Πέντε χρόνια πριν… Να θυμηθούμε ότι ήμασταν κλεισμένοι στο σπίτι… Και σαν σήμερα μπαίναμε στη δεύτερη εβδομάδα… Με αφορμή ένα «πραγματάκι», που έλεγε και ο φίλος μου ο Διλμπόης, που είχε αναστατώσει τις τελευταίες μέρες ολόκληρο τον κόσμο. Και από τη μια στιγμή στην άλλη άλλαξε τις συνήθειες, τις συμπεριφορές, την καθημερινότητά μας. Και ενώ μακαρίζαμε τη γενιά μας που δεν γνώρισε πόλεμο, να που έρχεται ένας ιός να μας κηρύξει έναν ακήρυκτο πόλεμο…
Στον αστερισμό του κορωνοϊού, λοιπόν, βρεθήκαμε και έπρεπε να τον βιώσουμε με ψυχραιμία και χωρίς πανικό, που είναι και ο χειρότερος σύμβουλος. Με τις απαγορεύσεις να διαδέχονται η μία την άλλη, τα κρούσματα να αυξάνονται, κάποιοι άνθρωποι να καταλήγουν… Και ποιος θα τους το έλεγε πως θα «έφευγαν» από έναν κωλοϊό. Και ποιος θα έλεγε και σ’ εμάς, ότι θα ερχόταν η ημέρα που δεν θα έπρεπε, όσοι ήμασταν και σε μια ευπαθή ηλικία, να ξεμυτάμε από τα σπίτια μας. Και να είμαστε σε αυτόβουλο, κατ’ οίκον, περιορισμό…
Έτσι είχαμε βιώσει πρωτοφανείς και πρωτόγνωρες καταστάσεις. Και έπρεπε να ήμασταν οπλισμένοι με υπομονή και να υπακούμε, ασφαλώς, στα κελεύσματα αυτών που ήξεραν κάτι παραπάνω. Και να εφαρμόζουμε σχολαστικά τους κανόνες υγιεινής, αφού από αυτούς εξαρτιόνταν πολλά και ειδικότερα η απομόνωση του ιού. Υποθέτω πως οι περισσότεροι είχαμε εμπεδώσει όλα όσα έπρεπε να κάνουμε, αφού είχαμε και τις τηλεοράσεις που καθημερινά μας «βομβάρδιζαν», εκείνη τη φορά για το καλό μας.
Καθόμασταν σπίτι, λοιπόν, όπως τραγουδούσε κάποτε ο συγχωρεμένος ο Λουκιανός, και κόβαμε και καμία βόλτα στη γειτονιά μας για να μην πλήττουμε. Κι εγώ, στην Αγία Ερμιόνη, ήμουν από τους τυχερούς γιατί μια βόλτα γύρω - γύρω στο λιμανάκι ήταν ό,τι πιο ευχάριστο. Εκτός από την τηλεόραση ανοίγαμε και κανένα βιβλίο, ακούγαμε και λίγη μουσική. Και ευτυχώς τη βγάλαμε «καθαρή», μέχρι και σήμερα! Μόνο που καραδοκεί ακόμα…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Υ.Γ.: Πάω για επισκληρίδιο σήμερα στο Νοσοκομείο, από τους Δρόσο και Στεφάνου μπας και υποχωρήσουν λίγο οι πόνοι. Για να δούμε…
