«Άνοιξε» κάποιες μέρες ο καιρός και η προκυμαία του λιμανακιού της Αγίας Ερμιόνης προσφέρεται για μια βόλτα από πάνω μέχρι κάτω. Και δεν είναι λίγοι εκείνοι που παίρνουν τα παιδιά τους και έρχονται να πάρουν τον αέρα τους και να ξεσκάσουν. Οι περισσότεροι βέβαια τα σαββατοκύριακα, καθώς συνδυάζουν φαγητό στο «Μπαχάρι», που πάντα είναι γεμάτο και αυτό κάτι σημαίνει. Ε, και πριν ή μετά από τη μάσα κατεβαίνουν να πάρουν μια γεύση και από θάλασσα.
Και καλά κάνουν, φυσικά, συνδυάζοντας το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Μόνο που κατά τη βόλτα τους στις προβλήτες του λιμανακιού πρέπει να έχουν τα μάτια τους όχι απλά ανοικτά αλλά δεκατέσσερα. Και γιατί παρακαλώ; Μα γιατί όλο το ανατολικό κομμάτι της προκυμαίας «διακοσμείται» με ακαθαρσίες. Τόσο το εσωτερικό όσο και το εξωτερικό, μια κατάσταση που χρονίζει εδώ και καιρό και κανείς δεν ενδιαφέρεται. Eκτός και αν βρέξει και παρασύρει κάποιες από αυτές και τις ρίξει στη θάλασσα, όπως έγινε πρόσφατα. Το πρόβλημα είναι τι γίνεται όταν δεν βρέχει.
Προχτές το απόγευμα είδα μια μάννα να βολτάρει με τα παιδιά της και ποια ήταν η συνεχής συμβουλή της; «Προσέχετε πού πατάτε»! Και επειδή τα πιτσιρίκια ακολουθούσαν φρόντιζε και να τα προειδοποιεί… «Πατάτε όπου πατώ». Και μάλιστα θυμήθηκα και το τραγούδι του Θεοδωράκη με τον Λέκκα «Κοίτα με στα μάτια, πάτα όπου πατώ, κράτα με καλά απόψε, μην αναληφθώ».
Έτσι οι περιηγητές στο λιμανάκι πρέπει να προσέχουν πού πατούν για να μη γεμίζουν οι σόλες τους ακαθαρσίες. Μα τη βόλτα δεν την κάνεις για να κοιτάζεις κάτω και να προσέχεις πού πατάς, αλλά για να απολαμβάνεις την εικόνα της θάλασσας, τις βάρκες που λικνίζονται, τα βαπόρια που ταξιδεύουν στα ανοικτά. Διαφορετικά τι να την κάνεις τη βόλτα; Δώρο άδωρο…
Κι εγώ δεν ξέρω πόσες φορές έχω γράψει γι' αυτό το χρονίζον πρόβλημα στο λιμανάκι. Όποτε το θυμηθούν στο Λιμενικό Ταμείο και γκρινιάξω στέλνουν έναν υπάλληλο να μαζέψει την «κόπρο του Αυγείου», αλλά στη χάση και στη φέξη. Την τελευταία φορά μάζεψαν όσα βλέπει η πεθερά και τα υπόλοιπα τα παράτησαν. Και δε λέω να γίνεται καθαρισμός καθημερινά, αλλά, βρε αδελφέ, ας απασχολείται ένας καθαριστής μια φορά το μήνα, τουλάχιστον. Για να μην πατάνε όσοι μας ακολουθούν όπου πατούμε, έχοντας τα μάτια και την προσοχή μας στο τσιμέντο και όχι στις θαλασσινές ομορφιές.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
