Εκείνες τις μέρες απουσίαζα στην Κρήτη και δεν το πήρα χαμπάρι… Και χτες είδα το τοιχοκόλημμα που ανήγγειλε το 40νθήμερο μνημόσυνο για το φευγιό του καπ. Παναγιώτη Τσακού που άφησε τα εγκόσμια στα 94 χρόνια του. Αρκετά, θα πείτε κάποιοι από εσάς, αλλά όσα χρόνια κι αν ζήσει ένας άνθρωπος είναι χαρά. Αν βέβαια έχει τα λογικά του και δεν ταλαιπωρείται με μύρια όσα συνεπάγεται η μεγάλη, πια, ηλικία.
Τον καπ. Παναγιώτη Τσακό τον γνώρισα για πρώτη φορά τον Ιούλιο του 1976. Πού αλλού, παρά στο ναυτικό γραφείο του αγαπητού Παντελή Περρή που έφτιαχνε πληρώματα. Μικρός το δέμας, αλλά χαμογελαστός και προσηνής…
Μαζί με 5- 6 ακόμα θα πηγαίναμε στην Ιαπωνία να παραλάβουμε από τα ναυπηγεία ένα καινούργιο καράβι της Scio shipping. Το όνομα του «Άιλαντ Σταρ» που ερχόταν να προστεθεί και σε άλλα της εταιρείας με το πρόσημο «Άιλαντ». Θα φτάναμε στη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου με ενδιάμεση στάση στη Μπαγκόνγκ, πάνω από την οποία, κατά τη διαδικασία προσγείωσης, είδαμε το χάρο με τα μάτια μας εξ αιτίας μια τρομερής καταιγίδας. Οι περισσότεροι τα «χρειαστήκαμε», αλλά ο καπ. Παναγιώτης παρέμενε ψύχραιμος, όπως πρέπει να είναι όλοι οι καπετάνιοι είτε στη θάλασσα, είτε στη στεριά, είτε και στον… αέρα. Φτηνά τη γλυτώσαμε τότε, φτάσαμε στο Τόκιο και στη συνέχεια στη Νακαμούρα, όπου και το ναυπηγείο, αν θυμάμαι καλά.
Το βαπόρι παρελήφθη και μετά από 20 μέρες σαλπάραμε και όλοι περιμέναμε να δούμε τα «μούτρα» του καπετάνιου εν πλω. Και τότε ήταν που μας εντυπωσίασε με την καλοσύνη, την αγάπη, την καταδεκτικότητά του. Κάθε βράδυ έβλεπε σε ένα μικρό ημερολογιάκι, ποιος άγιος γιόρταζε, ακόμα και εντελώς άγνωστος και μας προσκαλούσε στην καμπίνα του να τον τιμήσουμε. Ήταν, βέβαια, μια αστεία δικαιολογία για να βγάλει το μπουκάλι το ουίσκι και τα συμπαρομαρτούντα και να αρχίσει η διασκέδαση. Γιατί η ζωή στο βαπόρι θέλει και καλοπέραση. Και ήταν και ανοιχτοχέρης, ως προς την τροφοδοσία, σε βαθμό σκανδαλώδη.
Και επειδή διασκέδαση δεν γίνεται χωρίς τραγούδι εκείνο που του άρεσε, γιατί του θύμιζε την αγαπημένη γυναίκα του, ήταν το «Μαρία με τα κίτρινα ποιον αγαπάς καλύτερα. Τον άντρα σου ή το… γείτονα». Και να τραγούδι και να χορός και οι 16 μήνες που έκανα στο «Σταρ» ως ασυρματιστής πέρασαν χωρίς να το καταλάβω…
Μετά την "αποστρατεία" μας τον έβλεπα, αραιά και πού, στου Περρή και με εκείνο το ωραίο χαμόγελό του θυμόμασταν τα παλιά…
Αύριο στην Αγία Μαρίνα Καλοπλύτου το 40νθήμερο μνημόσυνό του για να θυμηθούμε και τιμήσουμε τη μνήμη ενός καπετάνιου που έγραψε κι αυτός τη δική του ιστορία.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Υ.Γ.: Στο στιγμιότυπο ένα από τα πολλά γλέντια μας. Ο καπ. Παναγιώτης τρίτος από δεξιά με το ποτήρι στο χέρι. Αιωνία η μνήμη του!
