Προετοιμάζεται, λοιπόν, να φύγει και αυτός ο χρόνος όπως έφυγαν και πολλοί άλλοι από τον καιρό που γεννηθήκαμε… Έρχονται και παρέρχονται οι χρόνοι και εμείς τους βιώνουμε από την πρώτη μέχρι την τελευταία ημέρα τους. Άλλοτε με χαρές και άλλοτε με λύπες. Καλοδιάθετοι και κακοδιάθετοι. Άλλοτε ευχαριστημένοι και άλλοτε δυσαρεστημένοι. Αν η ζυγαριά γέρνει προς τα πρώτα, πρέπει να είμαστε ικανοποιημένοι…
Δυστυχώς όμως φέτος η ζυγαριά έγειρε α λα πάντα… Από την αρχή του το 2020, όπως αποδείχτηκε στην πράξη, μας επεφύλασσε πολλές δυσάρεστες εκπλήξεις. Με κυριότερη φυσικά την πανδημία του κορωνοϊού που μας ήρθε από τα μέσα του Φλεβάρη και μας «κατσικώθηκε» για τα καλά και ανέτρεψε τις ζωές μας. Να μην επαναλαμβάνω τα γνωστά και τα ίδια.
Και η παρουσία του κορωνοϊού συνεχίζεται και όλες τις ελπίδες μας τώρα τις έχουμε εναποθέσει στο εμβόλιο με το οποίο υποτίθεται ότι θα γίνουμε άτρωτοι, αλλά για να δούμε και τα αποτελέσματά του. Γιατί μπορεί να υπάρχουν τα «ναι μεν», δεν παύουν όμως να υπάρχουν και τα «αλλά»… Άλλοι είναι αισιόδοξοι και άλλοι απαισιόδοξοι και να δούμε ποιοι θα δικαιωθούν στο τέλος…
Και με την εκπνοή του χρόνου, τι να κάνουμε; Να πάρουμε ένα σφουγγάρι να τα σβήσουμε όλα και να προσδοκούμε ότι όλα θα είναι καλύτερα τον καινούργιο χρόνο; Το λέει άλλωστε και το γνωστό πρωτοχρονιάτικο τραγουδάκι «πάει ο παλιός ο χρόνος, ας γλεντήσουμε παιδιά». Και μπορεί να γλεντήσουμε με την προσδοκία του εμβολίου, αλλά θα βαρύνουν και άλλο έναν χρόνο οι ώμοι μας, έτσι; Γλυκόπικρη η γεύση…
Έτσι περιμένουμε την καινούργια Πρωτοχρονιά, πολύ διαφορετική από όλες όσες έχουν προηγηθεί… Και ετοιμαζόμαστε να αποχαιρετήσουμε μια χρονιά που ήταν η χειρότερη του 21ου αιώνα. Και πήρε μαζί της τόσους και τόσους ανθρώπους εξ αιτίας του κορωνοϊού και ποιος θα το φανταζόταν πέρυσι τέτοιες μέρες. Και ποια ευχή μπορούμε να κάνουμε; Να πάει στον αγύριστο!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
