Σας ζάλισα τον τελευταίο καιρό με τα… ιατρικά ανακοινωθέντα μου που αφορούν την υγεία μου, αλλά φταίτε κι εσείς. Όχι, δεν θα βρείτε τον μπελά σας, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι με συγκινήσατε ιδιαίτερα με το ενδιαφέρον και την αγάπη σας. Και τι άλλο θέλει ένας άνθρωπος στη σημερινή εποχή της αποξένωσης; Μια ζεστή αγκαλιά, έστω και νοερή, να αισθανθεί διαφορετικά και να τη χαρεί και να την ευχαριστηθεί. Δεκάδες τα μηνύματα, πολλά τα τηλεφωνήματα έκφρασης αγάπης. Θέλει κάτι άλλο σήμερα ο καθένας από εμάς, παρά όλα αυτά που του κάνουν τη ζωή πιο ευχάριστη και χαρούμενη; Είναι τα μοναδικά τα οποία επιζητούμε και «πιανόμαστε» για να αισθανόμαστε άνθρωποι. Και τότε η ζωή είναι ωραία παρά τα όποια προβλήματα μπορεί να παρουσιάζονται.
Στο… ιατρικό ανακοινωθέν τώρα. Όπως έχω ξαναγράψει, όλα όσα με αφορούν τα μοιράζομαι με τους αναγνώστες μου και πιστεύω, φίλους μου, έστω και εκ του μακρόθεν. Μόνο μυστικά δεν έχω. Ανοίγω την καρδιά μου και όποιος θέλει τη διαβάζει κι όποιος θέλει την απορρίπτει. Μια κύστη λοιπόν στη σπονδυλική στήλη έκανε το κακό εδώ και κάνα μήνα με αφόρητους πόνους στους γλουτούς, στο μηρό και στην κνήμη. Να μην μπορώ να καθίσω, να περπατήσω, να σταθώ όρθιος. Πρόβλημα μεγάλο και μέχρι κάποια στιγμή αξεπέραστο.
Και ποιοι μπορούσαν να βοηθήσουν; Μα ποιοι άλλοι από τους γιατρούς. Έγραφα τις προάλλες για τον Τσσιλίμη και για άλλους, αλλά στην παρούσα περίπτωση ο φύλακας - άγγελός μου ήταν ο νευροχειρουργός Δημήτρης Δρόσος. Τον γνώρισα το 2022 από τη Μαρίκα Γκιάλα και από την πρώτη στιγμή με εντυπωσίασε με την ευγένειά του, τις εξηγήσεις που μου έδωσε, με το χαμόγελο, με την καλοσύνη του. Για να μάθω αργότερα και για την άριστη επιστημονική κατάρτισή του. Σε αυτόν κατέφυγα να πω τον πόνο μου.
Διαπίστωσε την αιτία, αλλά η θεραπεία δεν «έπιασε»… Ελάτε όμως που δεν το «χώνευε». Και κάθε λίγο και λιγάκι να τηλεφωνεί πώς πάω με την αγωγή και θα έλεγα πως στενοχωριόταν κι ο ίδιος που δεν έβλεπε βελτίωση. Και τελευταία κατέληξε ότι πρέπει να γίνει επισκληρίδιος, μπας και υποχωρήσουν οι πόνοι που με έτρωγαν. Στο άρπα κόλλα το κανόνισε, με τον εξίσου αγαπητό Παντελή Στεφάνου, και να 'μαι χτες στα χέρια του έμπειρου αναισθησιολόγου, παρουσία και του Δρόσου. Όπλισε τις ενέσεις του, «πέτυχε» το στόχο του στη σπονδυλική στήλη, και ούτε που το κατάλαβα. Και τώρα περιμένουμε τα τελικά αποτελέσματα σε ένα δεκαπενθήμερο.
Να τους απευθύνω ένα ειλικρινές ευχαριστώ και να επαναλάβω για μια ακόμα φορά να εμπιστευόμαστε όλους τους γιατρούς μας. Το αποδεικνύουν με τα έργα τους στην πράξη και μπράβο τους.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
