Άνθρωπος που αφήνεται στο ρεύμα της ζωής
αφήνεται να πεθάνει
Dr.V. PAUCHET
Αν και η αισιοδοξία στη σημερινή εποχή φαίνεται να είναι προνόμιο των ολίγων, εν τούτοις, αυτή είναι αναγκαίο να αποτελέσει ίσως το κύριο στοιχείο τής ψυχικής υγείας του ανθρώπου.
Αυτό θα γίνει κατορθωτό μόνο όταν πιστέψουμε στην αντίσταση...που στις χειρότερες ακόμη περιστάσεις χρειάζεται θέληση η οποία μπορεί να καλύψει ακόμα και τη συνήθεια η οποία φαντάζει δομικό στοιχείο της εποχής μας. Φαίνεται όμως, πως για να το επιτύχουμε αυτό χρειάζεται ανεκτικότητα, στοιχείο αναγκαίο για να αποφύγει ο άνθρωπος τη ζηλοτυπία, το φθόνο, το μίσος τον θυμό ακόμα και τον φόβο ο οποίος παραλύει κάθε προσπάθεια τού ανθρώπου προκειμένου να αποκτήσει όχι μόνο την ανεκτικότητα, αλλά και την γαλήνη. Για την επιτυχία των παραπάνω, είναι αναγκαία η καθημερινή και συνεχής πάλη… Δεν χρειάζεται λοιπόν μεμψιμοιρία και μοιρολατρία, γιατί, αυτά στην πραγματικότητα ακολουθούν το ρεύμα τής ζωής· και όποιος δεν το ακολουθεί έχει δύο επιλογές ή αντιστέκεται ή πεθαίνει πνευματικά στην απομόνωση! Εκτός από τον καθημερινό αγώνα είναι αναγκαίο να αποφεύγουμε την αδράνεια προκειμένου να οδηγηθούμε στην επιτυχία και με την συνεπικουρία τής υγείας στην ευτυχία! Εδώ ας επαναλάβουμε τα λόγια των Μεγάλων προγόνων μας, που μας συστήνουν να λέμε στο τέλος κάθε μέρας, “πι έπραξα, πι είπον, τι μη δέον ουκ ετελέσθει” * Ωστόσο, θεωρώ αναγκαίο να σημειώσω πως η αβάσιμη – αρνητική αισιοδοξία στο τέλος αποθαρρύνει και δεν αποτελεί στοιχείο των “εξελιγμένων” και “ευαισθητοποιημένων” ανθρώπων, προ πάντων στη σημερινή ταραγμένη και κρίσιμη εποχή που οι ευκολίες οδηγούν τον άνθρωπο ακόμα και στην απάθεια· αφού βλέπει μόνο τον εαυτό του και το βόλεμά του!
Χρειάζεται σκέψη και θάρρος για να αντιμετωπίσει κανείς τη σημερινή καταστροφική πορεία, η οποία βέβαια δεν φέρνει μόνο την ανέχεια, αλειώνει χαρακτήρες και οδηγεί στην απογοήτευση…
Έχει χαθεί η υπομονή ακόμη και η ενεργητικότητα όπως και κάθε προσπάθεια υπέρβασης η οποία θα μας οδηγήσει σε μιά καλύτερη και αξιοπρεπή ζωή. Όση καλή διάθεση και να έχει ο άνθρωπος δεν είναι ικανή να ανακόψει την σημερινή κοινωνική αρρώστια, αν όχι κατρακύλα… Έτσι, ο μύθος τού Σισύφου επανέρχεται στην επικαιρότητα.
Έχω την εντύπωση πως η αμφιβολία σήμερα έχει καταστεί λειτουργικό στοιχείο στο μυαλό και στη ζωή του ανθρώπου, και η κάθε του προσπάθεια φαντάζει μάταιη και του στερεί κάθε αγωνιστική διάθεση. Παρ’ όλα αυτά είναι αναγκαίο να μη ξεχνάμε, πως για την επιτυχία τών σκοπών του ο άνθρωπος χρειάζεται αυτοπεποίθηση, θάρρος ακόμα και εκτίμηση στις δυνάμεις του προκειμένου να διαβούμε το ρεύμα της ζωής που οδηγεί στον επί γης θάνατο.
Για να διαβούμε το ρεύμα τής ζωής, εκτός από τα παραπάνω, ένας επί πλέον λόγος είναι να πιστέψει ο καθένας στον εαυτό του ότι μπορεί να κάνει κάτι για τους ομοίους του, όχι για το φαίνεστε αλλά γιατί πιστεύει πως αυτό που κάνει είναι όντως προσφορά η οποία δεν ζητά “τα εαυτής”. Θεωρεί όμως αρκετό το ότι παρακινεί στη σκέψη, στο στοχασμό αλλά και στην κριτική αφού βάζει σε κίνηση τις πνευματικές δυνάμεις· πράγμα που θα βοηθήσει τον καθένα, αφού θα του δώσει αξία και πραγματική χαρά...
* Η φράση είναι σε ποιητική μορφή τής αρχαίας ελληνικής, και έχει ηθικό και στοχαστικό περιεχόμενο που υποδηλώνει την μεταμέλεια ή την αποφυγή από πράξεις που δεν ταιριάζουν στο ορθό με βάση τη λογική.