Τον θυμήθηκα πρόσφατα με αφορμή το χρονογράφημα που έγραψα για τα αρχαία ελληνικά («ο φίλος τον φίλον» κ.λπ.). Ήταν από τους σεμνούς και χαμηλών τόνων καθηγητές και επειδή τότε ήταν και πολύ νέος, όχι πολύ μακριά από τη δική μας ηλικία, τον βλέπαμε με διαφορετικό μάτι. Ήμασταν εμείς 15, άντε να ήταν εκείνος 30. Η αλήθεια είναι ότι ήταν λίγο αυστηρός, ήταν όμως δίκαιος. Τον βαθμό που άξιζες θα σου τον έδινε. Ήθελε όμως να μάθουμε και καλά γράμματα και Αρχαία και Νέα και με τον νεανικό ενθουσιασμό που τον διέκρινε ήταν ξεχωριστός. Η φιγούρα του ήταν χαρακτηριστική, καθώς ήταν και λίγο κοντός, αλλά και η προφορά της φωνής του χαρακτηριστική, Καρδαμυλίτικη.
Ο λόγος για τον φιλόλογο καθηγητή Λουκά Καράβολο. Λίγοι ήμασταν οι μαθητές της δικής μου τάξης που συγκεντρωθήκαμε για να του αποτίσουμε τον ύστατο φόρο τιμής και να του πούμε το τελευταίο αντίο. Και έχω την αίσθηση ότι οφειλόταν στο ότι το φευγιό του έγινε σαββατοκύριακο. Γιατί όλοι αγαπούσαμε τον συχωρεμένο τον Λουκά που, εκτός από καλός καθηγητής, ήταν και ντόμπρος και σταράτος και το κυριότερο δεν είχε καμία σχέση με ρουφιανιές στην Ασφάλεια, που ήταν στην ημερήσια διάταξη τον καιρό εκείνο. Τον θυμάμαι να μπαίνει στο λεωφορείο, από τη στάση λίγο πριν από τη στροφή του Στακιά στον Κάμπο, και «σκοτωνόμασταν» ποιος να του πρωτοπροσφέρει τη θέση του να καθίσει.
Είχα να τον δω πάρα πολλά χρόνια, όμως πάντα κατείχε μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου και δεν τον ξεχνούσα ποτέ, γιατί όχι μόνο εγώ, αλλά και όλοι οι άλλοι τον αγαπούσαμε. Και πώς να ξεχάσεις τέτοιους καθηγητές που ξεχώριζαν για τη διδασκαλία, το ήθος, την εντιμότητα; «Έφυγε» πολύ νωρίς, δυστυχώς.
Και ναι μεν μπορεί να φύγαμε από το Γυμνάσιο, πολλά χρόνια πριν, όμως κάποιοι καθηγητές μας έμειναν στη μνήμη μας. Δεν τους συναντούσαμε βέβαια τακτικά, αλλά όταν τους βλέπαμε κάτι πετάριζε στην καρδιά μας. Ήταν οι θύμησες από τα χρόνια της αθωότητας, άσχετα ότι κάποιες από αυτές δεν ήταν ευχάριστες. Βλέπετε οι δάσκαλοι ήταν οι κυρίαρχοι της τάξης και, όπως και να το κάνουμε, σε πιο πλεονεκτική θέση από εμάς. Όμως μπορούσαμε να εκτιμούμε το λειτούργημά τους ανεξάρτητα ότι πολλές φορές μας πλήγωναν με τα διαγωνίσματα και τη βαθμολογία τους. Ας είναι αναπαυμένοι.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Υ.Γ.: Στο στιγμιότυπο από αριστερά Αντώνης Κουκουνάρης, Γιώργος Τσαπέλας, Μάρκος Βολίκας, Λουκάς Καράβολος, Κλεόβουλος Παπαμαύρου (Πήξης) γυμναστής (αρχείο Τάκη Δηράκη)
