ιστορία όχι μόνο όταν νικούν αλλά όταν αγωνίζονται για να επιτύχουν τον στόχο τους έστω και αν αποτυγχάνουν. Αλλιώς γνωρίζεις πολύ καλά τι σημαίνει ρίψασπις και σε τι εκτίμηση τον είχαν στον αρχαίο κόσμο. Υποθέτω όμως, ότι εξ ίσου γνωρίζεις το δεύτερο σκέλος της παροιμίας περί δόξας και χρήματος το οποίο και προφανώς εκτιμάς περισσότερο.
** Γι’ αυτό και η προτροπή «προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε».
Όμως, το να πιστεύει κανείς σήμερα πως το προλεταριάτο τής Αμερικής ή της Αγγλίας, της Γαλλίας ή της Γερμανίας κ.α ανεπτυγμένων χωρών, θα κάνει στο μέλλον αυτό που δεν έκανε μέχρι σήμερα – υπολογίζοντας στην επιρροή που ασκούν οι κομμουνιστές στις περισσότερες από τις ανεπτυγμένες χώρες, η οποία είναι από περιορισμένη μέχρι ανύπαρκτη (βλ. Αμερική, Αγγλία, Γερμανία), θεωρώ πως είναι όχι μόνο ψευδαίσθηση αλλά καθαρή ουτοπία.
***ρεφορμισμός είναι η πολιτική τάση που υποστηρίζει τη βαθμιαία μετάβαση από τον Καπιταλισμό στον Σοσιαλισμό με μεταρρυθμίσεις και όχι με επαναστατικές μεθόδους (εγκυκλ. Βικιπαίδεια).
****σεχταρισμός λέγεται η προσκόλληση στις αυστηρές πεποιθήσεις μιάς ομάδας.