«Ταξίδεψε» κι ο Μανώλης

Τούτη τη φορά σειρά είχε ο Μανώλης στην παγανιά που βγήκε ο χάρος. Και μας στέρησε ακόμα έναν συγχωριανό και έναν καλό φίλο αλλά και έναν άνθρωπο που ενδιαφερόταν και θυσιαζόταν για τον συνάνθρωπο. Έτσι ο Μανώλης Κωνσταντάς δεν είναι πια μαζί μας. Έσβησε το πρωί της Κυριακής στην εντατική του Νοσοκομείου μετά από ολιγοήμερη νοσηλεία και τον αποχαιρετήσαμε χτες πάνδημα. Η τελευταία δύσπνοια που του παρουσιάστηκε αποδείχτηκε τελικά μοιραία, καθώς είχε προηγηθεί και άλλο παρόμοιο πρόβλημα υγείας.

Η «παράγκα» των ψαράδων στην Αγία Ερμιόνη έμεινε από προχτές φτωχότερη καθώς χάθηκε ο καθημερινός θαμώνας της. Από πολύ νωρίς το απόγευμα μέχρι λίγο πιο αργά ήταν καθημερινά εκεί και χαιρόμασταν την παρουσία του. Μια παρουσία ευχάριστη, αλλά και σοβαρή και συγκροτημένη και σε πολλές περιπτώσεις και συμβουλευτική, ειδικά για καιρούς και ψαρέματα. Με το ψαράδικο καπελάκι του και το παχύ μουστάκι του, πιο παλιά με το τσιμπούκι του, ήταν μια ωραία φιγούρα βγαλμένη από το παρελθόν. Ήταν ο άνθρωπος που δημιουργούσε μια όμορφη περιρρέουσα ατμόσφαιρα χωρίς πολλά και άστοχα λόγια αλλά πάντα μετρημένα, με σύνεση και περίσκεψη. Αγαπητός από όλους απέπνεε μια ταπεινότητα και έναν σεβασμό που γίνονταν αντιληπτά με την πρώτη ματιά.

Δυστυχώς πριν πολλά χρόνια ήπιε το πικρό ποτήρι της πρόωρης απώλειας της γυναίκας του της Κλεάνθης και κυρίως μια ακόμα τραγωδία με το φευγιό του γιου του Ιπποκράτη, όταν ήταν στρατιώτης, στα 20 χρόνια του. Δυο άγουροι και άδικοι θάνατοι που τον πήγαν πολλά χρόνια πίσω και τον σημάδεψαν ανεξίτηλα.

Για πολλά χρόνια έφαγε τις θάλασσες και τους ωκεανούς με το κουτάλι, είτε ως ψαράς είτε ως ναύκληρος και είχε στο παθητικό του και ένα ναυάγιο.

Ο Μανώλης Κωνσταντάς ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος, τον καμαρώναμε όμως για την καλοσύνη του, τον δυναμισμό του. Ήταν φιλάνθρωπος και συντρέχτης σε δύσκολες στιγμές συγχωριανών μας. Ήταν αλληλέγγυος και έγραψε μοναδική ιστορία με μια μικρή ομάδα εθελοντών το 2014-15 όταν εκατοντάδες μετανάστες «ξεβράζονταν» στο λιμανάκι της Αγίας Ερμιόνης. Πάντοτε παρών, όλες τις ώρες της ημέρας και της νύχτας. Και τι δεν πρόσφερε, και τι δεν έκανε για τα παιδιά, αλλά και για τους ηλικιωμένους. Με διάθεση και όρεξη. Κάθε χρόνο ήταν η ψυχή της Μόστρας και οι μεταμφιέσεις του άφησαν εποχή. Έκανε τη διαφορά και επέμενε μέχρι τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Ήταν πρωταγωνιστής. Γλεντζές στον απόλυτο βαθμό, χορευταράς στα πανηγύρια στα οποία ήταν πάντα παρών και στο αφτάλικο να ξεχωρίζει. Συμμέτοχος ακόμα και στην προετοιμασία της Μόστρας με εκατοντάδες ώρες στην αποθήκη όπου κατασκευάζονταν τα άρματα.

Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα για τη βιωτή του Μανώλη αλλά περιορίζομαι μόνο στα παραπάνω. Θα μας λείψει η παρουσία του, η παρέα του στην «παράγκα», το τζιπάκι του, ο χορός του, η καλοσύνη του. Όμως ήρθε και η δική του σειρά και ελπίζω την αλληλεγγύη και την προσφορά του να τις έχει υπόψη του ο Ύψιστος για τα περαιτέρω. Αντίο Μανώλη.