Αν και οι καιροί και τα ήθη έχουν αλλάξει, ίσως θα πρέπει να επισημάνουμε πως μία από τις σπουδαιότερες αρετές τού καλού δασκάλου είναι το χιούμορ, καθώς και με τον τρόπο αυτό κερδίζει όχι μόνο το ενδιαφέρον αλλά και την αγάπη των μαθητών του. Πάντως, όχι με το “μπουγέλωμα” ούτε βέβαια και με τις συνταγές διδασκαλίας που δημιουργούν βαρεμάρα ακόμα και αηδία στα παιδιά… Εκ προοιμίου να επισημάνουμε πως η διδασκαλία είναι ποίηση και η ποίηση είναι δημιουργία… Επομένως το διδάσκειν και το μανθάνειν είναι αχώριστα, και διαφορετικά από το να “δημιουργείς” μέσω του μπουγελώματος! Ο αληθινός ποιητής νοιώθει ανησυχία για το μέλλον των ανθρώπων, όπως και ο πραγματικός δάσκαλος για το αύριο των μαθητών του. Ο δάσκαλος αγαπά τους μαθητές του χωρίς να χρειάζεται να γίνει γελοίος για να αγαπηθεί, αλλά ούτε και να κρατάει το βιβλίο ελέγχοντας την επιλογή τής ύλης, ούτε βέβαια να τρομοκρατεί τους μαθητές βγάζοντας τον κατάλογο! Ο δάσκαλος πρέπει να ‘ναι πολεμιστής που γνωρίζει γιατί πολεμά και όχι στρατιώτης που είναι ταμπουρωμένος για να πετύχει στη σκοποβολή. Πρέπει να ‘χει στρατηγικές ικανότητες, μια και είναι στρατηγός εν καιρώ ειρήνης. Επομένως είναι ανάγκη να γνωρίζει πώς να πολεμάει και όχι πώς να διαβάζει συνταγές! Πρέπει να ‘χει δική του κρίση και να αντέχει στην κριτική. Πρέπει να ‘ναι τεχνίτης τής ενημέρωσης και όχι κόλακας τής ακαλαισθησίας. Όμως -δυστυχώς- φαίνεται πως η εργασία τού δασκάλου έχει γίνει δουλειά, αν όχι δουλεία, γιατί είναι υποβαθμισμένη κακά αμειβόμενη και πέφτει από τη θεία λειτουργία σ’ ένα επάγγελμα ρουτίνας για τα προς το ζην. Γι’ αυτό και η δουλειά του αξιολογείται και αμείβεται με τις εργατοώρες(!) και όχι με αυτήν του σπορέα και φυτουργού τού λόγου που μεταμορφώνει τον εγκέφαλο τού ζώου σε νού ανθρώπου που φωτίζει την ψυχή και τον κόσμο και ανοίγει τον πνευματικό ορίζοντα και τη φαντασία του… Γιατί; γιατί ο δάσκαλος πέραν από άνθρωπος είναι και πλαστουργός. Γι’ αυτό πρέπει να ‘ναι ακριβής και αληθινός. Γι’ αυτό εκτός από την κονσερβαρισμένη γνώση, χρειάζεται και αναλυτική που απαιτεί μελέτη και λάξευμα τού νου. Μ’ ένα λόγο ο δάσκαλος είναι ο ποιητής τού ανθρώπου· και όπως έλεγε και ο αείμνηστος και μέγας δάσκαλος Λιαντίνης, “αν έλειπαν οι δάσκαλοι η γη μας θα ‘ταν τυφλή και το σύμπαν ανυπόστατο”.
# Πολλοί αναρωτιόνται, γιατί τον κόσμο τον κυβερνάει ένα παγκόσμιο λόμπυ διεφθαρμένων Σαρδανάπαλων* αλλά και έγκριτων κλεφτών! Χωρίς περιστροφές μπορεί να απαντήσει κανείς, γιατί δεν τους απασχολεί καν το συμφέρον τού κοινωνικού συνόλου, αλλά ο τρόπος που θα εξαπατήσουν προβάλλοντας το ψέμα σαν αλήθεια. Εδώ ακριβώς χρειάζεται η επανάσταση ενάντια στο ψέμα...και το “άρξασθαι” θα πρέπει να γίνει από το σχολείο. Πώς θα γίνει αυτό; Μα από τον χαλασμό των προλήψεων και το ακόνισμα τού μυαλού των νέων ώστε να μπορούν να διακρίνουν την ηθική από το ανθρώπινο ψέμα και τη φυσική αλήθεια...και ας μοιάζει σαν αυτήν που όταν την έμαθε ο Οιδίπους έβγαλε ο ίδιος τα μάτια του, μιά και δεν μπορούσε να προβλέψει τη μετάπτωση τού ανθρώπου (δηλ. του ιδίου) από την ευτυχία στη δυστυχία. Έτσι, έρχεται το φυσικό επακόλουθο τής Ύβρις (έστω και εν αγνοία του), η Τίσις ως εκδίκηση και τιμωρία. Τιμωρία όμως που αποδίδεται αναπόφευκτα σ’ όλες τις αλαζονικές συμπεριφορές χωρίς να περιορίζεται σε πρόσωπα.
* Σαρδανάπαλος (ο), λέξη Ασσυρ. εξελληνισμένη από το όνομα τού βασιλιά τής Ασσυρίας Ασσουρμπανιπάλ, που σημαίνει αλλοπρόσαλλος, ασταθής και πρόσωπο που διάγει έκλυτο και ηδονικό βίο.
Το κείμενο αυτό έχει δημοσιευτεί στον “Ηλεκτρικό” (ΗΣΑΠ) φύλλο 174 Ιούλιος – Αύγουστος 2024