Την ώρα που χτυπούσε η καμπάνα του σαββατιάτικου εσπερινού διάλεξε ο αγαπημένος μας Γεώργης Διλμπόης να ταξιδέψει για τη «Δημοκρατία των ουρανών». Επιβεβαιώνοντας ότι τους καλούς ανθρώπους ο θεός τους παίρνει απόγευμα Σαββάτου. Και ο Διλμπόης ήταν ένας καλός άνθρωπος με την ευρύτερη έννοια του όρου. Ένας άνθρωπος θησαυρός μοναδικός και ξεχωριστός στην κοινωνία μας, όχι μόνο στον πνευματικό τομέα αλλά και στη διεκδίκηση του δίκιου. Ντόμπρος και σταράτος που δεν έκρυβε λόγια, που έλεγε τα σύκα - σύκα και τη σκάφη - σκάφη και δεν φοβόταν να τα βάλει με τις εξουσίες όσο ψηλά και αν βρίσκονταν. Αξιοθαύμαστος και αξιοζήλευτος ήταν παράδειγμα προς μίμηση για όλους εμάς, διδάσκοντάς μας.
Φαινόταν μια χαρά στην κλινική που τον επισκέφτηκα τις πρώτες μέρες… Και μάλιστα με διάθεση και ορεξάτος. Και χάρηκα όταν επιτέλους συμφώνησε να γράψω τη βιογραφία του. Μόνο που καθυστέρησε πολύ να μου δώσει το πράσινο φως. Η πρότασή μου ήταν πριν 5 χρόνια, αλλά το καθυστερούσε. Τον ενοχλούσα συνέχεια, αλλά δεν το αποφάσιζε… Είναι νωρίς, μου έλεγε. Και πρόσφατα όχι μόνο συμφώνησε αλλά ενθουσιάστηκε. Πήγα και 3-4 φορές στην κλινική που νοσηλευόταν και του ανέλυσα τη δομή του βιβλίου και συμφώνησε απόλυτα, ακόμα και για τον τίτλο. Τελευταία φορά την περασμένη Τετάρτη. Όμως να, που τα φαινόμενα απατούσαν… Από την καλή κατάσταση που βρισκόταν, η υγεία του επιδεινώθηκε και ήρθε το μοιραίο τέλος. Ταξίδεψε πλήρης ημερών για τον τόπο αναπαύσεως.
Τώρα, τι να πρωτογράψεις για τον Γεώργη Διλμπόη…; Κάποιοι τον προσφωνούσαν «δάσκαλο», με την ευρεία έννοια του όρου, και εκείνος φρόντιζε με αγάπη, συνέπεια και συνέχεια να γηράσκει διδάσκων. Όχι με τον καθιερωμένο στυγνό και στεγνό τρόπο αλλά με το σωστό λόγο, την συμπεριφορά, το παράδειγμα, που δικαιώνουν τον άνθρωπο και που, παρά την ηλικία του, ποτέ δεν ησύχαζε όπως της θάλασσας τα κύματα… Στην ιστορία έμειναν εκτός από τα βιβλία του τα άρθρα στη «Χιόνη», όπως και οι «Χιώτικες Πνευματικές Δημιουργίες» στη δεύτερη σελίδα του «Χιακού Λαού» το 1968-69.
Ένας Μικρασιάτης, καθηγητής, θεολόγος, ποιητής, λογοτέχνης, σχεδιαστής. Ένας Γεώργης Διλμπόης που διαφωνούσε κάθετα με την έκδοση ενός βιβλίου αναφοράς στον εαυτό του, λόγω σεμνότητας και ταπεινότητας. Όμως η όλη μέχρι σήμερα βιοτή του το δικαιούταν. Μια βιοτή που σημαδεύτηκε από όλα τα διδάγματα της χριστιανικής θρησκείας αλλά και από την αγάπη για ό,τι είχε σχέση με τα γράμματα, τον τόπο και τον άνθρωπο. Μια σχέση ερωτική, που είχε ως καταστάλαγμα όχι μόνο μια πληθώρα βιβλίων από τον ίδιο, αλλά, το πιο σημαντικό, την συνεχόμενη ανάπτυξη σε ό,τι είχε σχέση με το πνεύμα και τον πολιτισμό. Με τιμούσε με τη φιλία του πάνω από 40 χρόνια και τι δεν έχω να θυμηθώ από την παρέα μας. Δυστυχώς έφτασε το τέλος της…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Y.Γ.: Η κηδεία του Γεώργη Διλμπόη αύριο Τρίτη στις 15:30 από τον Άγιο Χαράλαμπο Βαρβασίου.
