Μια, ας την πούμε, διαστροφή που έχω πρωί πρωί είναι να ρίχνω μια ματιά στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, καθώς τώρα πια με το διαδίκτυο σου σερβίρονται στο πιάτο και δεν χρειάζεται να πας στο περίπτερο. Κατά καιρούς λοιπόν έβλεπα κάποια πρωτοσέλιδα, κυρίως στην «Ελεύθερη Ώρα», και αναρωτιόμουν πώς είναι δυνατόν να ξεφεύγουν τόσο πολύ οι δημοσιογράφοι της αλλά και εκείνοι που τους παρέσερναν…
Και ποια ήταν τα πρωτοσέλιδα που μου έκαναν εντύπωση και με άφηναν εμβρόντητο; Τα… «θαύματα» που γίνονταν στον Άγιο Σίδερο του Λυκαβηττού. Και όχι ένα και δύο αλλά πλείστα όσα… Άλλοι σηκώνονταν από τα αναπηρικά καροτσάκια τους, άλλοι, τυφλοί έβλεπαν, άλλοι με χρόνια νοσήματα γίνονταν καλά στο άψε σβήσε. Και πού να θυμάμαι πόσες ακόμα παρόμοιες περιπτώσεις όταν πήγαιναν στην πιο πάνω εκκλησία έβρισκαν την υγειά τους. Και πώς χαρακτηρίζονταν όλες αυτές οι «ιάσεις»; Θαύματα… Και δωσ' του και συνέρρεαν προσκυνητές με ό,τι συνεπαγόταν αλλά και άνθρωποι απελπισμένοι πιστεύοντας σε κάποιο πιθανό «θαύμα»…
Καιρό γινόταν αυτό και απορούσα πώς και δεν επενέβαινε η επίσημη εκκλησία να σταματήσει την κοροϊδία. Μέχρι που χτες διάβασα ότι ο δεσπότης Αργολίδος κατήγγειλε την απάτη. Και μάλιστα, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, μπήκαν και στο συρτάρι οι ανακρίσεις που είχαν αρχίσει με παρέμβαση πολιτικών για ευνόητους λόγους.
Μόλις είχε έρθει ο δεσπότης μας ο κ. Μάρκος στη Χίο, κάποιοι του πρότειναν να γίνουν κάποια «θαύματα» στην Αγία Μαρκέλλα μπας και έχουμε θρησκευτικό τουρισμό, επηρεασμένοι προφανώς και από το χαμό στον γείτονα Άγιο Ραφήλ. Και προς τιμήν του ο Άγιος Χίου όχι μόνο δεν θέλησε να ακούσει κουβέντα για ψεύτικα θαύματα, αλλά και τους τα «έψαλε». Και έτσι τελείωσε το θέμα πριν καν ξεκινήσει.
Λέω όμως πόσο αφελείς είναι κάποιοι άνθρωποι. Μια αλήθεια είναι, βέβαια, πως όταν φτάνεις στα όρια της απελπισίας από τα μαλλιά σου πιάνεσαι και περιμένεις την εξ ύψους βοήθεια. Μόνο που θαύματα ποτέ δε γίνονταν, αλλά πάντα υπήρχαν θεομπαίχτες που έπαιζαν με τον πόνο και την απελπισία συνανθρώπων τους για να καρπώνονται έσοδα και κέρδη… Και υποτίθεται πως είναι και άνθρωποι του Θεού! Μα δεν έχουν το Θεό τους.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
