Ο φόβος τού πόνου και της οδύνης δεν θα μπορούσε να ξεχαστεί, πόσο μάλλον να τελειώσει, παρά μονάχα με μια θρησκεία της αγάπης η οποία όμως ερμηνεύεται και πλουτίζεται με λόγια προπαγάνδας ακόμα και πολέμου!…Έτσι, αν και η βασιλεία τού Θεού ανήκει στα παιδιά, κάποιοι τα τιμωρούν αποσιωπώντας το “χαρούμενο μήνυμα”, που όμως δεν θα εκπληρωθεί σήμερα αύριο ή μεθαύριο ούτε σε χίλια χρόνια, γιατί αυτό είναι εμπειρία τής καρδιάς. Γι’ αυτό και δεν πρέπει να προκαλεί ούτε να ενοχοποιεί, γιατί η ενσυνείδητη παρουσία τού ανθρώπου πάνω στη γη δεν έχει ανάγκη μιας “δευτέρας παρουσίας” χωρίς σταυρό, - μιά και η ζωή τού ανθρώπου και ιδιαίτερα του χριστιανού πρέπει να είναι αληθινή στο σήμερα και να ευτυχεί πάνω στη γη γνωρίζοντας το τι και το πως, και όχι να αγωνιά και να προσμένει την κρίση και τη σωτηρία στην άλλη ζωή απ’ αυτούς που δεν πιστεύουν στη “σοφία τού κόσμου τούτου”.
Και επειδή έχουμε αναφερθεί αρκετές φορές σε θέματα ηθικής, να πω και τούτο… πως αυτή οδηγεί εν τέλει στην απλή “καλοσύνη” και στη συντήρηση τής “τάξεως των πραγμάτων”· ενώ η αληθινή πρόοδος περιλαμβάνει το “εὖ” με την έννοια τού σκοπού της ζωής η οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη γνώση τών αξιών και την πραγμάτωσή τους σε προσωπική αλλά και σε ευρύτερη κλίμακα, αφού ο ίδιος θα γνωρίζει το πως και το γιατί… Η ελευθερία τού πνεύματος και η ηδονή της γνώσης είναι τα στοιχεία που θα προστατέψουν τον άνθρωπο από το παραπλανητικό και χυδαίο των ημερών μας.
Ας μη ξεχνάμε την ανθρώπινη πράξη, πως τη σκληρότητα και την απάτη την καυτηρίασε ο ίδιος ο Χριστός με τη φράση “ ὄφεις καί γεννήματα ἐχιδνῶν”· πρόταση που έφτασε μέχρι σε μας με την παροιμία “η αλήθεια είναι πικρή”.
Καταλήγοντας, να συμπληρώσω ένα στοιχείο που θεωρώ σημαντικό και όχι μόνο προωθείται, αλλά και επικρατεί στη ζωή, το οποίο μας λέει: “Ἀπό δέ τοῦ ξύλου τοῦ γιγνώσκειν καλόν καί πονηρόν οὔκ φάγεσθε ἀπ’ αὐτοῦ” Αλλά, “Καί μήποτε ἐκτείνῃ τήν χεῖρα αὐτοῦ καί λάβῃ ἀπό τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς και φάγῃ και ζήσεται εἰς τόν αἰῶνα.”
Παρ’ ότι λοιπόν ο άνθρωπος “θείας μετέσχε μοίρας”, δεν μπορεί να αποφύγει τον θάνατο γιατί τη μοίρα του πρέπει να την ορίζει η λογική, και το δεδομένο τού θανάτου να συνεπικουρείται και να αποδίδεται στον διάβολο...
* Επιτάφιος θρήνος (Εγκώμια) στάση Α στ. 7