Πριν λίγες μέρες, το 2016, περνούσε, όπως και τόσοι άλλοι, στον αστερισμό της αιωνιότητας ο Φάνης Φαντέμης και κατά κόσμον Δημήτρης Ανδριώτης… Και μόνο τυχαίος δεν ήταν ο αγαπημένος φίλος και αγαπητός συγγραφέας και ποιητής. Μπορεί να μην ήταν μοναδικός, ήταν όμως από εκείνους που χαιρόσουν να διαβάζεις τα ποιήματα και τα διηγήματά του, να κουβεντιάζεις μαζί του, να πίνεις ούζο, να απολαμβάνεις την παρουσία του, να προβληματίζεσαι με τις αγωνίες και τις ανησυχίες του…
Άγνωστος ήταν για τους περισσότερους, γιατί δεν επεδίωξε ποτέ την προβολή, καθώς η ταπεινότητα και η μετριοφροσύνη του ήταν παροιμιώδεις. Αγωνιστής μια ολόκληρη ζωή. Στον αγώνα για το δίκιο, αλλά και στον αγώνα ενάντια στην αρρώστια για πολλά χρόνια. Ωραίος άνθρωπος σε όλα του.
Μέσα στα μάτια μου είναι οι εκφράσεις του, μέσα στα αφτιά μου τα λόγια του, μέσα στην καρδιά μου οι αρχές, τα ιδανικά, η αγάπη του για όλο τον κόσμο…
Ένα βιβλίο του μου είχε δώσει πριν από καμιά 20αριά χρόνια ο Κώστας Χαβιάρας ήταν η αιτία να γνωριστούμε. Ένα βιβλίο που απέπνεε ναυτικό και θαλασσινό άρωμα και με είχε ενθουσιάσει. Και από τότε εντρύφησα σε όλα τα βιβλία και τις ποιητικές συλλογές του και κάναμε παρέα όποτε ερχόταν στη Χίο από το Βερολίνο. Και περνούσαμε ώρες ατελείωτες, πότε πίνοντας καφέ και πότε ουζάκι. Και το τελευταίο καλοκαίρι του το περάσαμε με ακόμα περισσότερες μέρες, λέτε και καταλαβαίναμε ότι ίσως να ήταν και οι τελευταίες. Του είχαν αφαιρέσει το στομάχι και έτρωγε σαν πουλάκι αλλά δεν το έβαζε κάτω παρά τα 89 χρόνια του…
Η αλήθεια είναι ότι έζησε μια γεμάτη ζωή και έφυγε πλήρης ημερών. Παρ’ όλα αυτά ο πόνος για την απώλειά του ήταν μεγάλος γιατί τον αγαπήσαμε και μας αγάπησε. Ας είναι αιωνία η μνήμη του.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
