Για τους παλιούς συμμαθητές έχω ξαναγράψει. Είναι τα παιδιά, τρόπος του λέγειν πια παιδιά, αφού 75αρίσαμε, με τα οποία γνωριστήκαμε εξ απαλών ονύχων, κάναμε παρέα, παίξαμε, κάναμε τρέλες, τσακωθήκαμε, ξαναφιλιώσαμε. Από το Δημοτικό, γιατί τότε δεν υπήρχαν δημόσια νηπιαγωγεία. Με κάποιους κοντινούς γείτονες αποκλειστικά στο Δημοτικό, στη συνέχεια και με άλλους, αρχικά άγνωστους, στο Γυμνάσιο. Συμμαθητές, δηλαδή στην ίδια τάξη, με καθημερινή επαφή, με παρέα, με παιχνίδι, με καμιά κοπάνα, με αντιζηλίες, με γκομενιλίκια, με βόλτες, με κάνα λαθραίο τσιγάρο, με μπάλα και με τόσα άλλα.
Τους συμμαθητές τους νιώθαμε δεμένους μεταξύ μας, άσχετα από κάποιες μικροζήλιες, ίδιον χαρακτήρα της παιδικής ηλικίας, τους θεωρούσαμε δικούς μας ανθρώπους. Εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε το αποκαλούμενο σήμερα μπούλινγκ και αντιθέτως τα παιδιά που κατέβαιναν από χωριά τα προσέχαμε κιόλας και μάλιστα ιδιαίτερα.
Τα χρόνια περνούσαν βέβαια, τελειώσαμε το Δημοτικό άλλοι με τις κουτρουβάλες και άλλοι με άριστα 10 και καμαρώναμε κιόλας. Λίγοι ήμασταν οι τυχεροί που πήγαμε στο Γυμνάσιο και κάναμε καινούργιους φίλους ενώ άρχισαν να μας τριβελίζουν ανησυχίες και αγωνίες καθώς ζούσαμε σε δύσκολες εποχές. Τα βρίσκαμε όμως μεταξύ μας, προγραμματίζαμε, ονειρευόμασταν, πιστεύαμε και αισιοδοξούσαμε για το μέλλον.
Με το τελείωμα του Γυμνασίου έσπασε το κομπολόι και σκόρπισαν οι χάντρες, αφού ο καθένας και η καθεμία ακολούθησαν τους δικούς τους δρόμους. Πολλοί με επιτυχία που ήταν και ζητούμενο. Και ναι μεν μπορεί να σκόρπισαν οι χάντρες όμως οι αναμνήσεις παρέμειναν ζωντανές και οι παλιοί συμμαθητές δεν ξεχάστηκαν και χαρά μεγάλη όταν συναντιόμασταν. Κάποιους τους καμαρώναμε κιόλας που έγιναν επιστήμονες, κάποιοι άλλοι κυβερνούσαν καράβια, κάποιοι άλλοι έγιναν επιχειρηματίες.
Παρόλο όμως που δεν είχαμε καθημερινή επαφή όποτε τους συναντούσαμε στο δρόμο, η χαρά μεγάλη. Και τι να θυμηθείς και τι να ξεχάσεις από εκείνα τα αθώα όμορφα χρόνια... Λυπόμασταν για τις αναπόφευκτες απώλειες, αλλά προσωπικά χαίρομαι γιατί δυο φορές την εβδομάδα, που τις περιμένω πώς και πώς, ξαναβρίσκω κάποιους από αυτούς. Στο καθιερωμένο ούζο της Πέμπτης -και πόσο μου αρέσει η έγνοια του ενός για τον άλλον- και κάθε απόγευμα Τετάρτης στην διαδικτυακή συνάντηση που καθιέρωσε ο Τάκης Δηράκης. Με τις πλάκες, τα αστεία μας, τα πειράγματά μας, τους προβληματισμούς, τις ανησυχίες, τις αγωνίες μας. Δεν είμαστε πολλοί αλλά έχουμε αγάπη, αλληλεγγύη, κατανόηση. Τάκης, Μιχάλης, Σταμάτης, Γιάννης, Γιάννης, Αριστείδης, Γιώργης και άλλοι. Μεγάλη απώλεια ο αγαπημένος μας Μάνος Γούτης…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Υ.Γ.: Η πάνω φωτό από τα χρόνια του Δημοτικού.
Υ.Γ.: Πάνω και αριστερά προς δεξιά από τηλε-συναντήσεις μας οι: Μιχ. Κουλουρούδης, Φρεζούλης, Σοφιανίδης, Βασίλης Γαλίτης, Μανώλης Μπαλής, Γιάννης Γκιάλης, Γιάννης Ματτές, Τ. Δηράκης, Αριστείδης Παφίτης, Νίκος Νέος, Γιάννης Κοτσιφάκης, Ανδρέας Κουρτέσης, Αντώνης Εγγλέζος και Γιώργος Φραγκάκης.
