Ο Ιούδας συμβολίζει τον σκοτεινό άνθρωπο που κουβαλάμε μέσα μας και είναι μια λυτρωτική συμβολική πράξη που συντελείται με την Ανάσταση Του Χριστού
Με την Ανάσταση δηλαδη Τού Χριστού, πετάμε στη φωτιά τον κακό και σκοτεινό εαυτό μας, αυτόν του Ιουδα, τού Εφιάλτη
τού σκοτεινού ανθρώπου
και γενικά τού προδότη
που κουβαλάμε μέσα μας
και που έχουμε την ανάγκη
να τον ανακαλύπτουμε
και να τον ακυρώνουμε όσο μπορούμε...
Θα μπορούσαμε όμως και να τον λυτρώνουμε,
αφού πάντα ένας προδότης είναι το κεντρικό υπομόχλιο,
του ανθρώπινου δράματος... του κάθε δράματος...
Το λυτρωτικό στοιχείο ουσιαστικά,
μας απελευθερώνει από την δραματική τελεσίδικη ρήση του ποιητή Κ. Καβάφη από το ποίημα του ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ «και τέλος ο Εφιάλτης θα φανεί και επιτέλους οι Μηδοι θα διαβούνε»
Και πως μπορεί να συντελεστεί αυτό;
Με το κτίσιμο της κάθε συνείδησης μας, όχι ενοχικά, αλλά μαρτυρικά, ενάντια στον εγωισμό μας, ειδικά στον κακό κρυφοεγωισμό μας.
Κτίζοντας έτσι, ελπίδα, στηλιτεύοντας την αγάπη και τη βασίλισσα των αρετών τη Διάκριση.
