Όσο κι αν ξεσκόνισα τα κουτάκια του μυαλού μου δεν κατάφερα να βρω κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό από την πρώτη μέρα στο σχολείο. Πέρασαν τόσα πολλά χρόνια και ανεξάρτητα ότι κάποια γεγονότα τα θυμόμαστε ακόμη και σήμερα, όπως φαίνεται, εκείνη η πρώτη μέρα έχει εξασθενήσει στη μνήμη μου.
Θυμάμαι όμως το ενδιαφέρον που έδειχνα, και εσείς υποθέτω, όταν παίρναμε τα βιβλία. Από την πρώτη στιγμή που φτάναμε στο σπίτι αρχίζαμε να τα φυλλομετράμε, αφού ήταν κάτι καινούργιο και μας έβαζαν σε νέους κόσμους. Το ενδιαφέρον όμως αυτό δεν κρατούσε και πολύ αφού, στη συνέχεια, ήμασταν υποχρεωμένοι να μαθαίνουμε και απέξω το περιεχόμενό τους. Και εκείνη η αποστήθιση ήταν ό,τι το χειρότερο αφού, την ώρα που διαβάζαμε, το μυαλό μας ήταν πότε θα τελειώσουμε για να βγούμε να παίξουμε. Και φυσικά τις περισσότερες φορές, αφού το μυαλό μας ήταν στο παιχνίδι, πώς ήταν δυνατόν να είναι συγχρόνως και στο μάθημα που διαβάζαμε.
Βέβαια στη συνέχεια αντιληφτήκαμε ότι πρέπει να ξεχωρίζουμε τις δραστηριότητές μας, αλλά, εν τω μεταξύ, περνούσαμε βασανιστικές ώρες… Διάβασες; Το ερώτημα από τη μάννα… Εμείς: Το ξέρω. Όμως η μάννα επέμενε: Για να μου το πεις, η «βασανίστρια» μάννα…
Τότε τα φέρναμε σπόρκα και προσπαθούσαμε οι κακομοίρηδες. Κάτι ψελλίζαμε από αυτά που είχαμε ακούσει από το δάσκαλο, αλλά δεν μας έβγαινε. Με υπόσχεση ότι θα διαβάσουμε αργότερα, το βράδυ, ξεπορτίζαμε ευτυχισμένοι, αφού υποχωρούσε και η μάννα μπροστά στο πείσμα μας.
Κι όμως δεν πρέπει να ήταν και τίποτα σπουδαίο, αν είχαμε το μυαλό στο κεφάλι μας… Παρόλα αυτά με τα παιδικά μυαλά μας δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε και πολλά πράγματα και πόσο απλό θα ήταν να τελειώνουμε αν η σκέψη μας δεν ήταν στο παιχνίδι. Περασμένα ξεχασμένα όμως… Στη συνέχεια μετατραπήκαμε εμείς σε «βασανιστές». Είχαν οι καιροί γυρίσματα.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
