Εδώ και δυο μερες το χωριό μας, τα κτίσματα, τα δέντρα μας, οι μνήμες και οιάνθρωποί δοκιμάζονται σκληρά.
Μιλώ σαν επίτιμος Βολισσιανός -όπως έχει πει κι ο αγαπητός Σωτήρης Παραδείσης. Εδώ και 25 χρόνια -νεράκι ο καιρός.
Πριν απ' όλα θερμές από καρδιάς ευχαριστίες στις φίλες και τους φίλους που ανησυχούν και νοιάζονται. Φαίνεται ότι εμείς γλιτώσαμε τα χειρότερα. Αλλά τι είναι το εμείς;
Το εμείς δεν είμαστε μόνο τα σπίτια μας. Το εμείς δεν είναι η περιουσία και η ματαιοδοξία μας.
Το εμείς είναι όλο το χωριό που είναι στο χείλος της καταστροφής. Το εμείς είναι τα δέντρα που έγιναν στάχτη, οι κόποι των ανθρώπων που τους παρέσυρε η φωτιά, τα ζωάκια που χάθηκαν (αχ Νέλλη και Λένια λατρεμένα μας γατιά θα σας ξαναδούμε άραγε; ). Το εμείς είναι η συλλογική συνείδηση που φτιάχτηκε πάνω στην ομορφιά του τόπου, στα κληρονομημένα τοπόσημα που σήμερα τα αντικρίσαμε με πόνο και με δάκρια. Το εμείς είναι η γή μας, τα δέντρα της, τα πουλιά της, τα νερά της, τα μονοπάτια της, η θάλασσά της. Το εμείς είναι τα καλαμπούρια, οι ώρες ανεμελιάς στο καφενείο, τα χαμόγελα που έχουν σήμερα στερέψει. Το «εμείς» είναι οι σελίδες των βιβλίων που διαβάσαμε στην ηρεμία και στη ραστώνη της αυλής μας. Το «εμείς» είναι οι συγχωριανοί που λέμε ευχές, μαλώνουμε, κοντραριζόμαστε και πάλι ανταμώνουμε στον ευλογημένο τόπο.
Ψάχνουμε να βρούμε την ψυχραιμία και το κουράγιο που χρειάζεται για ξαναρχίσουμε πολλά πράγματα από την αρχή. Είναι δύσκολο. Κι όσο μαθαίνουμε περισσότερα για την καταστροφή γίνεται δυσκολότερο. Αλλά Θα το βρούμε! Θα ξαναβρούμε το εμείς.
ΥΓ. Για τις ευθύνες και το μπάχαλο, την αδιαφορία και τον προαποφασισμένο (από δόλο ή αμέλεια) χαμό θα τα πούμε όταν έρθει η ώρα. Δεν θα ξεχάσουμε. Δεν θα συγχωρήσουμε. Προέχουν άλλα.-