Μας καμάρωσα, αλλά…

Σάβ, 01/02/2025 - 07:05

Μας καμάρωσα, μας θαύμασα, μας είπα μπράβο ρε παιδιά! Την Κυριακή 26/1/25 στη μεγαλειώδη συγκέντρωση στην πλατεία Ν. Πλαστήρα, για το έγκλημα στα Τέμπη. Βλέπετε, τέτοια σύναξη είχαμε χρόνια να βιώσουμε. Το έγραψα τις προάλλες στο χρονογράφημα «η πλατεία ήταν γεμάτη» εκφράζοντας παράλληλα τον θαυμασμό μου για όλες τις Χιώτισσες και τους Χιώτες που μαζεύτηκαν να συμπαρασταθούν, έστω και νοερά, στους γονείς των αδικοχαμένων παιδιών. Μια παρόμοια μεγαλειώδη συγκέντρωση είχαμε ζήσει τον Απρίλη του 2001 όταν ο καθηγητής Τάσος Γιαννίτσης, υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων τότε, προσπάθησε να υλοποιήσει μια μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού. Ξεσηκώθηκε σύμπασα η χώρα, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης και η μεταρρύθμιση ματαιώθηκε.

   Και τι σκέφτηκα…; Πόσες τέτοιες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας γίνονται κατά καιρούς στην πλατεία; Αμέτρητες! Και ποια ήταν η συμμετοχή; Μικρή για να μην πω ελάχιστη με εξαίρεση κάποιες περιπτώσεις που έβγαζαν μάτια. Σε όλες τις υπόλοιπες η πλατεία έμοιαζε ψιχαλισμένο πεζοδρόμιο. Και να πείτε ότι αφορούσαν θέματα που δεν μας ενδιέφεραν και δεν μας αφορούσαν; Μας έκαιγαν και μας τσουρούφλιζαν. Παρόλα αυτά εμείς λάμπαμε δια της απουσίας μας. Και αναρωτιέμαι με ποια κριτήρια αποφασίζουμε να συμμετέχουμε σε μια διαμαρτυρία; Γιατί τέτοια αδιαφορία και γιατί τέτοιος εφησυχασμός; Να σε έχουν βάλει στο εκτελεστικό απόσπασμα κι εσύ να γελάς… Τι να πω, δεν ξέρω.

   Και όμως! Αν συλλογιστούμε τι διακυβεύεται με την απουσία μας νομίζω πως θα καταγγείλουμε τον ίδιο τον εαυτό μας. Η ακρίβεια μας έχει γονατίσει, στο θέμα της υγείας τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο, το αεροδρόμιο καρκινοβατεί, το ίδιο και το φράγμα στης Κόρης το Γεφύρι, τα εισιτήρια είναι πανάκριβα, νερό δεν έχουμε και τόσα άλλα. Και τώρα τελευταία μας πρόεκυψε και το αντιμόνιο και μάλιστα με καρκινικές συνέπειες. Και τι κάνουμε και πώς αντιδρούμε; Πέρα βρέχει και στ’ Αϊβαλί βροντά. Ας πάει και το παλιάμπελο…

   Ας σκεφτούμε ότι μπορούμε να επηρεάσουμε τις όποιες εξελίξεις και να στείλουμε μηνύματα. Φωνή λαού οργή θεού. Γιατί μένουμε άφωνοι;

Του Δημήτρη Φρεζούλη

dimfre@yahoo.gr

Υ.Γ.: Ετοιμάζω τη βιογραφία του Γεώργη Διλμπόη. Όποιος,-α θέλει να γράψει κάτι ευπρόσδεκτο. Email: dimfre@yahoo.gr

Σχετικά Άρθρα