Η Τουρκία είναι μία ασφαλής χώρα η οποία μάλιστα ισχυρίζεται ότι εισβάλει στην Κύπρο, την Συρία, το Ιράκ, την Λιβύη και αλλού για να προσφέρει και στους άλλους λίγη από την ασφάλεια που της περισσεύει… Αναπόφευκτα, εισβάλοντας από εδώ και από εκεί, ξεσπιτώνει τους Κύπριους, τους κούρδους, της Συρίας και του Ιράκ, τους γιαζίντι και άλλους λαούς που δεν τους γουστάρει και επειδή δεν αντέχει στο έδαφος της όλους τους πρόσφυγες που η ίδια δημιουργεί, τους στέλνει στην Ευρώπη με τη βοήθεια της Γερμανίας. Η Γερμανία, παντοτινή σύμμαχος της Τουρκίας σε όλους τους παγκόσμιους πολέμους και σε όλες τις γενοκτονίες (Αρμενίων, Ποντίων και όχι μόνο), προπαγανδίζει το αβάστακτο βάρος του προσφυγικού προβλήματος που σηκώνει η καημένη η Τουρκία, μόνη της, και εκβιάζει τους ευρωπαίους φορολογούμενους να δώσουν πολλά δισεκατομμύρια ευρώ στην Τουρκία για τον κόπο της, σε τόσες εισβολές εκβιασμούς και καταπατήσεις ξένων θαλασσών, εδαφών, πόλεων και χωριών. Επιπλέον ο Γερμανο-Τουρκικός άξονας με εκβιασμούς αλλά και με οικονομικά τερτίπια μας αναγκάζει να προσφέρουμε άσυλο σε πρόσφυγες που προέρχονται όμως από μια ασφαλή χώρα όπως η Τουρκία.
Η Τουρκία, στην πραγματικότητα, είναι η μόνη χώρα που φέρει την ευθύνη, π.χ., για τους κούρδους πρόσφυγες που η ίδια ξεσπίτωσε από την περιοχή του Αφρίν της Συρίας και το Ιράκ και η μόνη ασφαλής χώρα που υποχρεώνεται από το Διεθνές Δίκαιο να τους προσφέρει άσυλο, επειδή συνορεύει μαζί τους. Και όμως, αυτή η νομική υποχρέωση που περιγράφεται καθαρά από τη Συνθήκη της Γενεύης, είναι σαν να μην υπάρχει για τη Γερμανία, την Τουρκία και την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες. Το παραβλέπουν και το προσπερνούν σκόπιμα για να διαστρεβλώσουν τον προβληματισμό, να μας μπερδέψουν και να μας οδηγήσουν στην λάθος (για εμάς) λύση. Είναι γνωστό άλλωστε ότι ένα λάθος τοποθετημένο πρόβλημα έχει πάντα μία λάθος λύση: αυτήν που μας ανάγκασαν να αποδεχθούμε.
Δηλαδή, στην πραγματικότητα, η Ελλάδα αλλά και οι άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, θύματα της Γερμανίας, δεν έχουν την υποχρέωση, ούτε καν το δικαίωμα να προσφέρουν άσυλο σε κάποιον που καταφθάνει στο έδαφός τους από μια ασφαλή χώρα όπως είναι η Τουρκία στην προκειμένη περίπτωση. Και όμως το κάνουμε.
Ακόμα και εκείνη η τρισάθλια προτροπή, εκείνης της ανεκδιήγητης υπουργού του ΣΥΡΙΖΑ που μας μάλωνε λέγοντάς μας: να μην τους λέτε μετανάστες, να τους λέτε πρόσφυγες, γιατί μόνο έτσι μπορούμε να απορροφούμε κονδύλια από την Ε.Ε., δείχνει την υστεροβουλία και τον σκόπιμο αποπροσανατολισμό, με βάση τον οποίο μας φορτώσανε σκόπιμα το… «δικαίωμα» να χορηγούμε άσυλο σε ανύπαρκτους πρόσφυγες.
Η αλήθεια είναι ότι οι πρόσφυγες που βρίσκονται στην Τουρκία, μπορούν υπό ορισμένες προϋποθέσεις να μεταναστεύουν νόμιμα, όχι σαν πρόσφυγες πλέον, αλλά σαν κανονικοί μετανάστες, με προορισμό μια χώρα η οποία έχει συμφωνήσει να τους δεχθεί και να τους δώσει εργασία και στέγη.
Βέβαια οι πρόσφυγες που μεταναστεύουν παράνομα και μάλιστα που πηγαίνουν σε χώρες με μεγάλα οικονομικά προβλήματα και ανεργία όπως η Ελλάδα, είναι κίνδυνος θάνατος για τις τοπικές κοινωνίες, αλλά και για αυτούς τους ίδιους, με ευθύνη όμως εκείνου που τους παραπλάνησε μαζικά, τους χειραγώγησε και τους μετέφερε σε μια ξένη χώρα, για δικούς του λόγους και δικά του οικονομικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα. Στην περίπτωση μας, με την Τουρκία, είναι αυτό ακριβώς που συμβαίνει και ονομάζεται ΠΟΛΕΜΟΣ υβριδικός μεν, προς το παρόν, αλλά σίγουρα πόλεμος.
Σ’ αυτόν τον πόλεμο οι Έλληνες επίσης έχουν πέσει θύματα χειραγώγησης σε ένα παιχνίδι λέξεων όπως εξήγησα παραπάνω. Δηλαδή έχει αναστραφεί η πραγματικότητα επειδή κάποιοι όχι από ανθρωπισμό αλλά από υστεροβουλία, άρχισαν να ονομάζουν πρόσφυγες αυτούς που εισέβαλαν παράνομα στην πατρίδα μας, ενώ σύμφωνα με το γράμμα και το πνεύμα του νόμου δεν υπάρχουν πρόσφυγες στην Ελλάδα. Έτσι, δεν θα έπρεπε να υπάρχει ούτε καν υπηρεσία ασύλου και στην περίπτωση που θα διατυπωθούν κάποια παράπονα, τότε θα μπορούσε η Ελλάδα να υποδείξει τον ένοχο και να αναγκάσει την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, να τους πάρει και να τους μεταφέρει πίσω στην Τουρκία, όλους εκείνους που αιτούνται άσυλο προκειμένου να τους δοθεί από τον μόνο υπεύθυνο: την Τουρκία.
Ακούω τα παιδιά που δουλεύουν στις ΜΚΟ αλλά και τους Έλληνες, δυστυχώς, που τα τσεπώνουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο από την εμπλοκή τους σ’ αυτήν την κατάσταση, να ονομάζουν πρόσφυγες τους πάντες. Από τον μοναχικό τζιχαντιστή που μπήκε στη χώρα μας συνοδεύοντας ένα από εκείνα τα λεγόμενα «ασυνόδευτα» παιδιά για συγκάλυψη, μέχρι πακιστανούς, αλγερινούς, μαροκινούς, τους πάντες. Όλοι αυτοί, σαν εχθροί της πατρίδας μας, ας πούμε ότι δικαιολογούνται να κρύβονται πίσω από ψευδείς και παραπλανητικές εκφράσεις όπως π.χ. πρόσφυγας, όμως όταν ακούω πρωθυπουργούς, υπουργούς, βουλευτές, κομματικούς δημοσιογράφους, δημάρχους, περιφερειάρχες, δημοτικούς ή περιφερειακούς συμβούλους να χρησιμοποιούν την λέξη πρόσφυγας και προσφυγικό πρόβλημα, ε, τότε σκέπτομαι ότι το χάσαμε το παιχνίδι. Γίναμε μια χώρα εξυπηρέτησης προσφύγων όχι για ανθρωπιστικούς, αλλά για οικονομικούς λόγους και αυτό είναι κατάντια και ντροπή. Προτείνω: να μην τους λέμε πρόσφυγες και σίγουρα κάτι θα αλλάξει γιατί τα πάντα είναι Λόγος!