Πύρινοι αριθμοί χαραγμένοι σε μια καψαλισμένη σελίδα του βιβλίου της νεότερης Ιστορίας τούτης της χώρας. Απέξω, ό,τι απέμεινε από το καρβουνιασμένο σαν τα σώματα των άτυχων θυμάτων, το βιβλίο έγραφε "Εθνικές Τραγωδίες". Οι 102 άνθρωποι κάθε ηλικίας, συχνά μέλη της ίδιας οικογένειας, φίλοι, γείτονες, γνωστοί, άγνωστοι που τους "ένωσε" ο μαρτυρικός θάνατος. Στην πυρά!
Είχαν κτίσει αυθαίρετα; Είχαν αφήσει ελάχιστο χώρο πρόσβασης στη θάλασσα; Ήταν παραβάτες του οικιστικού νόμου; Όπως και χιλιάδες άλλοι Έλληνες; Ας τους έβαζαν πρόστιμο! Ας τους γκρέμιζαν το αυθαίρετο! Ας τους... έβαζαν φυλακή όπως τους αμετανόητους εγκληματίες. Ας μην τους έριχναν στην πυρά! Νόμιζα ότι στη χώρα μου δεν υφίσταται η θανατική καταδίκη και μάλιστα στη χειρότερη μορφή της, που είναι αυτός, ο πλέον μαρτυρικός θάνατος. Ας μην τους κατηγορούν μετά θάνατο ότι είχαν παραβιάσει τον οικιστικό νόμο, ότι είχαν κτίσει αυθαίρετα. Τί τους εμπόδιζε τους κυβερνώντες τόσα χρόνια να παρέμβουν και να διορθώσουν τα κακώς κείμενα; Μήπως ο φόβος του "πολιτικού κόστους"; Ας μην είχαν το θράσος οι υπηρεσιακά και οι πολιτικά υπεύθυνοι να στήνουν τηλεοπτικά "σόου" την ώρα που ήδη ζωντανά από δημοσιογράφους που έκαναν ρεπορτάζ εκείνη τη "Νύχτα της Κολάσεως", μετέδιδαν την ύπαρξη αποτεφρωμένων αθώων θυμάτων. 102 νεκροί!
102 οικογένειες η ζωή των οποίων σταμάτησε εκείνη την σκοτεινή μέρα 23.7.2018! Δεν ξημέρωσε άλλη στη ζωή τους. Θάφτηκαν οι νεκροί, οι εγκαυματίες που κατέληξαν αργότερα στο Νοσοκομείο κι έμειναν πίσω οι Ζωντανοί - Νεκροί, να περιφέρονται σαν τα φαντάσματα, στον τόπο "φάντασμα". Ένας θάνατος, είχα διαβάσει, είναι τραγωδία, οι πολλοί στατιστική. 102 ζωές, μια στατιστική. Συχνά χωρίς πρόσωπα, χωρίς παρελθόν, παρόν και μέλλον. Μαύρη επέτειος! Οι συγγενείς, οι φίλοι τους, οι άγνωστοι που άκουγαν τις κραυγές τους ενώ το σώματος το κατασπάραζε το θεριό της φωτιάς, οι διασώστες που βρήκαν τα άψυχα κορμιά των θυμάτων, 365 μέρες, 365 νύχτες δεν μπορούν να ησυχάσουν. Όπου κι αν γυρίσουν οι εικόνες, οι οσμές, η φρίκη ενός τέτοιου μαρτυρικού θανάτου, οι νυχτερινοί εφιάλτες, τα δάκρυα που στέρεψαν, τους ακολουθούν, τους "σιγοκαίνε" τη ψυχή. Ένα χρώμα κάλυψε πιά τον ήλιο, τη ζωή τους, το μαύρο. Όμως εκείνοι που τους έκλεψαν μέσα από την αγκαλιά τους τα αγαπημένα τους πρόσωπα, έχουν "βαφτιστεί" στη κολυμβήθρα του Σιλωάμ, της λήθης...
Καμιά τιμωρία για το "ομαδικό έγκλημα". Ναι εκτός από τα καταδικαστέα" εγκλήματα πολέμου", υπάρχουν και τα "εγκλήματα ειρήνης". Αυτά δεν θα δικαστούν από κανένα Διεθνές Δικαστήριο. Με ένα Νόμο, θα " πέσουν στα μαλακά" και με ανάλαφρη τη συνείδησή τους, θα συνεχίζουν να ζουν, να τρώνε, να εργάζονται, να πολιτεύονται, να διασκεδάζουν σαν να μην είχαν αφήσει να καεί αβοήθητο, ούτε ένα ζωάκι. Πράξη που ήδη τιμωρείται πιο αυστηρά μάλλον από το να αποτύχεις να αποτρέψεις από το να καούν ζωντανοί 102 άνθρωποι! Ή να τους εγκλωβίσεις στη καιόμενη περιοχή.
Στο Μάτι, όπως και σε κάθε άλλη " Εθνική Τραγωδία" ...ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ, όπως ήταν και ο τίτλος του βιβλίου της Διδώς Σωτηρίου. Μετά θάνατο ΔΙΚΑΙΩΣΗ! Οι ζωντανοί- νεκροί που έμειναν πίσω περιμένουν βοήθεια από ένα ανίκανο κράτος να τους προσφέρει πίσω μια ζωή, βυθισμένη για πάντα στο πένθος, αλλά με στοιχειώδη αξιοπρέπεια. Αναρωτιέμαι όσοι διώκονται έστω και με διώξεις-χάδι, άραγε στο ξημέρωμα αυτής της τελευταίας μέρας της ζωής της δεκάδων αθώων, είναι κιόλας 4 πμ, κοιμούνται; Κοιμήθηκαν 365 νύχτες; Κι εμείς;; Μπορεί κάποιοι από μας να σκεφτούμε ότι τέτοιες "βαριές σκέψεις" δεν ταιριάζουν με την περίοδο των διακοπών μας. Ή ακόμη "αρκετά προβλήματα έχουμε στα σπίτια μας" έτσι είναι πιο βολικό ίσως, να αφοσιωθούμε στη ψήφο εμπιστοσύνης που πήρε χθες η νέα κυβέρνηση, τα μέτρα που εξαγγέλθηκαν και να προχωρήσουμε κανονικά τη ζωή μας, εμπιστευόμενοι της δηλώσεις του Υπουργού κυρίου Χρυσοχοΐδη "Ποτέ πια Μάτι!".
Όχι! Όχι οι περισσότεροι από μας ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ! Έτσι κι εύκολα γυρίζει η σελίδα του βιβλίου με τις "Εθνικές Τραγωδίες" τούτης της πολύπαθης χώρας; Κι όχι μόνο από ακραία καιρικά φαινόμενα, ή γεγονότα! Έτσι απλά; Καληνύχτα Άγγελοι με τα καμένα φτερά...